baba

196. Çok kırılgan, kendimi cam gibi hissettiğim bir dönemde beni kırmaktan hiç çekinmemiş kişidir. Hala beklentim olmasına mı şaşırmalıyım yoksa her seferinde daha da hayal kırıklığı yaşamaya mı bilmiyorum.

"Ben özgürlüğüme çok düşkünüm, yalnız mı yaşamalıyım, galiba bir hayatı iki kişi sürdürmek benlik değil" dediğim eşim gözümün içine bakarken kendi babamın hayatımın en zor döneminde nasıl bana kör olabildiğini düşünüyorum, düşünüyorum da aklım almıyor. Eşim için hep "o sonuçta bir yerde el oğlu tamam yılların hatrı var ama kan bağı yok" diyordum da önemli olan kalp bağıymış ya. Hayatta ağzıma sıçarak bunu gösterdi. Daha iyi olacağım biliyorum da bu dönem herkesi daha iyi tanıyorum o biraz can yakıyor, biraz da olgunlaştırıyo, biraz da kadir kıymet bildiriyor. Biri şey demişti "yaşadığım bir kötü olaydan sonra evime, eşime daha dönük daha düşkün oldum" aynısını deneyimliyorum. Ulan 2 yaşındaki çocuk zekasına sahip kedim bile hissetti ne kadar zorlandığımı da babam gözlerini kapattı ve kendini haklı gördü ya, hayat ne tuhaf. Hala da kendimi suçlayacak yer arıyorum bana da yazıklar olsun. 

195. yolun yarisina geldigimden beri onu daha bir baska ozluyorum sanki. O akut aci, kriz ve yas hali yerini yoksunluga ve tarifsiz bir kedere birakti. Bu hayatta en sevdigim insani kaybetmenin o dayanilmaz acisina katlanirken, yoksunlugun nasil bir yokluk haline donusecegini ve beni donusturecegini bilememisim, gorememisim. babamin kaybinin acisi belki kanayan yaram degil artik. ama icimde onun yoklugunun yarattigi o derin bosluk var ya, iste sizim sizim sizlayan ince bir yara oldu bende. 29 yasimda ogrenmistim kanser oldugunu. 30umu bitirmeme 2 hafta kala kaybettim babami. Omrumden omur giden o iki senelik yas surecini, onlarca terapi seansini ise 30larimin ilk yarisiyla ardimda biraktim. Hatta rengini yitirmis hayatimi, oldugum yeni ben'i bile benimsemeyi basardim. Ama ozlemim azalmak soyle dursun, her gecen gun daha da artti. Ruyalarimda bile babama kosuyorum, hala ona anlatmak istiyorum her sevincimi her kederimi. Yas aldikca, dinginlestikce babami daha iyi anliyorum. Her gun olmasa da hala her ay en azindan bir ya da iki kez babama kayit dolduruyorum, anlatiyorum ona. Onu ne cok ozledigimi, onsuz bir dunyada nefes almanin ne kadar zor olabildigini. Biyolojik sebepler sagolsun, yolun yarisinda erken menopoz riskiyle karsi karsiyayim. Oysa ne cok istemistim anne olmayi. Babamin beni buyuttugu gibi evladimi buyutebilmeyi. Bilmiyorum, korkuyorum. Babam olsaydi anlatabilirdim. Saclarimdaki aklar, gozlerimin etrafindaki cizgiler hepsi ama hepsi onun kaybindan sonra oldu. Onun nesesini ve kahkahalarini tasirdim oysa ben. Asla kavusamayacagin birini ozlemek ise cok garip. Bana hissettirdigi en derin duygu yorgunluk. Hayattan alacakliyim. Babamla gececek yillarimi caldi benden. En sevdigimi aldi benden. Ve o elimin, ayagimin, kalbimin yorgunlugunu hicbir sey gideremiyor sanki. Anne olabilecek miyim bilmiyorum, olur da olabilirsem sayet dilerim ki, onun bende biraktigi kadar iz birakabileyim evladimda. Beni animsarken gozleri isildasin, iyi ki benim annemdi diyebilsin benim icin.

.

 Seni cok ozluyorum baba.

 Seni dusunmedigim tek bir gun yok.

O gemi bir gun gelecek.

194. Canım, sevgili babam. Kanser teşhisi konuldu, ilk şokla anlamaya çalıştık tüm taramalara girdi. 4. evre olduğunu öğrenip doktorla konuştuk. sakin kaldım yolda hepimizin başına gelebileceğini bunu başarıyla atlatacağımızı eski sağlığına kavuşacağını söyledim. eve geldim tuvalete girdim. doktor yormayalım dedi bana. yüzümü yumrukladım kendimi tokatladım. hayır dedim gerçek değil, bizim başımıza gelmedi. hiçbir şey değişmedi.

