evden çıkmıyorum, hayatı nasıl sevebilirim?
garip bir soru olduğunun farkındayım ama şu an sokaklar biraz boşalmışken odamda kuş seslerini dinlemek beni mutlu etti bir anda. istanbulda yaşıyorum; gün içinde sitedeki/apartmandaki sesler, yakındaki inşaatın sesi derken çok bunaldım. o kakafoni sinirlerimi harap ediyor artık. işsizim ve iş aramıyorum şu an. az bir gelirim var bana yetiyor. babamı kaybettikten sonra akıl sağlığımı neredeyse kaybettiğim için ilaç kullanıyorum ve öylece günlerin geçmesini bekliyorum. dışarı çıkınca hiçbir yerde yerim yokmuş gibi geliyor, o kadar yabancı hissediyorum ki anlatabilmek bile çok zor. yaşım otuzu geçti, hayata bağlanma yaşı olmasa gerek ama bu kadar yerini yapmış bir duygu değiştirilebilir mi bilmiyorum. şu şehirde yaşamanın, özgür olmanın, bedensel olarak sağlıklı olmanın tadını çıkaramıyorum. kimseyle sohbet etmek keyif vermiyor, kimseyi özlemiyorum; yalnızlıkla sorunum yok. çıkıp bi yerlere gidebilirim ama isteğim yok. bunu nasıl değiştiririm sorum bu. terapi diyecekler için, 1 sene terapiye devam ettim, yeniden gitmeyi de düşünüyorum ama hayatla bağım o kadar koptu ki yıllarca da terapi alsam çözüm olmayacak gibi geliyor.
