ailemin bana asla saygı duymaması?
laf anlatmaya başlarım biri lafımı keser bambaşka bir şey anlatır. tam kestigi an susup tip tip bakarım belki anlar diye lütfetmişim gibi devam eder. kesmez devam edersem de ikimiz cumle bitene kadar ayni anda konuşuruz. en son çok yüksek olmayan bir ses tonuyla dinlmiyorlar ki vs diye soyleniyorum bazen hee tamam anlat deniyor (hevesim sikiliyor) bazen duyulmuyor veya duyulmamazlıktan geliniyor. iki yolu da denedim.
annem sürekli bana dağınıksın der. odama gelir odamı dağıtır dolaptan bir sey alir dolap kapağını kimi zaman kapatmaz, benim odamdan aldığı eşyayı çoğu zaman asla yerine koymaz. babam yaptığım en ufak artı şeyi maddi olmasa bile (mesela salata için farklı bir tabak çıkartmak, veya bazı yemekleri aynı çatal veya kaşıkla yemek istemem farklı bir tane alırım) lüksmüş gibi hissettirir. bir ara ins bana bir sey olur o zaman severler beni diye dusunurdum o zamanlar onemli sandigimiz aslinda tamamen yanlis alarm olan bir hastaligim cikti o zaman bile kavga gurultu bagiriyorlardi. bildigim konularda (okudugum bolumun konulari) bilgim sorulmaz. vs vs bunlar sadece baslangic yani. evden gktmek gibi bir imkanim da yok kiralari onlari bunlari biliyorsunuz en az 3-4 sene gidemem bir yere. sehrimden farkli bir yere de gitmek istemiyorum. ne yapicam ben hic konusmasam eve gelirken ayaklarim geri geri gidiyor, konussam siklenmemek bir sure sonra cok koyuyor. ne yapicam?
