yeni
popüler
    sorular içinde ara
    yeni soru sor
    son sorular
    son cevaplar
    kategoriler
    • süslü
    • moda alışveriş
    • kuaför & güzellik merkezi
    • sağlık
    • spor
    • gönül işleri
    • aile arkadaş ilişkileri
    • cinsellik
    • eğitim & kariyer
    • seyahat
    • pet
    • sanat
    • bürokrasi
    • diğer
    4 yanıt
    • linki kopyala
    • şikayet et

    hep bu da olmasa olur denen kişiyim, kimsenin önceliği değilim?

    ben iletişimde kalmaya çalışmasam hiçbir yakınım mesaj atmaz bana. kimse için öncelik değilim. her yerde ''o kişi'' olmak değil niyetim ama bir-iki yakınım olsaydı kötü mü olurdu. aslında sever beni insanlar, ama öyle işte. kendimi de sevmiyorum, olduğum kişi için mutluluk duyamıyorum. asıl sorun da bu aslında. kişi içinde mutluysa dışarısı önemli olmaz. ama ben sürekli yargılayıcıyım kendime karşı. birçok insandan daha fazla. psikolojik destek almaya dahi motivasyonum, halim yok. o kadar yerdeyim ki, ayağa kalkma umudumu kaybettim. ne söylersiniz bilmiyorum ama süper bir dönemden geçmediğim aşikar. sadece birkaç umut ışığı arıyorum kendimce.

    tarih
    oy (güzelinden)

    1. Bir Sorunuz yok süslü.

    Yine de yıllarca depresyonda boğuşmuş sonunda epeyce bir süredir kendini çok çok iyi hisseden biri olarak şunu söylemek isterim; Biri gelip seni kurtarmayacak, bir kurtarıcı arama. Bir dost, bir sevgili, bir aile bireyine tutunmaya çalışma sadece sen varsın. Kendi ilacın, kendi kurtarıcın sensin ve değerlisin. Ve Küçük bir adım her şeyi değiştirir. Terapi bir başlangıç olabilir. Bir defter alıp bir kafede 3 satır bir şey yazmak da bir başlangıç olabilir. Ne değişir deme. Ben yataktan kalkamayacak kadar büyük bir depresyon yaşadım ve yataktan kalkıp ayağımı halıya basma adımı bile benim için büyük bir adımdı. O aradığın ışık sensin. Başka biri değil.

    28 mayıs 23:01

    2. a1, terapiye gidip ağlamaya bile mecalim kalmadı, ordan çıkınca bile rezil hissederim kesin. sizin içinde çok mutlu oldum, umarım bir daha hiç yaşamazsınız, hep güzelliklerle dolu olur. aradığım ışık içimde yok sanki, herkes yapabilir de ben yapamazmışım gibi hissediyorum son dönemde. teşekkür ederim.

    28 mayıs 23:10

    3. Asıl ben yaptıysam herkes yapar. 1 buçuk yılım depresyonda geçti (3 ayı neredeyse hareketsiz ve yemek yemediğim için 42 kiloya kadar düşmüş şekilde) sadece hareketsiz şekilde tavana bakıp ağlıyordum, göz yaşlarımı silecek mecalim olmadığından kulaklarıma doluyordu. ben o karanlık kuyudan ışığa çıkabildiysem herkes çıkar. Siz kendi acınızı/kederinizi biricik sanıyorsunuz şu an ama değil. Terapinizi ertelemeyin.

    28 mayıs 23:30


    4. Insanları rahatsız eden bir özelliğiniz olabilir mi? Örneğin muhabbetiniz acmıyordur, gereksiz cok konusuyorsunuzdur ya da hic konusmuyorsunuzdur, negatifsinizdir, cok sikayetleniyorsunuzdur gibi. Yakınım dediğiniz arkadaslarınız mı yoksa aile de dahil mi buna? Aile dahilse kendi öküzlükleridir cünkü her seye ragmen aile bunu yapmamalı ama arkadaslıklarda tolerans iyice düstü insanlarda. Hayat yeterince zor ve insanlar iyi vakit gecirme pesinde. Bir de siz insanları arayıp soruyor musunuz, zor zamanlarında yanlarında oluyor musunuz? Sonsuz secenek var yani bunun altInda yatabilecek. 

    29 mayıs 11:44

    içerik sonu