hic anksiyeteden ''sanırım deliriyorum'' diye düşündüğünüz oldu mu?

1. Güvenilir birinden, psikiyatristime danışarak (tekniği bilmediğini ama istersem güvenilir birinden deneyebileceğimi söylemişti) regresyon seansı almıştım ve çok işe yaramıştı.

2. Çok hissettiğim oldu. Delirdim sandığım da oldu. Her yerin herkesin yabancı gelmesi, vücudumun cehennem gibi hissettirmesi ama hiçbir yere gidememek kendimden kaçamamak, yerimden kıpırdamanın bile korkunç gelmesi o kadar çok yaşadım ki. Anksiyete aynı şey gibi uyanıkken sürekli olarak uyku felci geçirmek gibi. Sürekli korku ve yabancılık hissi. Bilmiyorum siz de böyle mi deneyimliyosunuz ama terapistime nolur benden bu acıyı alın delirmek üzereyim diye çok ağladım. Ama şuan nasılım biliyor musun süslüm hayalim olan çok güzel şeyler başardım, meditasyon yapıyorum her gece ve sabahları yoga yapıyorum, hayatın güzel ve huzurlu bir yer olduğuna inanıyorum. Elim ayağım olan kendimden çok sevdiğim insanları kaybettim ve kaygılı bağlanan bir insan olarak dünyaya bağlanmakta çok zorlanıyodum. Artık hem kendimle hem dünyayla hem de insanlarla daha huzurlu bir ilişkim var. Bu kayıplar bana cehennemi yaşattı ama kaybettikten sonra kendimle güzel bağlar geliştirmeyi öğrenmek zorunda kaldım çünkü çok acı çektim. Tekrar kaybetsem yine yaşar mıyım, yaşarım belki ama bu sefer baş edebileceğimi biliyorum. Hatta bazen bir şekilde tetiklenip o karanlığa geri düştüğüm de oluyor. Belki sizin de travmalarınızı tek tek çözmeniz onları dibine kadar deneyimleyip varlıklarını kabul etmeniz için gerekli bir süreçtir. Hikayenizi bilmiyorum, sizi tetiklediysem özür dilerim. Çok küçük yaşlardan beri anksiyete yaşayan ve bir şekilde bununla yaşamayı öğrenebilmiş biri olarak yazmak isistedim. Malesef benim de ailem bana huzur değil korku yaşattı çoğu zaman. Yalnız değilsin süslüm eğer konuşmak istersen anonimden de çıkarım söylemen yeterli umarım kendi bedeninin sana huzurlu yuva gibi hissettirdiği zamanlar hemen gelir💚

3. Maalesef oldu. Bazıları dışarıda çok fazla anlatıyor ve bu sorunları neredeyse "güzelliyor" ya, o yüzden rahat rahat ne yaşadığımı bile anlatamayacak haldeydim. O atak esnasında - ya da her neyse- işte o anlar da ya bayılacak, ölecek ya da delirecekmişim gibi geliyordu. Ama öyle gerçekçi bir korkuydu ki bunlar birkaç saniye sonra gerçekleşecek ve ben bu "normal" son onları yaşıyor gibi hissediyordum. Genelde akşam yaşıyordum ben, inanılmaz yorgun düşmüş halde uyuyor, ertesi gün hiçbir şey yokmuş gibi işime gücüme devam ediyordum. Biraz ilaç tedavisi, biraz sorunun kaynaklarından doğal bir akışla uzaklaşmış olmak bana iyi geldi. Benim de aynı şekilde ailem çok etkiliydi, okulum inanılmaz zordu, gelecek kaygım yoğundu. Şimdi çok çok nadiren benzer şeyler yaşıyorum ama eskisi gibi asla değil 

4. süslü benim de 5 sene olacak depresyon tedavimde. tedavi diyorum ama ilaçla devam ediyorum işte sadece. bittikçe yazdırıyorum öyle gidiyor, fazladan bir iyileşme belirtisi yok. beni çok kötü hallerden aldı ama sonrası her zaman düz çizgide olmasa da ilk zamanlara nazaran sakin geçiyor. delirme korkusu çok yüksekti bende de anksiyete ataklarında ama yıllardır tekrarını yaşamadım. bu sebeple belki doz artırımı ya da ilaç ekleme gibi bi şeyler yapılması gerekiyor olabilir senin durumunda. ayrıca a3, seninle arkadaş olmak istedim istemsizce ☺️