1.
Kendim de zamaninda akrabaya evlatlik verilmis biriyim. Sadece yasayan bilir diyecegim cok sey yasadim eksileri artilari cok fazla. Evlat verilmis cocuklarin psikolojisi hakkinda arastirma yapilmali bilinclenilmeli mutlaka.
2.
Evlat edinmek doğurmamanın alternatifi değildir evet ikisinde de evlat sahibi oluyorsun ama evlat edinmek çok daha üstün bir şey bana göre tabii hakkıyla yapılırsa. çocuğu incitmeden bunu başkalarından değil bizzat anne babasından öğrenecek ama.
3.
anonim 2 seni uzmeyecekse hikayeni dinlemek istiyorum.
bence de evlat edinmek çok yüce bir şey yani çocuğu kendi çocuğun gibi sevip yetiştirırsen.
4.
Kisaca anlatayim a4
Halama veriliyorum 9 aylikken en kucuk cocugum bu arada. Bio-ailemi akraba olarak bilerek buyuyorum. 11 12 yasinda iki aile tartisirken ogreniyorum. 16 17 yasinda beni buyuten halam ve enistem vefat ediyor sirasiyla ve bio-ailemin yanina donmek zorunda kaliyorum. Su an 26 yasindayim 1 senedir kendi evimde yasiyorum. Beni buyuten ailem de cok bilincli degildi ve ben durumu ogrendikten sonra bana cephe aldilar iste bio-ailene gitmek mi istiyorsun sen vs diye. Zor bir ergenlik gecirdim. Hic bir yere ait hissedemiyorum. Vefat ettikleri donemde psikolojik destek alirken cesirli travmalar yasadigim icin psikolojik destek de almak istemiyorum artik. Ciddi iliskim hic olmadi olamiyor da. Mesela bu eve tasindim huzura ererim diye dusundum ama buraya da ait hissetmiyorum. Kendi yasadiklarimi hic bir cocugun yasamasini istemem. Isin bir de biolojik aile kismi var tabi. Anne babam kendilerini kurban goruyorlar bir hata yaptik yapacak bir sey yok diye. Kardeslerim bana bir yabanci gibi ayni evde yasadigimiz donemde bile isinamadik birbirimize. Su an annem haric gorusmuyorum hicbiri ile. Daha yazacak cok sey var. Ama pozitif yanlarindan biri de beni buyuten ailem bana en azindan bir guvence birakti bir evim var. Basim dara dusse en kotu onu satarim. Onlardan kalan parayla uni hayatim rahat gecti. Kendi ailemle olsam bunlarin hicbiri olmazdi. Hayat nelerle dolu her seyi dusunup tasinip karar vermek lazim.
5.
Uzun lafin kisasi evet cok sey yasadim ama beni buyuten ailem sayesinde cok iyi bir universitede okuyabildim. Biyolojik ailemin maddi siddetine direnecek gucum oldu. Basima bir sey gelse guvencem olacak bir ev biraktilar bana. O ailede kalsam en kucuk cocuk olarak bunlarin hicbiri bana verilmezdi. Kardeslerim de zaten 20lerinin basinda evlenip giderek kendilerini "kurtardilar".
6.
Öncelikle bu mantık değil duygu işi. O çocuğa verebilecek sevgin varsa evlat edinirsin.
Genelde çocuğu olmayan insan evlat edinsin gibi bir algı var ama çocuğu olmayan insan evlat edinmek isteyecek diye bir kural yok ki. Bu ikisi birbirinin muadili değil. Doğurma şansı olan da isteyebilir. Ben istemezdim.
7.
Evlat edinmek çok güzel ama bir o kadar da zor birşey. Çocuğun travmalarını, genetik yatkınlıklarını bilmiyorsun. Anne hamileyken madde kullandı mı bilmiyorsun, bunların hepsi çocuğu etkileyen şeyler. Ailesini kaybetmiş ya da bakamayacak durumda olan ailelerin yanı sıra böyle aileler de var. Kendi doğurduğuna bile bakmak zorken evlat edinilen çocuğa daha zor olabilir bilmiyorum. O nedenle yapabilenler yapsın. O çocuğu alıp ilgilenmemek, kötü davranmak, sorunlarında yardımcı olmamak bana çok sorumsuzca geliyor. Onun haricinde bir çocuğa sevgi vermek, topluma kazandırmak çok güzel. Belli bir zaman sonra koruyucu aile olmayı düşünüyorum bu arada ama evlat edinmek beni korkutuyor. Herkese uygun değil.
8.
Ben hamilelik deneyimini yaşamak istiyorum o yüzden ilk tercihim olmaz. Ama infertilite problemim olsa edinirim
9.
esimle 12 yildir birlikteyiz.cocugumuz olamadi, 2 kez dusuk yaptiktan sonra evlat edinmeye karar verdik. tup bebek vesaireyle vakit ve para kaybetmektense 2 yil once arastirmaya basladik.
bize kimse cocuk evlat edindirmedi. yurtdisinda yasadigimiz icin her yerden yasal kisakaca girdik. gidip vietnam'dan falan da cocuk "almak" icimize sinmedi. cok trajik seyler var, kim neden nasil? eline 3-5 kurus verilip cocugu elinden alinan da var oralarda. off darlandim. batinin besledigi bir sektor yani.
neyse, biz cocuksuzlugu kabullendikten bir sure sonra tekrar hamile kaldik. korkularla 9 ay gecirdik, simdi bebegimiz 7 aylik.
fiziksel olarak hamilelik yasadigin en kotu seydi. bir daha kesinlikle yapamam ama bir bebek daha bakarim, buyuturum.
hayatta buyuk konusmamak lazim.
bir kedi, bir de kopegimiz var yillardir. ikisi de annesiz, sokakta birine muhtac bebeklerdi. ben alerjilerim ve temizlik takintim yuzunden "asla" istemem derdim. simdi 3 kizim var diyorum.
10.
38 yaşına girdim hiçbir zaman çocuk yapma isteğim olmadı ama ailesi olmayan bir çocuğa aile olmayı çok istiyorum. ben anne-babamı çok erken kaybettim, ailemden bana kalanlarla benden sonra da rahatça yaşar diyorum.
