1. Ne yazik ki oldum olasi yalnizdim. Bunu romantik partner anlaminda soylemiyorum, ki romantik partnerim varken de genellikle anlasilmadigim, duygusal, cinsel, ruhsal doyurulmadigim icin yalnizligi iliklerime kadar hissederdim. Belki de bu yuzden uzuun suredir o islerden elimi ayagimi da cektim. Keza ciddi iliskilerim varken de, oylesine takildigim tiplerlerle de asla asla ama asla cinsellik sirasinda benim zevkimin umursanmadigini gorunce (ki oyle uc taleplerim de olmadi) iyice biraktim bu taraklari. Bunu niye soyluyorum, hani Kadinlar her istediginde cinsellige ulasabiliyormus gibi bir algi var ya aslinda cok bos bir iddia bu. Tabi her an sevisecek birini bulabilirim ama bu devirde hemen hemen herkes icin bu boyle, ve buldugumda da sadece karsi tarafi tatmin eden bir sey oluyor yani aslinda cinsellige yine ulasamamis oluyorum.
Ailemse beni asla anlamadi, baba dedigim varlik hicbir zaman olmadi zaten, annemse “fedakar” anne olmanin gerekliliklerini yerine getirme pesinde kosarken beni hicbir zaman anlayamadi. Hakkini yiyemem ama hicbir zaman derdimi, tasami paylasabilecegim biri olmadi. En basitinden yillarca baska bir aile bireyi tarafindan duzenli maruz kaldigim duygusal ve fiziksel siddet’in olduguna asla inanmiyor. bu dedigim bir iki kere olan bir sey degil, ben buna sikca maruz kaldim ve beni korumasi gereken insanlar kafalarini diger tarafa cevirmeyi sectiler ve ben yetiskin olunca da boyle seyleri uyduruyormusum gibi bir muamaleye yapiyorlar. Sirf bu yuzden maruz kaldigim cinsel istismari hic bilmezler, onu da dillendirdigimde uyduruyormus gibi bir tavirla karsilasirsam kafayi yerim herhalde. Neyse bu konuya derinlemesine girmek istemiyorum ama demeye calistigim ailemden sadece annemle biraz yakiniz ama onunla da (kendimi duygusal anlamda korumak adina) hep yuzeysel paylasimlar yapabiliyorum. O da bu durumdan memnun degil ama onu degistiremeyecegimi gorunce uzaklasmak en iyisi diye dusundum. Ozetle ailem tarafindan da yalniz birakildim.
Arkadas deseniz, etrafimda sevilen biri oldugumu dusunurum yani, uzaktan bakan hic arkadasim olmadigini dusunmez ama yine hep yuzeysel kalan, aslinda arkadaslik olarak nitelendiremeyecegim yuzeysel sosyal iliskiler. Tabi ara ara gercek ve yakin arkadaslarim oldu ama en kucuk bir seyde vazgecilen, kalbi kirilan insan ben oldum. Yani hep alttan alan, karsisindakinin hassasiyetlerini dusunen taraf, kalbi kirildiginda hicbir sey olmamis gibi her seyin aynen devam ettigi taraf bendim. Zaten uzun sureli arkadasliklarim benim bu tutuma evet dedigim surece devam etti. Ama son yillarda bu tutuma da evet demeyi kesince arkadasliklarim da birer birer kesildi. Pisman miyim, degilim.
Ya aslinda bunlari boyle yazdim da gunluk hayat kosusturmacasinda zaten oturup “ay ne kadar yalnizim” diye dertlenmiyorum. Hatta o yuzden de biraz o moda girmisken duygularimi yazmak istedim. Ozetle yasadigim yalnizligin cinsiyetimle cok ilintili oldugunu dusunmuyorum ve cogu kiside olan kadinlarin aslinda o kadar yalniz olmadigi iddiasi garip geldi ya da ben cok istisnayim, bilmiyorum. Mesela yurt disina tasindim, olmasi gerektigi gibi her isimi kendim hallettim, hallediyorum. Tabii ki bana destek veren bir hayat arkadasim olsun isterim ama yokken de yalniz yalniz hayatimi yoluna koymaya calisiyorum. Kadin oldugum icin gordugum tek ayricalik bu ulkeye tasinirken literally kendim kadar olan valizleri tasirken trene binip trenden inerken insanlarin ben talep etmeden yardim etmesiydi. Acidiklari icin muhtemelen, minyon bir erkek olsaydim da aynisini yaparlardi. Sikayetci miyim, degilim yine de hayatimin hicbir alaninda Kadin oldugum icin bir seylerin daha pozitif olduguna sahit olmadim ve hicbir zaman ustune de dusunmedim, olmasi gereken buydu cunku. Boyle deyince butcher tipli biri oldugumu dusunmeyin, minyon, kendince cilveli (partnerime karsi, eger varsa tabi), guleryuzlu biriyim. Boyle olmayan daha az kadindir demiyorum ama ne bileyim ne diyecegimi de bilmiyorum. Oyle iste, belki siz de kendi hissettiklerinizi yazarsaniz dertlesiriz.