hep bu da olmasa olur denen kişiyim, kimsenin önceliği değilim?

ben iletişimde kalmaya çalışmasam hiçbir yakınım mesaj atmaz bana. kimse için öncelik değilim. her yerde ''o kişi'' olmak değil niyetim ama bir-iki yakınım olsaydı kötü mü olurdu. aslında sever beni insanlar, ama öyle işte. kendimi de sevmiyorum, olduğum kişi için mutluluk duyamıyorum. asıl sorun da bu aslında. kişi içinde mutluysa dışarısı önemli olmaz. ama ben sürekli yargılayıcıyım kendime karşı. birçok insandan daha fazla. psikolojik destek almaya dahi motivasyonum, halim yok. o kadar yerdeyim ki, ayağa kalkma umudumu kaybettim. ne söylersiniz bilmiyorum ama süper bir dönemden geçmediğim aşikar. sadece birkaç umut ışığı arıyorum kendimce.

cevaplar

1. Neden kendi değerini başkaları üzerinden tanımlıyorsun ki?

Bak aslında özgürsün ne güzel kimse umursamıyor. O yüzden kafana ne eserse onu yapacaksın hem de istediğin anda. İkincisi ise kendinle ilgileneceksin.

linki kopyala
şikayet et

9 ekim 12:19