1.
babamdan nefret ediyorum. fiziksel olarak anneme şiddet uygulardı önceden şimdi de psikolojik olarak ciddi bir şiddet uyguluyor ve annemin psikolojisi mahvolmuş durumda. annemi öyle gördükçe ben de sinir krizleri geçiriyorum. hayatta hicbir istediğimiz, mutlu olduğumuz seyi yapmamıza izin vermiyor. hep bir seu mi diyecek bir sey mi yapacak korkusuylayız. ayrılınca sakat bırakmakla tehdit ediyor annemi. baksanız bizi çok seviyor, ağlıyor falan bizi özlüyor diye. (başka şehirde bi sebepten) ama mahvediyor hepimizi. konuşmadan anlamıyor. psikolojisi bozuk. nefret ediyorum ondan ve hep ölmesinin hayalini kuruyorum. babam neden olmuyor diye düşünüyorum. yakın bi arkadaşımın çok sevdiği babası o kucukken olmus. keske onunki yerine benimki ölseydi mutlu olurduk diyorum. hep öldüğünü hayal ediyorum. corona olsa üzülmem gibime geliyor. sonra kendime kızıyorum. ne babalar var diyorum ama sonra dönüp kendime bakıyorum yillardir gorduklerimden ben de insanlıktan çıkmışım. sürekli ağlamalar, yanlış ilişkiler kurmalar, sınır krizlerim, depresyonlar. bitmiyor. boyle olup da işin içinden çıkabilen var mi? babamı sevmek icin yollar arıyorum kendime ama bulamıyorum. çok kötüyüm susluler. dettlesmek istedim. çok dua ettim, islah olsun diye. olmuyor. ölmesinden başka cozum bulamıyorum artik ama bu da çok kötü hissettiriyor. anneme kiyamiyorum. yasayamadigi hayatini babam olse yasarmis gibime geliyor. herkes daha mutlu olurmuş gibi.
2.
Sırf baban diye sevmek zorunda değilsin kendini lütfen zorlama. Şu an sadece anneni kendini ve varsa diğer kardeşlerini düşün ona göre bir yol izle. Anneni bu kadar yıpratmasına izin verme diyeceğim ama kolay değildir eminim. En hayırlısı olsun hakkınızda Allah yardımcınız olsun süslüm.
3.
süslü birebir benim babamı tarif etmişsin. ve kendisi hayatta değil şuan onu o kadar özlüyorum ki. belki babam yaşlandıkça değiştiğinden ve onu affettiğimden ya da ani ölümünden bilmiyorum. 20li yaşlarda ölmesi için dua ettiğimi hatırlıyorum onsuz hayatımın nasıl olacagını dusunmek bile beni mutlu ederdi. fakat sonra onun da sevgi görmemiş ya da nasıl göstereceğini bilmeyen biri oldugunu farkettim. baba söz konusu olunca silip atmak çok zor onunla barısmanız gerekiyor kendi sağlıgınız mutlulugunuz için bir sekılde. hep bunları konusmak istemıstım ama şimdi yok. eksık bırseyler oldugu için ve asla telafi olmayacagı için çok zor bir duygu bu. hayat çok garip bütün düşünüp hissettikleriniz tersine dönebilir. ne olursa olsun pişman olmamak için iletişim kurmaya çalışın babalar biraz öyledir onu tavlayacak bir kanal bulunur. sevgiler
4.
Offff şöyle bişeyden haberi olmadan gelip positive vibes, meditasyon ıvır zıvır diyenlere sinir oluyorum. Küçücük çocukken bile kendinden vazgeçip anneni düşünmek zorunda kalıyorsun, babası ölen arkadaşlarını kıskanıyosun sonra biri gelip meditasyon yap diyor.
5.
susluler teşekkür ederim. evet dua ediyorum ediyorum ama bir değişim görmeyince inancımı bile sorguluyorum sonra pişman oluyorum.
son suslu, ben de öyle düşünüyorum. keske babam ölse diyorum. hayatımın ne güzel olacağını dusunuyorum ve 23 yaşındayım. uzuldum babanıza allah rahmet eylesin. umarim iyisinizdir ve hep iyi olursunuz. pişman da olsam üzülsem de geçecekmiş gibi geliyor bana.
