hamilelikte bosanan var mi, cok zorlaniyorum?
3.5 yıllık evliyiz esim cocuk diye deliren biriydi uzun zamandir. ben bes aylik hamileyim hic o güzel hamile anılarını yaşayamadım ilk aylar hep kavga gürültü orayi burayi tekmeleyip sinir krizleri geçiren bir eşle gecti. bir tane karı koca sarılmış benim karnımın belli olduğu resmimiz yok. bebegin kız olduğunu soyledigimde yuzunde tek bi gulucuk olmadan sanki başkasınin cocuguymus gibi hayırlı olsun diyip gecti. bebek icin yaptigimiz butun harcamalarda benimle inatlasti, dogum paketi fetal dna detayli ultrason devletin karşılamadigi ilaclar gibi. ki hepsine durumumuz var. surekli herseyde onu ikna etmeye ugrasmaktan mucadeleden o kadar yoruldum ki daha bebege hicbirsey almadik kavga cikaracak ve benim gucum yok diye baslayamadim. ultrasona gittik doktora surat asti evde yapamadığım işler için destek istedim surekli erteledi surat asti. her hatırlattığım is için homurdandi. iyi pişmemiş et yumurta ve iyi temizlenmememis sebze ve genel olarak bozuk kuflu vs olma riski olan gıdalar bana yasak doğal olarak, bunu ona anlatamadim, her ogunumu burnumdan getirdi herseyde homurdandi. annesi arada yemek yollar bize, onun yemeklerini hijyen ve lezzet olarak sevmiyorum hamilelikten önce yerdim artik yemek istemiyorum bunun için de azarladı kavga etti, kızmasın diye kendime ayri yemek yapamadım ac degilim diyip yattim gece acliktan uyuyamadim. iki hafta önce erkrn doğum şüphesiyle iki gun hastanede yattim ondan beri özellikle kendime dikkat etmeye çalışıyorum stres olmamaya çalışıyorum o gün çok ağlamıştım belki o da etkilemiştir diye dusunuyorum. ben uzak durup bulasmadikca ustume geliyo. sigara kokusu midemi cok bulandırıyor evde içiyor rahatsız oldugumu söylediğim için kızıyor. sigara kokulu günlerdir üstünü değiştirmemis haliyle ona dokunmak istemiyorum midem cok bulanıyor lütfen sakalını sabunla disini fırçala üstünü değiştir dediğim için küsüyor bunlari zorla bazen yapıyor bazen yapmıyor. günde 3 4 kere garip sebeplerden kavga ediyoruz. isteklerim umrunda degil. anneler gününde bile beni ağlattı. artik dayanacak gücüm kalmadı ona bunlari anlatan bir mektup yazıp ciktim ise geldim sabah, ben çıkarken yeni uyaniyordu simdiye kadar görmüş olmalı ama aramadı. bu şehirde kimsem yok ama işim burada ve gidemem çalışmak zorundayım. mektup seni bir daha gormesem benim için daha iyi olacak diye bitiyor. onu bir daha görmek istemiyorum ama hem çalışıp hem eve yetişmek cok zor geliyor. iki tane kedimiz var kumlarini hamilelikte temizlemeyin diyorlar. birisinin parazit aşısını yalvara yalvara yaptirdim daha 5 ayin sonunda, cok kilolu ben tasiyamiyorum o kadar uzun sureli. ağır kaldırmam gereken şeyler cok oluyor evde kedi kumu paketi su damacanasi vs. hastaneden çıkarken kendimi zorlamamam söylendi. tek basima nasıl yaşarım bu halde bilmiyorum. ama artık onu görmek istemiyorum. cok uzun daginik birsey oldu bu, soru da degil iç dökme. bazı günler yatarken ölsem de bitse diye dua ediyorum. tek istediğim günlerce ağlamak ama ağlayınca sancim oluyor tutuyorum kendimi
