24 yaşındayım benimle yaşıt ya da benden daha büyük olup benim gibi yakın arkadaşı olmayan var mı

1. Ben. Eskisi gibi samimiyet hissedemiyorum. Yargılamayan beni küçümsemeyen gerçekten yakın olduğunu hissetmiyorum arkadaşımın artık. Çocukkenki ya da lisedeki yakınlık yok. Araya şehirlerde girince mesafe oluyor. Konuşacak şey de bulamıyoruz. 2-3 ayda bir sadece napıyorsun iyi değişik bir durum varmı konuşuluyor. Aileler görüşmüyor olmasa bağımız kopmuştu. Acil ya da bir sıkıntım olduğunda ararım falan da arkadaşım aramaz yani. 28 yaşındayım. Aynı şehirde olup sürekli görüştüğü kişilerle daha yakın.

2. Ben ya tiktoktan gurtes ve betulicious'u izleyip agliorum

3. 25 yaşındayım, bir tane var ama çoğu şeyine tahammül ettim şimdiye kadar, son zamanlarda hiç can sıkacak bi şey yapmadı ama zamanında iletişimi kessem hakkımdı aslında. Diğerleriyle koptuk, gereksiz çirkinleştikleri için artık yüz yüze bakmak saçma olur diye düşündüm.

4. Ben varım. 30+ yaştayım ve açıkçası arkadaş istemiyorum. 1 adet arkadaşım var, 20 yıllık arkadaşız ama kendisi uzun yıllardır yurtdışında yaşıyor ve açıkçası benim için olmasa da olur mesafeden ziyade benim hayat tarzım vb çok değişti. 3-4 yıl hiç görüşmedik konuşmadık ve o eski ben'i tanıyor beni hala o eski kişi zannediyor. Arada telefonlaşıp mesajlaşıyoruz ama benim için zoraki görüşmeler haline geldi. Pek bir şey ifade etmiyor. Edindiğim tecrübeler neticesinde insanlarla olan ilişkimi yüzeysel tutmaya çalışıyorum. Hayat arkadaşım olsa kafi, ha açıkçası onu da aramıyorum, bulmak için herhangi bir çabam yok.

5. Ben asosyal biri değil gibiydim, en küçük yaşlarımdan beri dr yanımda insanlar oldu. Ama bu insanları aslında hiçbir zaman yakın arkadaşım diye düşünmedim. Sadece boş atma aracı olarak gördüm. Her dkmı beraber geçirsem bile hep bi gün siktir edeceğimi düşünerek geçirdim. Çünkü özellikle yaş aldıkça insanları daha iyi değerlendirme şansım oldu ve herkes içten pazarlıklı gibi geliyor. Ben sosyal medya kullanmıyorum. Kimin ne yaptığı umrumda değil. Şu an zaten başka ülkeye taşındım ve hepsiyle iletişimimi minimum a indirdim. Arkamdan laf ettiklerini de biliyorum çünkü türkiyeye gittiğimde sürekli laf yiyorum. Vefasız olmamla alakalı şeyler duyuyorum. Ama brn genelde girdiğim ortam aynıyken arkadaş kalan biriyim ve baikalarının hayatlarını da zerre kadar merak etmiyorum. Burda da arkadaşlarım seviyeli tipler. Öyle her dk beraber geçirmek gibi bi istekleri yok. Ama türk olanlarla ilgili gözlemim de var, bazı insanlar sanki hayatlarının bir döneminde nerdlükten dolayı yalnız kalmışlar ve şu an bunu değiştirmek için sırf sürekli aktivitr yapalım ayağına saçmasapan tiplerle her dk görüşme derdindeler. Geleli 2 sene oldu burda bile laf çakan türk arkadaş geuplarına girmiş bulunmaktayım. Evine çağırmıyorsun, çağırıyoruz gelmiyorsun tribi yiyorum. Ben 32 yaşındayım ve fark ettiğim tek şey kendi başıma ve sevgilimle daha mutluyum. Belirli periyotlarla da insanlarla görüşüyorum ama bunu düzenli bir şeye çevirmek beni yoruyo. O yüzden eğer yalnız kalmak seçiminiz ise kimseye hesap vermek zorunda değilsiniz. Herkes bundan keyif almak zorunda da değil. İlgimi çekmeyen tiplerle zaten sınırlı olan boş günlerimi kitlemekten zerre keyif almıyorum. Bunun için de kimseye hesap vermiyorum. 

6. Maalesef ben

7. Benim de öyle maalesef