6.
anonim 5, ablan degilim ama ablana ve sana sabırlar diliyorum. tabi annecigine de. gercekten o kadar zor ki her sey. napabiliriz bilmiyorum. annelerimize psikolojik destekten başka bir sey gelmez elimizden.
süslü meditasyon yani evet çok çözüm olmadi, bununla ilgili bir erasmus programına bile katıldım ama bende ise yaramıyor. yine de her çözüm önerisine minnettarım. teşekkür ederim.
7.
26 yasindayim. Cocuklugum, ergenligim ve 20li yaslarimin baslari hep onun korkusu ve nefretiyle gecti. Neyse ki artik hayatimda yok. Yillarca anneme ve ablama her turlu zorbaligi yapti, aldatti, kumarda paralari kaybetti, alkolikti, vurdu, kirdi...neler neler.. en son annem bosanmaya karar verdi ama 30 sene surdu bu karari almasi. Okumamis, yillarca hizmetci diye seslenilmis bir kadindi. Bosanma da cok zordu. Para istemedik bosansin diye... kabul etti. Su an gormuyorum onu 3 sene oluyor. Uzun sure anahtar singirtisindan korktum, o geldi zannedip...artik ne kadar travma olduysa bende. Annem su an eve yakin kucuk bir yerde calisiyor ve ozguveni yerine geldi yavas yavas. O asosyal kadin gitti yerine mahalledeki herkesi taniyan, selam veren bir kadin geldi. Her sey harika degil evet ama cok daha iyi ve huzurlu... annem ve kedilerle kaliyoruz 1 oda 1 salon, dededen kalma kucuk bir evde. Mutluyum, artik korkmuyorum. Psikologum ben. Meslegim bana yardim etti ama destek de aldim bir sure. Size de tavsiye ederim cunku travma ve istismarci ebeveyn oyle kolay atlatilmiyor. Bir babanin en az anne kadar rolu var cocukta. Bunlari yapamayan biri kotu bir babadir ve bir cocugun en temel ihtiyaclarini, hak ettigini veremedigi gibi olani da yok eden kotu biridir. Bu tani almamis hasta ebeveynleri sevmemek, ofke duymak sizi kotu hissettirmesin. Aksine dogal ve insani tepkiyi verdiginizi unutmayin. Duygulariniza sahip cikin, onlar gercek ve degerli. Bu kulturde anne baba gereksiz derecede kutsaniyor ama isin asli boyle olmuyor bazen. O yuzden kendinizi suclu hissetmeyin ama ofkenizin sizi de ezip gecmemesine dikkat edin. Geri kalan aile uyeleriyle bu konuyla ilgili konusun, duygularinizi paylasin ve yalniz olmadiginizi birbirinize hissettirin. Birlik olursaniz bu kabus daha kolay bitiyor, inanin.
Hic gormedigim belki de yaninizdan ayni hikayeyi paylastigimizi bilmeden gectigim kardeslerim, sizi seviyorum. Sarildim sayin<3 Daha guzel gunlere...
8.
anonim 7, ben de psikoloji mezunu oluyorum birkaç aya... o kadar benzettim ki seni kendime, kendimi sana. gercekten cok iyi anlıyorum. beni anladığınızı da hissettim. annem çalışıyor memur ama babamdan korkuyoruz hepimiz bir sey yapar diye. çok ilginç bir ilişkimiz var. anlatmam mümkün değil. hiçbirimiz cesaret edemiyoruz bu ayrılık olayına sanirim. ama etmeliyiz ben biliyorum en cok da bu yüzden kendimi yiyorum. teşekkür ederim güzel mesajınız icin.
9.
Umarim guzel bir meslek hayatin olur suslu. Bizim de cesaret kismi zaman aldi. Ama O tek basinaydi, kimse onu sevmiyordu. Biz ise birlikteydik, daha gucluyduk. Siz de oylesiniz... unutmayin bunu.
10.
umarim suslu. teşekkür ederim. evet öyle. kardeşlerim küçük. ben tek başıma o kadar güçlü hissedemiyorum kendimi. bekliyorum o yuzden. :(