aşağıdaki sorudan hareketle, annesini sevmeyen anlasamayan var mi?
annemi hiç sevmiyorum, ayrımcılık yapıyor ve asla kabul etmiyor. işine gelmeyen şeyleri hatirlamiyor mesela sen yalan söylüyorsun demeye getiriyor. asla saygı duymuyor zaten kullandilgimi hissediyorum bi işi düşünce benle konuşur örneğin, bir şey lazım olduğunda vs. ben de onunla mümkün olduğunca az muhatap olmaya çalışıyorum. kız kardeşim ile birkaç sene küs kaldık, gelip bana saldırmıştı durup dururken (evet durup dururken) sok gecirmistim annem orda değildi ben de ona anlatıyorum gelip bana saldırdı diye, ben orda değildim bilmiyorum demişti. yıllar önce de sen huzursuzluk çıkarıyorsun evde demişti ki benim sesim hiç çıkmıyor uysalin biriyim, ezik biriyim hatta. o sözünden sonra zaten nefret etmeye başladım. üniversitedeyken mezuniyet elbisesi almak istedim 200 tl göndersene dedim ki ben hiç para isteyen biri değilim, mecbur kaldım yok dedi. diğer kızına ayda 4 5 gönderiyor az geliyor yetmiyor diyor. bana niye üç kuruş istedim göndermedin dediğimde öyle bir şey olmadı uydurma diyor, yani kendisiyle asla tartışılmaz ben tartisamiyprum. diğerleri bağırarak üstünlük kurarak konuşabiliyor ki onlara çok saygı duyuyor. anladım ki sesi çıkmayan hakkını savunmayan fedakarlık yapan kaybediyor bu evde, ben zaten kaybettim en önemlisi de ruh sağlığımı, hiç iyi değilim hayata karşı hevesim kalmadı, inancım kalmadı, eskisi gibi kafam çalışmıyor salak biri oldum stresten düşünmekten. aptal gibi atama yerimi aile evi sectim, babam hasta diye vicdan yaptım, ama diğerlerinin umurunda bile değil. keşke ilk önce kendimi düşünseydim diyorum, hayatımın hatası bu oldu her allahin günü ben napicam nasıl çıkarım bu evden diye düşünüyorum. evlenince de çıkabilirim ama hayatıma kimse girmiyor. aileden yana şansı olmayan ben gibilerin yüzü başka insanlar tarafından da gülmüyor galiba. baya iç döktüm ama artık dayanamıyorum napacagimi bilmiyorum hiç. siz neden sevmiyor neden anlasamiyorsunuz
