hiçbiryere ait hissetmeyen var mı ?

1. Hangi şehre taşınırsam taşınayım geçici gibi hissediyorum. Ve bu durum beni mahvediyor. Sevilmediğimi her yere fazlalık olduğumu hissediyorum. 

2. Ben bu duyguyu sosyal gruplarda hissediyorum. Hiçbir arkadaş grubuma iş ortamıma falan aidiyet hissedemiyorum. Memlekete gelince içim ferahlıyor ama burada da doğru dürüst arkadaşım yok mesela. Dümdüz bu şehirde durmayı seviyorum. İnsan olarak eşime ve anneme ait hissedebiliyorum yalnızca.

3. Ben doğduğumdan beri istanbul'da yaşıyorum ama zerre kadar ait hissetmiyorum. Hatta bu sene iş değiştiriyorum, sırf buradan kurtulabilmek için. Hatta sezonluk çalışabilirim bu yeni iş sayesinde, böylece farklı farklı yerlerde kalırım

4. Çok kasmayın ya yaşayın gitsin. Herkesin başrol pozu kesmesinden ööfff. 

5. Benim yanında beni sonsuz seviyor diyip güveneceğim bir insan bile yok. Kardeşim yok annem babam aşırı bencil insanlar. Kendilerinden daha fazla birşeyi sevemezler. Onlarda gördüğüm ilişki örğntüsü beni ilişkiden diğer insanlardan da soğuttu birinin birini koşulsuz sevebileceğine inanamıyorum. Kullanılmamamk için ilişkilere de uzan duruyorum. Bir yer ya da insana yakın hissetmemek de cidden çok zor her yer güvensiz alan. Arkadaşlarım var ama onlar da kendi aikekerini kurduktan sonra kabuklarına çekildiler. İş arkadaşlarını saymıyotum onlar çok kaygan zeminde

6. Ss aynı durumdayız. Annem babam o kadar bencil, soğuk insanlar ki 25 yaşındayım bir kere bile bana sarıldıkları ya da güzel bir söz söyledikleri bir anı hatırlamıyorum. Bana yaptıkları psikopatlıkları anlatmak dahi istemiyorum zaten, utanıyorum. ne çocukluğumu ne genç kızlığımı yaşayabildim. 12 yaşında bir kız kardeşim var şimdi ona da aynı davranışları sergiliyorlar bana yaptıkları kadar ileri gidemiyorlar tabii ki canlarını okurum. Çocuk annesine sarılmak istiyor mesela "öff defol git şuradan" diyerek itiyor çocuğu düşün. Bir an önce şehir değiştirip ufaklığı da yanıma almaya çalışacağım, şu an için tek gayem bu. O kadar özeniyorum ki normal bir ailesi olan insanlara.

7. Anasını satayım aynıyız sadece benim hic arkadaşım yok. Ne zaman dışarı çıksam buraya ait değilim diyorum eve geliyorum aynı düşünce ve his. İse gidiyorum aynı his. Eğreti duruyorum ber yerde, bir fazlalığım sanki özellikle aile evinde böyleyim az evvel düşündüm bunu fazlalığım ama hangi cehenneme gideyim bilmiyorum çıkmazdaym tıkılıp kaldim

8. Yıllarca mantık evliliği yapanları anlamadım. Tek başına kendine yetiyorsan niye başına dert alasın da evlenesin diye düşündüm. Ailede aile hissi olmayınca anlamlandıramıyoraun belki de. Şuan Kendi ailemi kursam derdim çözülecekmiş gibi geliyor. Ama böyle önemli bri şeyi böyle bir sıkıntı üzerine temellendirmek de saçma. Bu sefer huzursuz bir aile daha ortaya çıkabilir. Ne biletim süslüler. Söylediklerinize cevap da veremiyorum böyle ruhsal bir iç dökme sorusu oldu. Ömrümde ilk kez bugün evlilik düşündüm. O zaman bir ailem olur, köklenirim gibi hissettim.