ailesine bazı konularda minnettar olan ama büyüdükçe uzaklaşmanın daha doğru bir karar olduğunu düşünen var mı?

1. ben varım aynısını düşünüyorum

2. ayrıca ben minnettar değilim, aç değilim açıkta değilim bu da çok asgari bir şey zaten fazlasını gram vermediler hayatı hep zindan ettiler

3. böyle düşünmüyorlar ama olmuyor, yetişkin halimizle ebeveynlerimizle iletişimiz ol mu yor. Bunun normal olanı oldugunu düşünmeye başladım artık. Bakıyorum eşimde de böyle mesela, ailesi çok anlayışlı düzgün insanlar ama genel bir çatışma hali oluyor hep. Bu yüzden az öz olanın iki taraf icin de iyisi olduğunu düşünüyorum ben

4. Nankörlük etmek istemiyorum ama her şeyde yaptıklarını insanların başına kakmaları, sürekli en doğru, en bilgili, en deneyimli kendilerini görmeleri bıktırdı. Sürekli ısrar etmeleri de. 

Geçen masada yemek yiyoruz misafir var kalabalık ve telefon uzakta. Bebeği görmek için 2 kere beni ( 1 görüntülü , 1 normal ) 1 kere eşimi ( 1 görüntülü ) aradılar. Israrla. Herkes diyor ısrarla kim arıyor. Nefret ettim ya nefret ettim. Sinirleniyorum neden sinirleniyorum ailem yük mü oluyor diye kendime kızıyorum sonra üzülüyorum böyle yaptığım için. Ama sonra bakıyorum sinirlenilmeyecek gibi değil ya. Çıldırıyorum. O kadar sinirlendim ki telefonu aldım içeri gittim. Açtım var mı acil bi şey evde misafir var ısrarla arıyorsunuz dedim. Yok dedi kapattım. İki telefonda uzak yerde koltuk başında masadan çıkamıyorum falan o kadar gerildim ve sinir oldum ki. 

5. Anonim 4 evde misafir olmasa bile ısrarla aranmak doğru mu sizce ? Nasıl aile ilişkileriniz var bilmiyorum ama. Telefonu kapatmadan aynı evden iki kişiyi peşpeşe üç kere aramak size nasıl normal geldi ?

O an eşimle yatakta da olabilirim ? duşta olabilirim ? Müsait olmayabilirim ? Zaten müsait olsam açardım. İlla misafirlik olay yok yani. Siz birini arıyorsunuz açmıyorsa 3 4 kere peşpeşe ısrarla arıyor rahatsız ediyor musunuz ? Nasıl normal geliyor bazı görgü kurallarının çiğnenişi anlamıyorum ya 

6. Aileme minnettar olduğum bir konu yok, büyüttüler ve bu görevleriydi. Ekstra olarak hiçbir masraf dahi çıkarmadım okul harçlığımı kazanmak için tekstilde çalışıyordum ya. Ama mezun olduktan sonra ne zaman evden gideceğim diye kapıyı gözlemeye başladılar. Her şeyime engel oldular ama her şeye. Annem Evlen git babam atan git diyor ama pardon da koca gökten düşmüyor amk atanmak nasıl şak diye olsun 200.oldum 28 kişi aldılar? Hiçbir zaman sözlerinden çıkmadım bir oje sürsem ne orospuluğum kaldı ne edepsizliğim. 30 olacağım hala arkadaşımla çıkmak günler öncesinden yalvarıyorum ki izin versin diye. Gerçekten onları seviyorum ama bu sevgi biraz özlemle yaşanmalı 

7. Çok iyi bir üniversiteden mezun anne babam var ve kariyerleri çok iyi. Hayatımın hiçbir döneminde para problemim olmadı. Bu şükürlük kısım birde diğer yüz var. Kendi standartlarına göre okuttular ama o cv bende bir işe yaramadı. Üniversiteye kadar 11 okul değiştirdim ve hiçbiri benim yüzümden değil, hepsi onların mükemmeliyetçiliğinden. Annemi şöyle özetliyim 95 alsam niye 100 değil derdi. Babam para veriyordu yeterliydi onun için. Ama ikiside beni yönetme derdindeysi ki tek çocuk değilim. Kardeşlerim uysaldı ben değilim ki hala değilim. Şu yaşımda iki çocuğumla hala beni yönetme derdindeler. Babam vazgeçti tabi, annem yılmıyor. Eskiden minnet duyardım, anne olduktan sonra elinden gelenin en iyisini yapmak zorunda zaten modundayım.

8. aileme minnettar değilim hatta ben ALACAKLIYIM.

çünkü kardeşim ve ben 17 yaşımızdan beri çalışıyoruz, hem de okuyoruz. onlardan tek kuruş almadık, üzerine verdik bir sürü.

şimdi evliyim, asgari görüşüyorum, çok aramam sormam. hastalık vs zamanlarda.

sevmiyorum onları, ailem değiller gibi.

kendi kendime büyüdüm, kendi kurduğum ailem daha öncelikli.

9. ortalama bir özel üni.de okudum onun dışında babamın bana verdikleri aldıklarından az ne yazık ki...

10. Yetişkin olunca nefret ediyorlar +1 babam kendi evim için yaptığı bir tadilatta benden para istemişti. Gelip avize takmıştı sadece. Bir yere benzin parası isteyerek götürmüştü. Bu arada uzaklaşma kararı alıp uyguladım. Süslü küçük değilim 32 yaşındayım. Bazı yaptıkları şeyler benden nefret ettiklerini düşündürüyor ya da hep nefret ediyorlardı da ben çocukken farketmiyordum. Ne bileyim ya Türk aileleri bir garip.