hamile kalınca ya da çocuğum olunca sevemezsem diye korkan var mı ?

1. sevip sevmeme olayı insanın kendi kararı değil. Birden çok seviyorsun ve bu senin elinde değil. Diyebilirsin sevgisiz anne babalar ne o zaman. Onların dikkat edersen psikolojileri bozuk. Onları yetiştiren anne babaların da psikolojileri bozuk böyle bir zincir gibi ilerleyebiliyor bu durum. Kendilerini ifade ediş biçimleri sıkıntılı vs vs 

2. Ben biraz da hormonlarla alakalı olduğunu düşünüyorum. Bebekler çok tatlı evet ama kendimin bir bebeğinin olması düşüncesi bana tabiri caizse freaky geliyor hani çünkü hamile değilim yahut anne değilim. Sanırım bu evlat sevgisi anne olunca yüklenen bir özellik. 

Benim korkum asıl saçma olan asıl. Ya çocuğum çirkin olursa? Kargaya yavrusu şahin gibi görünür deyimi de hormonlarla ilgilidir umarım 

3. O bence anne olunca yükleniyor otomatikman. Siz seçemiyorsunuz. Ve evet herkesin yavrusu kendisine güzel geliyor o da doğru. 3 aylık anneyim 

4. Arkadaşlar sencesi bencesi yok bu işin hamilelikte beyin yapısı fiziksel olarak değişiyor zaten detaylarını araştırabilirsiniz. Özetle beyniniz bebeği korumaya ve bakmaya odaklanacak şekilde değişiyor. Bebeğin doğduktan sonra 6 hafta kokusu bile farklı oluyor. Evrimsel olarak şartlar sizi buna zorluyor kısaca. Elbette istisnalar vardır ama onlar da bahsedildiği gibi beyim kimyasında öncesinde de problemler olanlar. Beyin eski haline döndükten sonrada artık bağlanılmış oluyor sanırım. Bence korku daha çok sorumluluk almaktan kaynaklanıyor.

5. Hamile kaldığında annelik otomatik yüklenir zaten. O can 9 ay seninle, ilk kez gördüm temas ettim o an sevdim gibi bir şey yok, zaten büyüyüp gelişirken bağ kuruyorsun 

6. sevememek degil illa severim ama cok elestirir ve oldugu gibi kabullenmekte zorlanirim. onu kendi istedigim kaliba sokmaya calisirim. iyi bi anne olmazdim sanirim.

7. hamile kalınca otomatik olarak falan yüklenmiyor. 4 aylık hamileyim, sürpriz beklenmedik bir şekilde hamile kaldım. anne olmayı çok istememe rağmen öğrenince çok korktum. bununla ilgili terapi aldım, alıyorum. 

örneğin anne karnında bebekle konuşmak hala bana acayip saçma geliyor bu yüzden bunu bile yapamıyorum. sevebilecek miyim, ya kabullenemezsem gibi sorular sürekli aklımda. 

bi evlat sahibi olmak elbette çok güzeldir, ancak anneliğin öyle kutsal bir şey olduğunu ve hamile kaldığın an "anne" olunduğunu düşünmüyorum. 

8. Asıl annelik otomatik yükleniyor, herkes sever, sevmeyen psikolojik sorunludur şeklinde konuşmak ağır bir baskı, korku yaratiyor. Saçma sapan yorum yapıyorsunuz. Hamile biri olarak, üstelik isteyerek hamile kalmış biri olarak bu beni çok rahatsız ediyor mesela. Ve dinlediğim psikologlar veya anneler, bunun öyle olmayabileceğini söylüyor. Bazen anne hayal kırıklığı tarzı şeyler bile hissedebiliyormuş o anda. Bağ kurmakta zorlanabiliyormuş. Bunların hepsi normal. Çok büyük konuşuluyor, farklı beklentiler oluşturuluyor insanda. Zamanla anneliğe alıştıkça duygular da yolunu bulacaktır.

9. Mesela annemle konuştuğumuzda sevmezsem falan diye salak mısın sen kokusunu duyunca ölmek istersin onun için dayanılmaz bir şey bir kere gör bağlanırsın falan böyle şeyler söylüyor bunları hissedememek insanı suçlu hissettirebilir o lohusa kafasıyla. İnanılmaz çok baskı var annelere. Bir arkadaşım evet onu çok seviyorum ama eskiden rahat hayatımı da özlüyorum suç mu demişti

10. Cevabın sorunun içinde zaten. Anne Bebeğini seviyor ama eski hayatını özlüyor. Özgür, keyifli ve daha az sorumluluk olan zamanlar. Bu bebek sahibi olmak ile ilgili değil ki sadece. Bir çok anne bebek bakımı ve duygusal açıdan destek göremediği için sanki annelik problemmiş gibi düşünüyor. Halbuki sadece yorgunlar ve yalnız bırakılmışlar. Eşin desteği, sosyal ve duygusal olarak anneliğe hazır olmak gibi kavramlardaki sorunlar ile beynin yapısındaki fiziksel değişimle karıştırmamak lazım. Vücut kimyasal olarak bu yönde dönüşürken anne bebeğiyle bağ kurmak yerine akraba stresi, iş ve kariyer kaygısı, eşin sorumsuzluğu belki maddi yetersizlik gibi konulara odaklanmışsa sorunun adı bebeğini sevememek değil.