193. bir yıldır konuşmuyoruz. bir şeylerin düzelmesini de istemiyorum. öleceği günü bekliyorum. ondan kurtulacağımiz günü. küçüklüğümden beri baskısı altındaydım. ders konusunda başka konularda. şuanda yetersiz, değersiz, işe yaramaz hissediyorsam onun yüzünden. özgüven problemlerim onun yüzünden."senden olmaz, bundan olmaz, okumaz bu, kocaya kaçar, önce hocaya sonra kocaya" gibi söylemleri yıllarca duydum. ilkokulda ders konusunda baskı yapıyordu. ortaokulda büyümeye başladım. yaşıtlarım gibi hiçbir zaman olmadım elbette. evin en büyük çocuğuyum, annem de onun baskısından payını alıyordu tabii. yıllar içinde sindirdi onu. anneme destek olayım derken kocaman bir kadın oldum şimdi ruhen. liseye gelince işler değişti ama. lise hayatım boyunca hiç sevgilim olmadı, maddi olarak sıfır da olduğumuz için doğru düzgün kıyafetim de yoktu. makyaj yapmadım mesela hiç doğru düzgün. kendime gerçekten makyaj malzemesi almaya bu yaşımda başladım. 22 yaşımda. psikolojik şiddeti hiç bitmedi, derslerin üstüne bir de paranoyaları başladı. sevgilin var, birine aşıksın, neden parfüm sıktın, neden krem sürdün... aslında ataerkil toplumun meyvelerinden sadece biri o. ruh hastası bencil, kadını kendinden aşağı gören bir varlık sadece. onlardan çok var biliyorum. başım kapalıydı zaten. farklısı da beklenemezdi. bu bir nebze onun gazabından koruyordu beni. sonra küsmeler başladı. benimle kavga edip bana bağırıp çağırıp, güvenini sarsacak hiçbir şey yapmama rağmen hiçbir şekilde bana inanmayıp bana küsüyordu. lise böyle geçti. liseden sonra işler iyice garipleşti. hayatıma biri girdi, bundan haberi oldu ve bilin bakalım ne oldu?

evet ben ilk damgayı yedim. *rospu, fahişe ve dahası... sonra koptuk zaten. saçımı açtım, hayatı kendi istediğim gibi yaşamaya başladım. öyle ya da böyle olsam da kurtuluşum yoktu. öyleyse kendi istediğim gibi olur dedim. başka ilişkilerimde oldu. hâlâ da var. bir yıl oldu konuşmuyoruz mesela şuan. bu yıl üniversiteyi kazandım, gidemez dedi. başka şeyler söyledi. hakaretleri, küfürleri hiç bitmedi. hâlâ bitmiyor.bana bir kere bile para göndermedi. para göndermediği gibi parayı nasıl bulduğumu sorgulayıp fuhuş yaptığımı ima ediyor, söylüyor. artık bir şeylerin iyi olmasının tek yolu ölmesi. kız kardeşlerime bana yaptığı kadar baskı yapamıyor. küçük kız kardeşim dehb tanılı ve dersleri kötü. bir tek onu koruyamiyorum. yine de neyse ki ben artık kendi başımın çaresine bakmayı öğrendim,mecbur olduğum hiçbir şey de yok. ileride de hiçbir şekilde görüşmeyi düşünmüyorum. başka kızların babasıyla ilişkisine baktığımda imreniyorum evet ama böyle daha güçlüyüm. napabilirim, baba katili olmadım onu öldürmemeyi başardım(evet bu yüzden kendimle gurur duyuyorum),kendi başımın çaresine baktım, olmasa da olur artık.

192. benim babam öldü. tam 3 yıl, 10 ay, 1 gündür yoksunum babacığımdan. ama işte şuracıkta, tazecik yaram. inanmayın dediklerine, bu yara sağalmıyor asla. dinlediğin bir şarkı, gezdiğin bir yer, gördüğün bir çocuk, her an her yerde her şey ağlatabilir sizi. 45 yaşındayım ama yetimliğin, sahipsiz hissetmenin yaşı yokmuş, öğretildim. her gün gözümün pınarında bekleyen gözyaşım benim babam. göğsümde, her aklıma geldiğinde kendime sarılma isteği yaratan kocaman bir boşluk benim babam. boğazımda yutkunmayla geçmeyen bir yumru benim babam. koskoca kadını, beni "benim körpe kızım" diye seven, yemeğin sevdiği yerlerini ben de seviyorum diye tabağıma aktaran, defalarca kalbini kırdığım halde her seferinde bana kollarını açan adam benim babam... beni bırakıp gittiği gün kıyamet koptu sandım. kalp ağrırmış bildim. hiç iyileşmedim. bir daha öyle gülmedim. her şey yarım, her şey eksik. hiç tamam olmadım. "Birgün en sevdiğim öldü. Ben neye üzülsem onun ölümüne ağladım."

191. beni aramayan bir babam var. annemi arıyor (ayrılar) beni soruyor, kardeşime her gün işte beni soruyor ama beni asla aramıyor. ben de onu aramıyorum, aramaya da niyetim yok açıkçası. bir şeyleri hoşgördükçe bir şekilde tepeme çıkılıyor çünkü. en sonunda "eeh yeter be" noktasına geldim ya da getirildim. ben bir atanayım bakalım o zaman yüzümü görecek misin, o her gün aradığın ve hatta günde birkaç kez aradığın sevgiline sorarsın artık "kızım beni neden hiç sallamıyor?" diye. 

