ailesinin bir parçasıymış gibi hissetmeyen var mı?
küçükken babamdan çok şiddet gördüm. annem yanımdaymış gibi davransa da bu yaşta anlıyorum ki beni alıp babamdan ayrılıp beni kurtarabilirdi ama yapmadı. babam ve annem her maddi ihtiyacımı fazlasıyla karşıladılar. özel okullarda okudum, ünicersitede en pahalı yurtta kaldım. ama şimdi dönüp baktığımda sevilip sevilmediğimi hiç anlamadan büyüdüğümü fark ediyorum. çok zor bir zaman geçirdim ve ameliyat olmam gerekti. babam sırf onun istemediği bir durumdayım (cinsel hayatımın olduğunu öğrendi) diye bana sırtını döndü ve benimle konuşmadı. bir geçmiş olsunu bile çok gördü. şimdilerde yavaş yavaş nasılsın napıyosun diye aramaya başladı ama bayram tatillerinde ya da izin günlerinde benim yaşadığım şehire yanıma gelmeyi hiç planlamıyorlar. bu bayram da kardeşimin yanına gideceklermiş. geçen bayram da öyle olmuştu. çok kopuk hissetmeye başladım. sanki onlar yabancıymış gibi. aile grubunda konuşuyorlar ve o konuşmaya dahil olacak bir konumda bulamıyorum kendimi. bu normal mi? böyle hisseden var mı? bi yandan bunları yazarken boğazım düğümlendi önemsemiyo gibi olsam da çok acıtıyor canımı
