1.
Ben 28 yaşına gelmiş işi gücü mesleği olan ama 16 yaşından farksız sorunları olan bir kadınım. Kendimi bildim bileli içine kapanık ve asosyal bir tiptim. Biliyorum psikoloğum değilsiniz bunun nedenine, ayrıntılarına inmeyeceğim. Teoride koca kadın oldum ama sosyal anksiyetemi bu yaşıma kadar aşabilmiş değilim. Epey yol katettim aslında ama halen normal insanlar için sorun olmayacak küçük detaylar benim için sorun. Asıl soruna gelirsek ben evliyim ve benim gibi birinin evliliğe uygun olmadığını düşünüyorum ve de görüyorum. Eşimle bu konuda sık sık tartışmalar yaşıyoruz. Eve misafir gelmesi bir sorun, tanımadığım bir ortama girmem sorun vs vs. Benim durumumu ve psikolojimi anlayabilmiş değil kendisi. Benim için zor olsa da elimden geleni yapıyorum insan içine karışmak konusunda ama o hep beni suçluyor. Bazen hak veriyorum kendisine. Kimse kendisini sosyal ortamlardan alıkoyan birisiyle olmak istemez. Ama ben beni tanıdığında da böyleydim. Hiçbir zaman yalan söylemedim, olmadığım biri gibi davranmadım. İstesem de davranamam.
Bugün de izinde ailelere gitme konusunda tartıştık. Konu döndü dolaştı onun ailesinin yanına istemeyerek gittiğim, gönülsüz olduğum, sohbetlere katılmadığım gibi meselelere geldi. Onun ailesine karşı her zaman saygılı, sevecen ve yakın olmaya çalıştım. Görüntülü konuşmayı sevmememe rağmen onların hatrı için annesiyle yarım saat bir saat görüntülü konuşuyorum her seferinde. Evet onun memleketine gitmeyi sevmiyorum ama olabildiğince o ait olmadığım ortama ayak uydurmaya çalışıyorum. Dıdısının dıdısı hiç tanımadığım bilmediğim görüşmeyeceğim insanların elini öpmeye gidiyorum her izinde. Bıkkınlığım ister istemez yansıyor olabilir. Bugün de bu konuda bana bağırdı gitmiyorum izine mizine diye çıkıştı. Ben de ufak çaplı bir sinir krizi geçirdim yeter artık üstüme gelme, burama kadar geldi diye. Hem bağırdım, hem ağladım. Sesimi alttaki de üstteki de duymuştur herhalde. Çok uzattım farkındayım. Ama ben çok yoruldum. Bana karşı olan beklentilerden, bu beklentileri karşılayamamaktan, kendimi suçlamaktan, neden böyleyim diye isyan etmekten, anlaşılamamaktan, tarafımla hiçbir şekilde empati kurulmamasından çok yoruldum. Benim gibi biri nasıl evlenir de bu yükün altına girer diye kızıyorum kendime. Karşı tarafın istediği hayatı yaşatamıyorum. Zaten o da benim istediğim hayatı yaşamak derdinde değil. En ufak bir zıtlaşmadan git ne halin varsa gör, gelme, gitme, defol git, istemiyorum diyen biri. Böyle hayat geçer mi sizce? Bu baskıya dayanamıyorum artık.
2.
Ss sosyal anksiyeteniz olmasa da her izninizde eşinizin memleketine gidip alakasız akrabalarının elini öpmek zorunda değilsiniz ve bundan hoşnut olmamanız çok normal. Eşiniz sizi böyle bir şeye zorlayamaz, özel durumunuzu bile bile hele hiç zorlayamaz. Bu size saygı duymadığı anlamına geliyor açıkçası. Ayrıca neden izinlerinizde koştur koştur memlekete gidip el öpülüyor, neden birlikte başka şeyler yapmıyorsunuz?
3.
Sosyal anksiyetem yok ama eşimin ailesine gitmek istemiyorum nefret ediyorum tatilimin bir gününü bile orada harcamaktan. Harcama olarak görüyorum evet. Kim bayılarak gider ya kaynanaya? Manipüle olmayın bu kadar
4.
