1. tahammülsüzlük bir miktar sanırım. gerçi şöyle ben gerçekten çok töleranslı bir insanım, çoğu insanın çok kızabileceği şeylere güler geçerim, çok uyumluyumdur falan ama hakikaten çok eyvallahsızımdır. hani nasıl anlatsam bilemedim ama herhangi bir şeyi bitirmeye karar verdiğimde, ilişkimi bitirmek, işten ayrılmak, oturduğum masadan kalkmak neyse ne, o anda kalkıyorum.
yıllar önce bi terapiste gitmiştim, birisinden bahsederken bana benim istediğim gibi davranmayacaksa kapı orada zaten, ben kimseye tahammül etmek zorunda değilim gibi bir şeyler söylemiştim, terapist de yine konuyu aileme getirmişti. bakın demiştim benim ailemle gerçekten hep iyi bir ilişkim oldu, biliyorum ki beni her zaman çok sevdiler ve desteklediler ve çocukluğumda karşılanmayan bi ihtiyacım yok, oraya dönmeyelim :) bazen bu kadar çok sevilmek de bunu yapar, insanlarla kurduğunuz ilişkilerde sizi sinirlendiren tek an yalnızca en çok sevilen kişi olup olmadığınızdan şüpheye düştüğünüz an oluyor demişti. gerçi artık neredeyse 40'a geliyorum ve bununla ilgili bir sorunum olmadığını düşünüyorum, olduğum kişiden ve çevremde bulunan insanlardan çok mutluyum ben