ben aslında çok zeki bir çocuktum da kendime yazık ettim sanrısı nasıl aşılır?

1. Farklı olsaydın farklı insanlarla, farklı yerlerde olurdun. Çevrendekilerin ortalamasısın diyerek kendime getiriyorum kendimi.

Uzun müddet kendimi bu şekilde sorguladım bunların arasında olmamalıydım ben farklıydım daha yükseklerde olabilirdim diye ama olamadın yani demek ki farklı falan değilmişsin.

Diğer seçenek nasıl olurdu diye düşünmektense olduğun seçeneği en iyisi haline getir

2. Bende buna benzer bir durum var, tam olarak aynısı değil tabii ama. ben gerçekten başarılı oldum sayılır, şu anda da hala istediklerimi yapabilirim, çok iyi bir okuldan kabul aldım mesela ama gitmiyorum. Akademisyen olmak istiyordum, herkes de öyle olacağımı düşünüyordu. İçimden hiçbir şey yapmak gelmiyor, yurt dışına gidebilirim ama gitmek istemiyorum, hiç ama hiçbir şey istemiyorum ya. böyle sıradan bir işe gireyim ve sıradan bir hayat yaşayayım çevremde insan olmasın istiyorum. Sonra potansiyelimi heba ettiğimi düşünüp bunalıma giriyorum, sonra e istediğim zaten bu değil miydi neden bunalıma giriyorum Diye düşünüp tekrar bunalıma giriyorum.

3. İlkokul veya lisede verilen eğitim fazla yüzeysel ve genellemeydi, bu yüzden de azıcık kafamız basıyorsa ve çabaladıysak başarılı olduk ama yetişkin hayatında tek bir şeye odaklanıp onda derinlemesine başarılı olmak aslında hayatta kazandırıyor. Ben bunu master tezi yazmak ve doktora tezi yazmak arasındaki farka benzetiyorum, master tezi çok daha yüzeysel ve derinliği azken doktora tezi tek bir başlığa yönelik ve bu yüzden de fazlasıyla derin bir araştırmadır. 

Öte yandan genç yaştaki bu başarılı olma ve her şeyi becerebilme durumunun bizi fazlasıyla mükemmeliyetçi yaptığını da düşünmekteyim. Bu yüzden eğer başta azıcık bile pürüz çıkarsa yapmayı bırakıyor ya da kafamızda yeterince iyi yapacağımıza emin olmadan bir işe başlamıyoruz. Yani "başlamak, bitirmenin yarısıdır." şeklinde değil de "başlamadığım bir işi kötü yapma ihtimalim de yoktur" şeklinde düşünüyoruz.

Gel gelelim sorunun cevabına. Bu konuda uzman bir görüş okumadım ama kendime cevabım hep şu oluyor: küçükken gifted olup halen bunu başarabilenlere helal olsun ama benim o zamanlarki gibi "her şeyi" en iyi şekilde yapacak zamanım ve enerjim yok. Çünkü hayatım o zamankinden çok fazla sayıda boyuta sahip, daha çok sorumluluğum var ve asıl hepsini aynı anda başaracağım diye kendime yazık etmek istemiyorum.

4. Ben bunun yüzünden 2 yıl depresyona girdim. Mezun olduktan sonra geldi bu his bana. Hala da tam kurtulamadım. Kağıt üstünde başarılı bir çocuk olmanın inanılmaz büyük bir yükü var. Akademik başarının gerçek hayatla korele olmadığı ilk anda yere çakılma garantili.

5. norway mensa iq testini çöz. piyasadaki en iyi online test bu ve sözel ifadeler içermediği için de universal. 120+ için çok daha doğru sonuçlar veriyor ama reddit'te yazılanları okudum: önce bunu yapıp sonra fiziksel olarak gerçek bir iq testi yapanlar ikisi arasında yaklaşık 5 puanlık bir fark olduğunu yazmış

testi çöz gel yorumlayalım lol

6. Bence gifted lik bir olay yok, olay hırs, olay kapitalizm: olay hayatta sürekli bir şeyler başarmanız gerektiğini düşünmeniz, ilerlemeniz gerektiğini düşünmeniz ve elde ettiklerinizi tamamen kendi başınıza, kendi becerilerinizle elde ettiğinizi düşünmeniz. Sürekli bir şeyler elde etmeye çalışan, ilk olmayan çalışan yarış atı gibi oluyor insan, sağolsun kapitalizm.

7. Evet sürekli ya aslında daha iyisini yapabilirim neden buradayım neden bu insanlarlayım kendime yazık ettim hissi geliyor. Söylediklerinize katılıyorum yaşımız büyüdükçe o yüzeysel eğitimden çıkıp tek bir şeyde uzmanlık edinmeye çalışmak gerekiyor ancak tek bir şeye odaklanmak da bence cesaret istiyor. Mesela akademisyen olarak atanacağına dair bir garantisi olmadığı halde kadrosuz belki bir gün umuduyla doktora yapan ya da KPSS gibi sınavlara tüm vaktini ayırarak çalışan arkadaşlarım kadar fedakar olamazmışım gibi geliyor çünkü zamanın o sırada akması ve benim tek bir şeye odaklanırken diğer şeyleri kaçırmam, o sırada o odaklandığım şeyde de başarısız olabilirim korkusu çok ağır geliyor. 

Ben de aslında başarısız bir insan değilim, eğitim hayatım güzel geçti ama şu an yaptığım işte umduğumu bulamadım ve benim çocukken hayal ettiğim gibi değilim. Bu da beni çok üzüyor.

8. Hepimizin hayatta hedefleri veya kendini layık görüp elde edemediği şeyler oldu ama bunu bu kadar içselleştirip mesele haline getirmek sağlıksız bence. Kendi hayatımdan örnek vermem gerekirse Türkiye'nin ilk akla gelen fen liselerinden birinden 2017 yılında mezun oldum. Şimdiki gibi her yer fen lisesi de değildi gerçekten seçkin bir okula dereceyle girdim. Üniversite sınavına iki defa girdim birinde baygınlık geçirdim birinde de bütün sınavı ağlaya ağlaya çözdüm ve bu benim sınav kaygısı için psikolojik destek almış halimdi hashahhsak. Yaptığım dereceye dünya alem şok oldu. Belki de toplumun büyük bir kısmı için harika bir dereceydi ama benim hedefime yetmiyordu. Ama kendime demek ki sen doktor olsan da panik atak geçirecektin salak diyip gülüp geçiyorum şu an. Okuduğum bölümün hakkını verdim. En iyi üniversitelerinden birinde okudum dereceyle mezun oldum şu an da akademik kariyer yolundayım. Yani hayatı bir yerlerden yakalayabilmektir biraz da başarı. Sızlanmak değil

9. ben de almanyaya akademisyen olurum diye geldim muhendislige geri donecegim kadro fln buyuk sıkıntı, aşırı da stresli ne gerek var. ins masterda harcadigim sure cop olmamistir :(

10. yasitlarim yillardir calisiyor benim toplasan max 3 senelik calisma hayatim var. keske gelir gelmez is bulsaydim muhendis plarak simdiye cok daha rahat bir yasam suruyor olurdum :(