Ay bu ne ya daraldım. Özür dilerim eşin sonuçta hakaret etmek istemiyorum ama bu nasıl bir kezbanlık eşindeki? Bayağı eski kafalı bir herifmiş. Yani eşinin annesiyle bir saat görüntülü konuşman zaten çok büyük bir şey kim yapıyor bunu bu devirde? Bir de tanımadığın etmediğin dıdısının dıdısının elini öpmeye gitmek istemesi çok tuhaf, ben çevremde hiç görmüyorum böyle bi şey bence çok eski kafalı biri.
5.
İznin bir kısmında bir şeyler yapacağız ama bir kısmında da her zaman aileleri görüyoruz. Tabiki ailesini özlüyor görmek istiyor ben de kendi ailemi görmek isterim. Ama benden beklenen "gelin" profiline uymakta zorlanıyorum. Zaten kendi içlerinde akrabalık ilişkileri sorunlu yani öyle tamamen samimi ilişkiler yok. Bir de benim bu curcunanın içine sürükleniyor olmam beni yoruyor. Hiçbir sohbetimin muhabbetimin olmadığı yengesiyle niye her bayram konuşmaya zorlanıyorum mesela? İstemeyince de sorunlu, geçimsiz bir insan oluyorum. Benim gibi birine bu tür şeyler yük. Anlatamıyorum.
6.
Ben de evliyim bu arada ve eşimin memleketine gitmeyi sevmiyorum çünkü neden seveyim yani bi hafta sonum boşa gidiyor oraya gidince. Kaldı ki asla ama asla öyle akrabalarına falan gitmeyiz annesiyle babasıyla vakit geçiririz yani. Bana gelene kadar eşim de akraba akraba gezmeyi sevmez yani bu yaşta genç bi insan niye bunu istesin karısına da bunu dayatsın ben anlayamadım. Eşiniz bunu sevmediğiniz için size suçlu hissettirmeye çalışıyor da çok çok normal yani sizin böyle bir şey istememeniz. İzin vermeyin sizi manipüle etmesine.
7.
Bir de o sizin yengenizi eniştenizi falan arıyor mu?
8.
eşiniz gerekli anlayışı göstermemiş. sizin hatanız belki eşiniz çok aileye düşkün biriyse bunu en başta göz önünde bulundurmamak olabilir ama yine de empati ve anlayışla uzlaşabilirdi bir noktada. ailesine de biraz sınır çizmesi gerekiyor gibi. anksiyete yaşamayan ve çok sosyal birisi için bile hevesle yapılmayan ziyaretler bunlar.
9.
Aramıyor tabiki. Yani aramasını da teklif etmiyorum. Bir kere amcamları aramıştı soğuk konuşmuşlar onunla dedim boşver tamam bir daha arama. Maksimum annemi, babamı, anneannemi falan arar. Bu izinde planı ben yapacağım benim istediğim gibi hareket edeceğiz diye anlaşmıştık. 2 hafta izinde olacağız. Erkek kardeşleri bu iznin tam ortasındaki haftasonunda hatta izin bitmeye yakın memleketlerinde olacakmış. Eee ama ben öyle plan yapmamıştım dedim. Git gel yaparız bir şey olmaz dedi. 4 buçuk saat yol git gel 8 saat yakın bir yer değilki o kadar dedim ve suratım düştü moralim bozuldu. Yine planladığım gibi olmadı dedim ve dememle sen zaten benim ailemin yanına zorla gidiyorsun, istemiyorsun, ne yaparsan yap ben de senin ailenin yanına gelmeyeceğim vs birden yükselmeye başladı. Ya sakin ol onu demek istemiyorum, görüşelim tabiki ben onu mu diyorum düzgün konuş lütfen derken beni asla dinlemedi. Ben de cıldırdım bir anda.
10.
Evlenince neden herkes kendi ailesine gitmiyor boş vaktinde ben anlamıyorum ya. Herkes kendi ailesini görmek istiyor herkes de aslında kendi çocuğunu görmek istiyor yani bu kadar basit. Ara ara tabi birlikte iki tarafa da gidilir ama 5 ziyaretten 4 u bence insanların tek tek ailesine gitmek olmalı. Herkes kendi ailesinin yanında rahat ayrıca bunun yaygınlaştırılması lazım. Böylece aile ile olan ilişkiler de daha sağlıklı kalır. Çok muhabbet tez ayrılık getirir sonuçta.
