bunları ilk defa dile getireceğim?

1. Dindar bir ailede büyüdüm. Annem ve babam baskın karakterler; annem sohbet veren, bilgili ve çok konuşan bir kadın, babam ise mükemmeliyetçi, baskıcı ve hatta narsistik özellikler taşıyan biri. Çocukluğumda sık sık eleştirilirdim, bu da özgüvenimi zedeledi ve psikolojimi olumsuz etkiledi.

Hatta müzik dinlememize bile karışırlardı. Ortaokul yıllarımda, bir gece kulaklıkla müzik dinlerken babam duyup “Bunlar şeytani şeyler” diye tepki göstermişti. Oysa dinlediğim sadece eski yabancı pop şarkılardı, mesela JLo. Bugün 30 yaşıma gelmeme rağmen hâlâ ailemin yanında kendi istediğim müzikleri sesli açamıyorum. Kız kardeşim yanımdayken bile rahat edemiyorum. İçimden geldiği gibi dans etmedim hiç; toplu ortamlarda da çekingenim.

Duygularımı kaybetmiş gibiyim. Kardeşime bir kez olsun sarılıp “canım kardeşim” diyemedim, babama da hiçbir yakınlık gösteremedim. Aile içi dinamiğimiz hep mesafeli ve soğuktu. Dışarıdan bakıldığında hanım hanımcık biri gibi görünüyorum ama aslında içimde bambaşka bir yanım var. Seküler bir arkadaşım var; aynı hobileri paylaşıyoruz, tek fark benim dindar bir versiyonum olmam. Ama artık aileme karşı baş kaldıracak gücü kendimde bulamıyorum.

Annem ve babamla dışarı çıkarken asla makyaj yapamıyorum, istediğim gibi giyinemiyorum. Bu yüzden onların yanında kendimi özgüvensiz ve mutsuz hissediyorum. Başörtülüyüm; aslında bu içimden gelen bir şeydi ve inancım da var. Ama hayatım boyunca yapmak isteyip yapamadığım yüzlerce şey oldu. Sevgilim hiç olmadı, çünkü erkeklerden hep uzak durarak büyüdük. Üniversitede biraz açıldım ama yine de sağlıklı bir iletişim kuramadım.

Hayatım hep depresyonla geçti; istediğim hayatı yaşayamadım. Şu anda beni hayata bağlayan hiçbir şey yok gibi. Bir yandan inancımı önemsiyorum, namazımı bırakmak istemiyorum. Ama diğer yandan, her şeyden vazgeçmek geliyor içimden. Sanki ergenlikte yaşamam gereken kimlik bunalımını şimdi yaşıyorum.

Zamanımı hep kendimle savaşarak geçirdim, bu yüzden kendimi geliştiremedim. Belki evlenirim diye bekledim ama istediğim gibi biri hiç çıkmadı. Tek hayalim, sevdiğim biriyle evlenmekti; o da olmadı. Şimdi ailemin yönlendirmesiyle görücü usulü dindar insanlarla tanıştırılıyorum ama içimden gelmiyor. Evlenirsem büyük bir hata yapmaktan korkuyorum. Belki de onları hak etmiyorum diye düşünüyorum.

2. Suslu hadi dogdugun aileyi sen secemedin ve maalesef yanlislar yapa yapa seni yetistirmisler. Ama lutfen baski yuzunden istemedigin biriyle evlenme, gercekten baba evinden kurtulayim derken hic icine sinmeyen biriyle ayni yatagi paylasmak korkunc olur. Ailenin sana yasattiklari icin cok uzgunum ama inan boyle cok fazla aile var. Benim babam baya alkol falan alan bir insan mesela ama bizi kadikoye bile yollamazdi, alkol uyusturucu var diye. Herkes arkadasinda kalirdi bizde zinhar bu olamazdi, oje surmemiz, makyaj yapmamiz yasakti. Kardesimle ben zamanla babami actik, kendine olan ozgurluklerin bizim de hakkimiz oldugunu uzuuun yillar sonra ogrettik ama bizim de cocuklugumuz boyle baski altinda gecti. Sizinki daha agirdir belki ama bir gun bile bunun sonraki hayatimi kotu etkilemesine izin vermeyi dusunmedim. Ailemizi kendimiz secemiyoruz, e onlari birakip kacmak da herkesin yapabildigi bir sey degil. O yuzden ne bileyim aile ici siddet, taciz vs gibi seyler yasayan insanlar varken beni kisitlasa da okutan, buyuten ailemin kapasitesi bu kadar dedim ve kabullendim. Simdi cok farkli yerlerdeyiz olumlu anlamda, sizin de yolunuz bahtiniz acik olsun.

3. Ailemizi secemiyoruz ama doğduğumuz ev de kaderimiz. Bu döngüyü kafamızdaki gibi bir ailenin çocuğuyla evlenerek kıracağız.