babayla sağlıklı ilişkiler kuramamış olmak hiç geçmeyen bir şey mi?
32 yaşındayım. bütün çocukluğum ve genç kızlığım psikolojik, ekonomik ve maalesef bazen de fiziksel şiddetle geçti. hiçbir zaman başım okşanmadı aferin denmedi takdir görmedim. şöyle ailemle keyifli bir akşam yemeği yediğimi bilmem. babam acaba hangi osuruktan sebeple yediğimiz lokmayı boğazımıza dizecek elindekileri kaldırıp fırlatacak diye korka korka yemek yerdim. güzel bi anımız şöyle düşünüyorum ve gerçekten hatırlamıyorum. şimdi 6 yıldır evliyim, hala bu sorunları aşamıyorum. her şeye hassasiyet gösteriyorum, ince düşünülsün istiyorum ama eşim de bir insan neticede bazen ben onun gönlünü kırıyorum bazen o benim. her evlilikte olabilecek kavgalar yani. ama küçücük olayları bile eskiden yaşadığım korkunç olaylara bağlayıp içselleştiriyorum ve kendime hayatı zindan ediyorum. o küçücük kavgalar günlerce konuşmamaya kadar gidiyor. bugün bana yapılan küçük bir düşüncesizlik 15 sene önce yaşadıklarımı aklıma getiriyor ve hem onu hem kendimi cezalandırırcasına günlerce o psikolojik buhrandan çıkamıyorum. ben de bunları yaşadım ve aştım diyen var mı yoksa ben ölene kadar böyle mi giderim? psikolojik tedavi geçmişim de var destek almadım değil.
