bu biraz iç dökme gibi olacak belki de ama zor bir süreçten geçiyorum. ailemde en yakınlarımın bir takım sağlık problemleri var?

1. Ciddi problemler. Bir gün bir yakınımın sağlık problemi nüksetti be kendisi hastaneye gitmeyi vs sevmez ya da o kadar çok gitti ki ondan ya da yük gibi görüyor çünkü bizim götürmemiz gerekecek. Bizim için asla öyle değil ama o öyle hissediyor olabilir. O gün o kişinin hasta oluşuna üzülürken eşim zaten hastaneye gitmiyor niye üzülüyorsun üzülme dedi 2 dakika sonra bağırarak ve rahatsız olmuş şekilde böyle mi olacaksın tüm akşam dedi. Bende üzgün olduğumu basit olmadığını sadece hayatın mutlu anlardan ibaret olmadığını söyledim. Senin keyfin kaçmasın dedim. Aman her şeye kızıyorsunuz falan dedi gitti.. ben ağlamaya başladım ancak ağlarsın ağla dedi diğer odadan duydum. Öyle zoruma gitti ki.. lanet ettim onunla evli olduğuma. Ertesi gün yakımın fenalaştı acile vs gittim ben götürdüm bir yandan da sorumluluklarda bende anlayacağınız. Hiç haber vermedim etmedim eşime içimden hiç gelmedi ama allahtan taburcu olduk. Sonra ama kimliği bende kalmış yakınımın bu konuşmaları duydu sormadı bile. Bugünde bir kere olsun nasıl oldun diye sormadı. Yakınımı merak dahi etmedi. Normal rutinine devam ediyor evde oyun oynuyor standart hayat onun için. Ben tek çocuğum ailemi kaybetmekten çok korkan biriyim herkes gibi.. ama anladım ki yakınlarımı kabul etsem bu hayatta yalnızım. Zoruma gidiyor süslüler. Konuşacak paylaşacak arkadaşım yok.  Yaptığım çok yanlış bir seçimmiş. Omzumu yaslayıp dinlenmek isterdim ama bu stresle bu yalnızlıkla bende hasta olacağım. 

2. Aile olmak bu değil, ne yapacağımı bilmiyorum ayrılmamam da sağlık problemleri varken ben bu kadar güçsüzken yapamam ama bitirmem lazım. Artık hayatın içinde oldukça hayatı, sevgiyi aşkı kaybettiğimi hissediyorum hepsi ellerimden gitti ya da hiç gelmedi zamanda akıp gidiyor 

3. Fazla.duygusal.bir yaklaşım.

Hayatın Gerçekçi bunlar ki sende hayatın içinde üzücü durumlar var diyorsun

O halde neden abartiyorsun?

Demek ki bunu sürekli yapıyorsun bana öyle geliyor ki eşin yanlış kişi seçtiğini düşünüyor

4. Hayat gerçekçi diye duygularımızı da aldıralım o halde en yakınlarımız hasta olduğunda hiç üzülmeyelim. Ölüm de gerçek o zaman ona da üzülmeyelim siz hayatınızda öyle yapabiliyorsanız tebrikler diyeceğim ama insani duyguları da dışlamamak lazım 

5. Bence haklısın süslü alınmakta. Bana da saygısızlık gibi geldi. Belki sürekli bu hastalık konusunu konuşuyor ve üzülüyorsanız eşiniz için bıktırıcı olmuş olabilir. Normalde anlayışlı bir insansa birden böyle davrandıysa bir sebebi olabilir belki.

6. yakınım dediğiniz anne ya da baba değilse ve sürekli siz hastaneye getir-götür yapıyorsanız. haftada 3-5 onunla ilgileniyorsanız eşiniz çok haklı. hasta bakıcı değilsiniz sonuçta. eşiniz sürekli bunlara katlanmak zorunda da değil. bu kadar sık hastalanan ve acillik olan birine yatılı bakıcı tutulur. bu şekilde aile birliğiniz bozulur. tam olarak bakım verme durumu olmasa da yaşadığınız şey, bakım veren kişilerle birlikte eş ve çocukları da psikolojik olarak çok etkileniyor.

7. Anne ve babam arkadaşlar ve sürekli değil. O hastalık nüksetti ve uzun zaman sonra ilk kez üzüldüm mutlu olmama alışkın olduğumdan rahatı bozulsun istemedi. Olay bu. 

8. süslü öncelikle sana kocaman sarılıyorum. seni anlıyorum.

önce annem kötü hastalığa yakalandı. tam atlattık dedik şimdi de babam.

bu süreçte kocam hep yanımdaydı, hep destek oldu.

başıma geldiği için büyükte konuşmuyorum. kocam bunu yapmasaydı boşardım.