hayatım bomboş ve yaşama isteğim sıfırlandı. senelerdir aşk hayatının olmaması insanı depresyona sürükler mi?

1. Nasıl bu hale geldim ben de bilmiyorum. Bundan 5-6 sene öncesine dek bir şekilde hayatın içerisinde kalabilen, acısı tatlısıyla yaşamaya çalışan birisiydim. Uzun ilişkim hiç olmadı, çoğunlukla da başta ilgi görüp sonra ghostlanan/aldatılan ve sürekli saçma sapan tiplere zaman kaybeden birisiydim. Birkaç kez aşık oldum, çok da şiddetli yaşıyorum bu zamanları ve karşılıksızdı. Bunun yanısıra aile yaşantım da iyi değil, aile diye bir şey yok gibi diyebiliriz. Anne babanın anne babalık yapmadığı, yalnız ve kendi başına hayatta varolmaya çalışan bir çocukluk gençlik ve yetişkinlik. Küçüklüğümden beri gerçek sevgiye karşı bir özlem hissiyle kendimi motive ederek gelecekle ilgli beklentiye girdim sanırım. Sonra, pandeminin başlangıcında son kez long distance birisine aşık oldum. Elbette o da bir yere gitmedi ve o başka birisiyle sevgili olunca son kez duygusal olarak çöktüm ve o günden beri kimseyle bir şey yaşayamıyorum. Denemiyorum bile. Duygusal anlamda, bağ kurma anlamında çok tuhaf bir donma halinde kaldım ve 5 senedir böyle oldukça kendi çekirdek aile üyelerim dahil kimseye sevgi hissetmemeye başladım. Cinsel dürtülerim de yok denecek kadar azaldı. Ve dışarıda, iş hayatında vs başka biri gibi davranıyorum. Gülüyorum, şakalar yapıyorum, ama hiç bağ kurmuyorum. 33 yaşına girdim. Ne arkadaşlık, ne aşk, ne ailevi bağlar. Akşam eve gelince her akşam ne için yaşadığımı anlamaya çalışıyorum, hayal kurmuyorum, mutluluk duymuyorum, hissettiğim en sabit duygular kaygı ve çaresizlik. Ve ağlayamıyorum bile. Tamamiyle kurumuş ve özümü yitirmiş gibiyim. Psikologa gittim, ilaç da kullandım, okudum, anlamaya çalıştım ama bu yaşadığım şey kurşun geçirmez bir giysi gibi üzerimde kaldı. Hobi edinmek, kursa gitmek, vb bunları yapmak akşam tek başıma eve dönünce sabit karanlığımdan beni asla kurtarmıyor ki. Öyle bir yere geldim ki, eskiden olduğu gibi kurtulmak için kısa süreli çaba bile göstermenin anlamsız olduğuna inanıyorum artık. Sadece yaşayarak gün öldürüyorum sanki hayatımda. Aşk acısı çekmek bile insani gelmeye başladı, artık hiçbir şey hissedemiyorum. Benim gibi hisseden benzer süreçlerden geçmiş olan var mı merak ediyorum. 

2. Ben de gün dolduruyorum maalesef , doktora görünmeyi düşündün mü? 

3. + bu halimden ve geçmişimden utanmaya başladım ve bu bende gizlenme isteği yaratıyor. İnsanlar beni tanırsa bu şekil bir "freak" olduğumu anlamaya başlarlar ve yine kalbim kırılır gibi geliyor. Kendimi açmaktan, samimi olmaktan çok çekiniyorum çünkü tanırlarsa bunları öğrenirlerse benden korkarlar acırlar gibi geliyor. Bazen insanlar tanıyorum, içimden diyorum ki "benim gibi biriyle bu tip ailesi yaşantısı sağlıklı geçmişi mentali olan biri napsın" diyorum. Elma ile armutun farkı olmasa karakter diye bir şey olmazdı diyorum ve hep saklıyorum kendimi. 

4. A2 gittim, ilaç da kullandım. Hobi edin, dışarı çık falan diyorlar da tek başına git git git günün sonunda insanların özellikle 30 yaş üstü olunca kendi hayatları eşi dostu ailesi oluyor. Kafa dağıtmak için bir şeyler yapılıyor ama geçici çözüm oluyor. kendim de çok okudum çoğu şeyi anladım ama yaşadığın şeyin noldugunu bilmek durum tespiti yapmak sadece o anlık bir anlaşılma hissi doğuruyor. Görünmez ağırlıklarla kuyunun dibinde bırakılma hissi hep arkada bekliyor sanki. 

5. Suslu birebir kendimi okudum butun cumlelerinde. Benim cok iliskim oldu sadece. En son evlilige giden uzun iliskim 5 yil once sonlandi, ben evlilik istemedim bu kisiyle. Hic pisman da degilim su an. Ama sonrasinda istedigim kisi tarafindan da ghostlandim. hayatimda ilk kez ghostlanma ne demekmis anladim ve gururum cok kirildi. 4 yildir donma modundayim diye anlattim psikiyatra ben de. Ustelik benim isim de yok. Cogu erkegi yanima yakistiramiyorum bile. Evlenen arkadaslarim da kendilerinden dusuk dusuk adamlarla evlendi, onlarla sosyallesip geciyorlar. Ki ben 4 yillik iliskim varken bile kiz arkadaslarimla gezen tatile giden biriydim evlenince de boyle olacakti, biraz da bu yuzden ayrildim hatta, ama sikko cogunluk evlenince sadece esinle tatile gidersin, sosyallesirsin kafasinda. Bu kro duzende yaslanip olup gitmeyi, gunumu doldurmayi bekliyorum resmen.

6. Ben hep böyleyim. Çocukluğumdan geldiğini düşüniyorum içimde hep bir boşluk duygusuyla büyüdüm. Tedavi yöntemlerini de denedim ilaç terapi vs ama bu his geçmiyor. 

7. aynı be, takipteyim.