kadınsı yanımı bastırıyorum, nasıl aşabilirim?

1. süslü sen ben misin? Aynı şekilde benim de memelerim çok küçük yaşta büyüdü ve istemediğim halde erken yaşta erkeklerin ilgisiyle karşılaştım, hayatım boyunca memelerimi ve bedenimi saklama ihtiyacı hissettim. Ailem bisiklete binmeme kadar katı kurallar koymasa da toplumsal baskıları ben de çok yoğun hissettim. Ve yine aynı söylediğiniz gibi kadınsı olursam, giyinirsem kuşanırsam, açılıp saçılırsam tehliyeke düşecekmişim, saldırılara açık hale gelecekmişim gibime geliyor. Henüz bir çözüm bulamadım, o sebeple sağlıklı mantalitesi olan süslülerin önerilerini çok merak ediyorum

2. Ya ss ve a1 cidden aynı şeyleri yaşamamız gerçekten korkunç ya. Aynı ya. 

Hele ki a1 in dediği güzel bakımlı görünürsem tehlikeye açık olacakmışım hissi beni yedi yıllarca ruj süremedim. Ruj ya ruj. hep özenirdim alırdım da bir sürü ama o huzursuzluğu yaşamamak için sürmezdim elim gidince. 

30 una geldim şaka gibi. Şu an isteyince sürüyorum ama nude lardan çıkamadım hala tam olarak lol ama esas canım isterken kullanmadım ya çok içimde o hala. 

ilişkilerimde de hep bi adım geri dururum ilk tanıştığımda hiç şen şakrak kız neşesi olamadım ya. İçimden gelse de olmadı yani ne bileyim aman neyse 

Muhafazakar ortamda büyümüş, mahalle baskısı yaşamış kadınlar olarak zor her şey sanki başka şeyler kolay gibi ayrı bir yük bu apayrı 

3. süslüm bu kadar yaşamadım bu yaşadıklarınızı ama eminim ki aşabilirsiniz. benim aklıma gelen öneri ailenizin sizi yetiştirme biçimindeki yanlışların kaynağını detaylıca öğrenmeniz (mizojini). simone de beauvoir nin ikinci cinsiyet kitabında kız çocukluk diye bir bölüm var, onu açıp okuyabilirsiniz. ya da genel olarak bell hooks un kitaplaını okuyabilirsiniz. umarım biraz da olsa yardımıcı olabilmişimdir, sevgiler <3

4. memelerim büyük değildi ama babamın muhtemel algısı kadınlar orospudur olduğundan ben de bu şekilde büyüdüm. yaşım 35, ne kısa etek giyebildim ne şort hatta ne de askılı... okullarım da güzel semtlerdeydi, görünüşümün ve hayata bakışımın yansımasını giyimimle veremiyordum. belki saçma gelecek ama bu benim için büyük dertti, eteğimi hep uzun alırdı babam. ben de okulda kısaltır (ki bunun kadar rahatsız edici az şey vardır; pot durur, kocaman durur o etek ve sık sık düzeltmen gerekir. onu da nasıl yapacaksın sürekli...) eve gelirken yanımda götürdüğüm eşofmanı giyerdim. lisenin ilk yılından sonra pantolona geçtik de rahatladım. bunlar sadece küçük örnekler tabii...

bir zamanlar üzülürdüm ama sen çok güzel anlatmışsın, ben de aynı şekilde kadınlığımdan sıyrıldım sanki. bir de sonradan mı çıktılar bilemiyorum ama göbekte, ensede falan da tüyler olunca iyice kaba bir varlık olarak görmeye başladım kendimi. utanıyordum vücudumdan ama bu zamanla varlığımdan utanmaya karıştı... normalleşti bi noktada. şu an aman etek giyeyim, askılı giyeyim isteğim yok. ne yaparsam yapayım yakışmıyor nasılsa deyip olabildiğince dikkat çekmeden yaşıyorum işte...