anne kaybıyla alakalı bir soru?

1. Başın sağolsun süslüm. Böyle hissetmen çok normal. Böyle durumlarda bence bir profesyonelden destek almak en iyisi

2. Başın sağ olsun süslü. Ben de işe alındığımda babamı aramıştım o heyecanla, bir anlık unutmuştum gerçekten ve telefonu eşi açmıştı,  o an çok kötü hissetmiştim kendimi. Üstünden altı ay kadar geçtikten sonra gece üç gibi kardeşim aramıştı beni de ağlayarak. İki saat falan telefonda konuştuk o gün. Ablanız ve babanızla konuşmak onları üzmekten ziyade acınızı paylaşarak hafiflemesini sağlar bence. Kendinize bu kadar yüklenmeyin, her şeyi tek başınıza sırtlanmayın lütfen. Eşinize de anlatın, anlamaz diye düşünmeyin, konuşmak, paylaşmak, insanın hislerini kendi ağzından çıkarken duyması bile rahatlama sağlıyor.  

3. süslü anne kaybı zaten olağanüstü büyüklükte bir olayken daha alışamadan ev, çevre hatta şehir değiştirmek çok zorlamıştır. hani yapmadan önce sormuş olsan kesinlikle ertele derdim... eşin, ablan en yakınların tabii ki onlarla konuşmalısın. abla da çok güzel bi varlıktır aranız iyiyse, keşke bende de olsaydı birkaç tane... en olmadı gel burada bize anlat. yeter ki anlat bir şekilde... kimse acını hafifletemez ama anlattıkça rahatlarsın içinde tutarsan inan başka şekillerde çıkıyor. ağlamak istediğinde ağla, özlemini dile getir sevdiklerin seni anlayacaktır. sabır diliyorum sana...

4. çok teşekkürler cevaplarınız için. profesyonel destek alıyorum aslında, vefat sebebiyle değil ama. yani çok önceden başlamıştım postpartum depresyon sebebiyle. sonra devam ettim. taşınma tayin sebebiyle oldu, vefatından önce belli olmuştu hatta aynı şehirdeydik üzülüyordu gideceğimiz için. biz gitmeden o gitti. dediğiniz gibi abla büyük şans, yaş farkımız da çok. ben büyürken de yarı anne gibiydi, şimdi bambaşka bir yere evrildi ilişkimiz. ailemizdeki kadınlar (yengeler, teyze, anneanne) çok anaç ve kollayıcılar. annem artık olmadığı için bu taşınma sürecinde çok destek oldular, sanki annem olsa ne yapardı onlar bunu düşünüp yapmaya çalışıyorlar. yakınlarımdan destek istemek biraz garip hissettiriyor, biliyorum mantıklı değil ama sanki "annemi çok özlüyorum" desem onları da çaresiz hissettireceğim, ne deseler avunamayacağım.

çocuğumu uyuturken ninni dinliyoruz bazen, o zamanlar gerçekten çok kötü oluyorum. insan küçük bir çocuk gibi oluyor annesi ölünce. annemden bağımsız başka bir şeye dertlenince mesela birilerine anlatıyorum ama anneme anlatsam beni gerçekten dinlerdi bunu biliyorum. hayatım boyunca hissedeceğim bir boşluk oluştu sanki içimde.

5. Başın sağolsun, herkesin yas süreci farklıdır, sen belli ki yeni yaşıyorsun ama  neden yardımcı olamayacaklarını düşünüyorsun? Anlaşılmak çok büyük bir ihtiyaç, evet anneni geri getiremez kimse ama hislerini en yakknlarınla paylaşmalısın.

6. Süslü başın sağolsun umarım bir an önce toparlarsın. Sadece şunu düşün, sen de bir annesin o yavrucuğun sana çok ihtiyacı var. Ben de 2022 yılında babanemi kaybettim ve yas tutmamak için direndim o dönem hayatımda bir koşuşturmaca vardı tamamen erteledim. Ve her şey durulduğunda çokçok kötü hissettim. Yasını hafif hafif yaşayarak hiçbir şey olmamış gibi davranmayarak olağan akışa direnmeyerek bu süreci atlatabilirsin. Geçecek. 

7. Süslü güçlü olmak zorunda değilsin sen de bi annenin evladısın . İnsan annesini kaybedince sekiz yaşında gibi oluyor . Benim iki yıl olacak öksüzlüğü hala en derinimde hissediyorum sanki her şey ondan gibi . Sana bir önerim yok Allah kalbini ferahlatsın inşallah. Benim dayım vefat etti 30 yıl  sonra annem öldü . Ananeme annemi anlatırken kusura bakma sende evladını kaybettin dedik ben anam öldüğünde oğlunun acısını bile unutmuştum dedi . Yaşamayan bilemez sadece hayatta olduğunu unutmadan yaşa bu durumu . Hayata karışmak iyi geliyor hayat devam ediyor diyorsun . Gece uyumadan içimden annemle konuşur öyle uyurum ben 

8. yardım istemekle ilgili bir sorunum hep vardı, ppd ondan kaynaklıydı. bazen yakınlarımlayken de dilimin ucuna annem gelir, devamını getiremem. çok özlüyorum, çok üzülüyorum diyemiyorum. belki bir yerde kırılırım ve konuşmaya başlarım. belki de baş etmenin başka yollarını bulurum. bilemiyorum. bu konuyu ailemle konuşamama sebeplerimden biri de babamın gerçekten çok kötü durumda olmasıydı, gerçekten bana yardım edebilecek gibi değildi. şimdi biraz daha iyi, destek de alıyor. üzülmenin, yasın zamanı gelmiş gibi hissediyorum. kaybı olanlara da sabır diliyorum, desteğiniz gerçekten çok iyi geldi.

9. Süslü ben annemin Bidaha gelmeyeceğini evden giderken cama çıkıp el sallamayınca anlamıştım . Ama hala da n ufak şeyde dudağım büzülüyor inan ki . Ben antidepresan kullandım 10 kilo aldım saçlarım döküldü yüzüm çöktü inanamazsın . Sonra bu halim beni daha çok mutsuz etti ilacı bıraktım zayıfladım biraz daha iyi geldi . Bu süreçte insan farklı şeylere yöneliyor ben de Tarot eğitimi aldım mesela . İnsan hayatı anlamlandırmak istiyor ama aslında bence hiç anlamı yok hala :) kimse için değil kendin için güçlü ol olacaksan . Olmayacaksan da bu bi süreç yas çok uzunmuş . Ben geziyorum eğleniyorum ama eve geldiğimde ya da arabada bazen o eğlenceden dönerken ağlıyorum . Geçen hiç yemediğim bi yemek yedim içim burkuldu annem bunun tadına bile bakamadı diye . Bu sürecin sonu yok . Elbet bir gün onla kavuşacağız bu süreçte biz de hayatı elimizden geldiğince en iyi değerlendireceğiz napalım 

10. bu kadar benzer hisler olması inanılmaz. benim de kendi evinde annemi son gördüğüm hali bana camdan el sallarkenki hali. hep aklımda o resim var evlerine gidip pencerenin önüne park ettiğimde. başlarda sokakta rüzgar estiğinde, saçlarım uçuştuğunda annem bir daha bunu asla yaşayamayacak diye üzülürdüm. veya yeni bu eve taşındım, keyifli bir balkonu var. annem bu evimi hiç göremedi diye üzülüyorum. galiba bu hislerin tam anlamıyla geçmeyeceğini kabul etmek faydalı olabilir. geçmemesi çok da normal. ama normal olması bu hisleri daha az üzücü hale getirmiyor ne yazık ki.