1. Olmuyor sanki... üzgünüm, kalbim küt küt, sığamıyorum içime, ne düşüneceğimi hissedeceğimi bilmiyorum. İçimdeki dramaqueen her şeyi yakıp yıkmaya dünden hazır, öyle zehirli sözleri, senaryoları var ki. Ama bir de kalbim, vicdanım var. Hem O da üzgün biliyorum. Sonra pişman olurum, çok özlerim biliyorum. Sevildiğimi biliyorum.. :/
Bazen tek ortak noktamız sevgimizmiş gibi geliyor. Hangi insan gururunu, egosunu tamamen yok edebilir ki? Böyle öfke dolduğumda saygım bile terk ediyor gibi beni, öyle bir öfke ki... bir ilişkinin saygısız yürüyemeyeceğini, bir kere bozulursa toparlamanın zor olacağını hep savunurdum oysa ki.
Ne diyordum? Ben yürütemiyorum. Beklentiye girmeden, özveri görmeyince kızmadan, kırılmadan edemiyorum. İlişkide her şeyi doğru yapmak gibi bir idealim var ve büyük ölçüde doğru da yaptığımı görüp hissederken karşıdan da bunu istemek çok mu? İşte ilişkide yaptığım yanlış da tam olarak bu galiba. Bilmiyorum. Ben sadece “seni seviyorum, üzmek istemiyorum”la yetinemiyorum. Görmek de istiyorum bunu. Ben yokken de benimleymiş gibi davranmasını, içinden geldiği için..... Kızdığımı, kırıldığım şeyi bir kere de benim için yapmasın mesela, çok mu? Ben onu zaten hissederim, ki bu bile yeter bana. hep beklemem, kısıtlamam ki?
Olmadığını görünce beni ondan soğutan “benim doğrularım” diyen egom değil de ne? Öte yandan her şeyiyle kabul edilir mi ki insan? Salt sevgi yeter mi yani bir ilişkiye? Peki ya uyum? Hayallerimiz? ... boğuluyorum...
Fikirlerinizi merak ediyorum. Yapıcı yorumlar yapmanızı rica ediyorum🙏🏻😔