insanımız neden başarıyı takdir etmek yerine küçümsemeyi seçiyor?

bir süredir gözlemlediğim ve beni çok yoran bir konu var. toplumsal alandaki aşırı kıskançlık ve çekememezlik. sanki insanlar başarılı veya mutlu olan herkesin kendi vasat seviyelerine inmesini istiyor. örnekler o kadar çok ki: biri çok güzel kilo verir "hayır kesin mide ameliyatı oldu kendi çabasıyla olamaz" denir. kendi beslenmesine para harcamayan hemen yargıyı yapıştırır. çocuğu hasta olan bir anne kendi moralini yüksek tutmak ve çocuğuna iyi görünmek için makyajını yapar "sen ne biçim annesin, anne dediğin çocuğu hasta ise perişan olmalı kendine bakmamalı" denilerek taşlanır. biri çalışır çabalar ve bir başarı kazanır takdir etmek yerine hemen olay siyasete dökülü "arkası sağlamdır kimin nesi acaba da adı duyuldu" denir. çabaları göz ardı edilir. yüksek emek isteyen bir meslek grubu şartlarının kötülüğünden şikayet eder hemen asgari ücretle çalışanlar ortaya çıkıp "siz yine iyisiniz biz ne şartlarda çalışıyoruz, herkes aynı olsun" diyerek onları aşağı çekmeye çalışır. kimse benden iyi olmasın mentalitesi ne kadar yeni? eskiden de bu kadar yaygın mıydı? ve bu sadece türkiye'ye özgü bir durum mu yoksa bu tip bir başarı küçümseme başka kültürlerde de var mı?

cevaplar