ailesi tarafından haksızlığa uğrayan, kardeş ayrımı yaşayan?

1. Suslu babam resmen klise turk filmi villain'i gibi kiz oldugum icin hic sevmedi beni - bir tane guzel anim olmamasini gectim, fiziksel ve sozlu siddetle gecti hayatim ("agzina sictigimin cocugu" bana standart hitap cumlesiydi). Eve pek ugramazdi ama ugradigi zaman korkudan titrerdim. Cok cok basarili bir cocuktum ustelik ama hic umrunda degildi. Ben 15 yasindayken bir erkek kardeşim oldu, iyice bana bok muamelesi yapmaya basladi. Ogluna deli olurken bana Bakislarindan tiksinti akiyordu resmen. Gun oldu devran dondu, cidden film senaryosu gibi ben önce özellikle onun kafasindaki tiplerin cok prestijli buldugu bir üniversiteye girdim, ustune burs kazanip yurt disina master'a gittim, sonra ustune diplomatik statude yine onun saga sola hava atabilecegi bir is buldum, yurt disina yerlestim. Bu arada kardesim buyudu, hiiic babamin kafasindaki maco, errrrrkek bir evlat olmadi - klasik muzik asigi, futboldan nefret eden, italyanca ogrenip muze gezen, herkesin efemine buldugu bir cocuk oldu. Babamin kahvede, raki masasinda hava atabilecegi bir ben kaldim. Şimdi her gun arar, saçma sapan "bir kizi olmali insanin" diye siirler gönderir, "erkek evlenene kadar, kiz olene kadar evlat" filan diye konusur... cidden karma is a bitch. O kufurlerle dayaklarla buyuyen kiz cocugunun ahi tuttu resmen. Kardesim kucukken ekran fotoğrafı onun resmiydi, simdi benim ve torunum diye sevdigi kopegimin. Ben köpeğimi onun beni sevdiğinden kat kat fazla seviyorum o ayri, cunku benim muhtac bir canliya vurup hakaret etmeyi kaldirmayacak bir vicdanim var.

2. Çok spesifik bir hayatım var. Ayrıntı veremem süslü. Ama ben daha çocukken annem sırf kardeşimle ilgilenmek için beni evden uzaklaştırdı. Çocukken ahım alındı.

Şimdi ne babam rahat ne de annem. Yuvaları dağıldı. Kardeşim ikisiyle de mesafeli bana yapılanlar yüzünden. Büyüdükçe mesafesi daha da artıyor. Senin ablama yaşattığını kabul edemiyorum anne dedi geçenlerde. Hayatları çok kötü ilerledi. Ben hayatta yükseldikçe onlar yerin daha çok dibine battı. Açık ara annem. Şimdi kendince bana bir şeyler yapmaya çalışıyor ama artık çok geç. Kardeşimse ondan gelen hiçbir şeyi kabul etmiyor. Çırpınıyor bir köşede

3. A2 kardeşinizin tutumunu takdir ettim, çoğu zaman kayrılan çocuk ya bundan faydalanmanın keyfini çıkarıyor ya da umursamıyor. Umarım siz kardeşinizle iyisinizdir.

4. Henuz cikmadi en kucuk normalde en simartilan en kucuk vs olur derler alakasi yok. Yaslaninca bize bakar kafasiyla butun imkanlari en buyugumuz olan ablama serdiler ben her seyi kendi basima yapmak zorunda kaldim. Daha gecen sene onume gelen buyuk bir firsati bana azicik destek olmadilar diye kaybettim. Bakalim o cok sevdikleri kizlari onlara istedigi gibi bakacak mi

5. a2nin yazdıkları beni ağlattı. benim kardeşlerim yanımda olmadı. umursamadılar babamın bana yaptıklarını.

6. Keşke hiçbirimiz bu hayatları yaşamasaydık ama her şeyin bir sebebi var işte. Tek başına da olsa hayatta kendi çapımızda bir şeyler yapabiliyoruz. Bu çok ama çok önemli bir şey. Başardığım her şeye şükürler olsun gözüyle bakıyorum artık.

Kardeşim beni yüz yüze görene kadar kabul etmedi. Çok zor bir dönemdi. Yaz gelince Annemden kalma izleri kollarımda bacaklarımda gördü. neye uğradığını şaşırdı. Vicdanı var neyse ki. Gözüyle görünce geçmişi daha iyi anladı. Paramparça bir ailede ikimiz de büyüyünce birbirimize tutunduk.

Umarım -başta siz süslüler olmak üzere- her birimiz yaşananları en az hasarla geride bırakıp çok güzel bir hayat yaşarız

7. Soruyu ben açtım sandım o derece, bu aralar özellikle kendi kendime çok düşünüyorum. Bunu yaşayan bi ben miyim bu derece haksızlığı nasıl kabullenip yoluma devam edeceğim diye. Öteki türlü hayatım nasıl olurdu sorusu hiç peşimi çıkarmıyor ve hayatımın bu versiyonuyla mutlu olmamı iyice zorlaştırıyor. 20lerimde hiçbir şeyin farkında değildim, gerçekten ben layık olmadığım kardeşim layık olduğu için muamele farklı sanardım. Sadece senelerce böyle bok/değersiz hissetmeme sebep oldukları için bile affedemiyorum. 

32 yaşındayım hala hayatımı onca imkana rağmen çırpınarak kurmaya çalışıyorum. Çok yorulduğumu hissediyorum artık bir şeyleri ertelemekten, denemekten. Avuntum sadece sürekli dinlediğim Tülay kök'ün çektiğimiz acıların içinde asla tahmin edemediğimiz hediyeleri barındırdığı anlayışı. (Videolarını detaylı dinleyenler ne demek istediğimi anlayacaktır. Öyle ki geçirdiği kanserde bile bu bakış açısıyla hayata tutunmuş)

Ben kendi adıma çok büyük bi karma yaşamadım henüz