190. Üstteki süslü yazınca fark ettim ki babam ile yaklaşık bir aydır konuşmuyorum çünkü gerçekten bıktım artık. Keşke benim babam da sevgi dolu olsaydı. O kadar garip bir insan ki. Sınavımız olsa ya da bir hastalığımız en önce kalkar ve götürür arkasına düşer her şeyin. Belki de bazen sever. Fakat ufacık bir şeyde yeri göğü inletir. Bazen odamda uyurken sesler duyuyorum. Bağırma sesleri gibi ama gidip etrafa baktığımda hiç kimseden ses çıkmıyor. Ben de fobi oluşturduğunu düşünüyorum. Ufacık bir ses çıksa huzursuz oluyorum.

Keşke ben de her zaman arkamda duracak bir babaya sahip olsaydım. Üzerine düşününce beni üzen bir konu ama yok sayıyorum tüm sorunlarım gibi

189. Bana şu ana kadar maddiyat dışında hiçbir faydası dokunmamış kişidir. Sinirlenip de bağıracak ya da bir şeyleri vurup kıracak diye diken üstünde geçti çocukluğum(gizlinot: Fiziksel şiddet görmedim, ama duygusal ve sözlü şiddette üzerine yoktur). Herkesi kendinden aşağı görür, kendini beğenmiş narsistin önde gidenidir. Birilerini sevme kabiliyeti olduğundan bile şüpheliyim. Özür dilemek nedir bilmez, çünkü hata yaptığına asla inanmaz, eğer bir hatası varsa da karşıdaki yüzünden yapmıştır. 12-13 yaşındaki kız çocuğuna evde askılı bluz giyip müzik kanalı açtı diye de bağırıp "dışarıdaki kızlara özeniyorsan senden bir b*k olmaz" diyecek kadar da yobaz ve dar kafalıdır. Ölse onu kaybettiğime üzülmem, hayalimdeki sevgi dolu babaya asla sahip olamadığım için ağlarım yalnızca.

Eminim ben bu girdiyi yazdıktan sonra beni nankörlük ile suçlayan, "en azından baban hayatta" minvalinde girdiler de yazılacaktır. Nedense anne-babasıyla iyi ilişkileri olan insanlar, toksik bir ev ortamında yaşayan biri annesi/babası hakkında kötü konuşunca saçma bir şekilde aşırı alınıyor. Sizin için anlaması zor olabilir belki ama bazı insanların varlığı yokluğundan beter. Beni dünyaya getirdikten sonra zaten yapması gerekenleri(gizlinot: Maddi ihtiyaçlarımı karşılamak) yaptı diye kimseye minnet ve sevgi duymak zorunda değilim, hele de o sevgiyi karşı taraftan asla görememişsem.

188. Ne zaman babasini cok seven ama kaybeden birini gorsem ilk aklimdan gecen "en azindan guzel zamanlariniz olmus ama hayat onu almis" oluyor. Kimsenin hatasi degilmis, birbirinizi cok sevmissiniz bir de ustune mutlu zamanlariniz olmus. Geriye kalan icin omrunun sonuna kadar icini isiticak anilar, hisler kaliyor. Ozendigim bir sey bu benim. Acilari kucumsedigim ya da yaristirdigim icin degil, yanlis anlasilmasin. Sadece bazen babanin hayatta olmasi ama cocugunun hayatinda olamamasi, hep kendini secmesindense oyle olsun, yegdir diyorum. Cunku benim babamla iliskim cok zor oldu, bitmesini bekledigim, bitince mutlu olurum sandigim bir iliski... bir liselinin universiteyi kazanayim her sey harika olacak demesi gibi bir umut... su an geriye donup baktigimda iyi bir animiz olsun isterdim ama bana ve aileme yaklasmasin dedigim bir yabanci o uzun suredir. Olene kadar da boyle kalacak.

Basligi gorunce kanayan gul oldum, kusura bakmayin(gizlinot: Swh) sozun ozu; baba da anne kadar onemlidir ve her ebeveyn iyi ebeveyn degildir. Bazen bu gerceklerle yuzlesip ilerlemek gerek.

187. babam iyi ki benim babam. babam olmasaydı bile çok seveceğim bir insandır eminim buna. bana geçirdiği huylar, bana karşı tavrı ve yaptıklarının iyileri kötülerinden çok daha fazladır.

şunu belirteyim ki harika bir babayla hatta onun yanısıra bir abiyle büyümek beni dört dörtlük bir kadın yapmadı. çünkü başka insanlar işin içine girdi ve bunlar ben daha çocukken oldu. ve ben de şu ana kadar aşık olmadım, aşık olmayı istedim ama yadırgadım ve arkadaşlık ilişkilerimin bile çoğunu yürütemiyorum. hala da ne yapacağımı bilmiyorum hayatın getireceklerini bekliyorum. belki kahrınızı azıcık da olsa rahatlatır bu gerçek.