boşanmış çocuklu annelerden tavsiye almaya geldim. boşandıktan sonra babalar neden çocuğu da terk eder?
oğlum doğduktan sonra sorunlarımız başladı, bu sorunların asla sonu gelmedi. 5 yıl saçma sapan bir evlilik sürdürdük. aramızdaki sorunları ona hissettirmemeyi başarıyorduk bir şekilde. bu sırada oğlum ve babasının ilişkisi harikaydı oğlum babasına çok düşkündü eski eşim de aynı şekilde. onları ayırmak istemiyordum. aldatma olayı noktayı koydu. eski eşim boşanmak istemiyordu ama bana yaptıklarının yanında bir de aldatınca nefret ettim ondan ve boşandım. hiçbir maddi talepte bulunmadım. eski eşim 1 yıl boyunca oğlumu özledim diye ağladı zırladı alkole sarıldı türlü duygu sömürüleri yaptı. maddi manevi beni zorlasa da 3 saat yola katlanıp ne zaman isterse oğlumu götürdüm geri getirdim bazen evimde kalmasına izin verdim oğluyla kaliteli zaman geçirsin diye özel gün yaratıyordum çünkü oğlum kendisini babasının gözünde önemli hissetsin istedim ama sonra bahanelerle çocuktan uzaklaşmaya başladı. benim erkek arkadaşım olmasına bozuldu ne acelen vardı önce bir çocuğunu büyüt ne iğrenç bir annesin dedi sinir krizleri geçirdi sinirini oğlumu yok sayarak çıkardı, bu sırada kendisi beni aldattığı kişiyle evlendi. oğlunu görmesi gerektiği günlerde bile gelemiyorum kusura bakmayın işim çıktı demeye başladı. tüm bu süreçte yakamızdan düşmeyen hatta velayet davası açalım çocuğu alalım diye eski eşimi sıkıştıran babaanne, amca, hala çocuğumu aramaz sormaz oldu. oğlum okula başladı hiçbir etkinliğine katılmadılar. babası çocuğun anlattığı hiçbir şeyi hatırlamıyor. örnek vereyim baba okumaya geçtim, okuma bayramıma gel haftaya diyor; sosyal medyada paylaşıyoruz görmesine rağmen tebrik etmek için aramıyor. peki aramasın. sonraki buluşmalarında hangi harfleri okuyabiliyorsun söyle bakayım okumaya ne zaman başlayacaksın, gibi ilgisizliğini ortaya çıkaran yüzeysel sorular sorarak sıvıyor. bu sadece aklıma gelen küçük bir örnek. oğluma terapist tavsiyesiyle babasını kötülemiyorum hep iyi yönlerini anlatıyorum çünkü babasını iyi hatırlasın istiyorum (yakında görüşmeyi tamamen bırakacak hissediyorum) ama benim çabamla olmuyor. bunu yaparken de yanlış olduğunu hissediyorum. artık oğlum da sorunlarını bana anlatınca ona hak vermemi ona katılmamı bekliyor. sürekli ama baban da şu yönden iyi biri ve seni seviyor dememe öfkeleniyor çocuk sonuna kadar haklı. adam artık oğlumu yük gibi görmeye başladı. bu apaçık ortada. oğlum son konuşmalarında şöyle bir şey dedi ve ben mahvoldum "baba benimle buluşmak zorunda değilsin sana küsmem seni beni görmeye gelmesen de seviyorum." buna cevap olarak eski eşim olacak ayı kardeşin doğunca (eşi hamile) onunla her hafta geliriz söz veriyorum gibi bir şey dedi. nasıl bu kadar düşüncesiz olabilirsin ayı herif. ya gerçekten benim yapabileceğim bir şey var mı merak ediyorum. oğlumun eksiklik hissetmeyeceğine emin olsam hayatımızdan çıkmasını her şeyden çok istiyorum ama babasının yaptığı her şey onu incitiyor. yokluğu varlığından daha iyi gelecek belki de. bu sorunları babasıyla konuşmak mümkün değil bağırıp çağırıyor terapiye gidelim diyince kıyameti koparıyor. artık hayatımızdan çık yarım yamalak ilgileneceksen desem hemen mağduru oynar. oğlumu ilçede yaşamamıza rağmen il merkezine terapiye götürüyorum bu arada ama çocuk sürekli gitmek istemiyorum diye direniyor. yolda ağlıyor. babası hakkında konuşmak istemiyor terapistle. ona iyi geleceğini düşünürken daha çok mu kötülük ediyorum diye düşünmeden edemiyorum. benim yapabileceğim başka bir şey var mı? ben babasız büyüdüm oğlum da benim yaşadıklarımı yaşayacak. araları iyi olsun diye çabalamaya çalışmam da biraz bundan kaynaklanıyor. çok üzgünüm. keşke bu adamın nasıl birine dönüşeceğini geçmişte görebilseydim. kendimi çok suçluyorum.