kızlar ailesi olmayan var mı aranızda, hayatınız nasıl gidiyor?
dertleşme postu gibi açtım aslında. benim annem babam yaşıyor ama ayrılar annem çocukluğumdan beri beni istemedi anne sevgisi hiç görmedim görüştüğümüz sürelerde ciddi boyutta istismar etti öldürmeye bile kalkmıştı küçükken beni öyle sevmiyor yani nedeni yok sevmiyor. babam desen kendinden başkasını düşünmez dertleri bitmez dünya onun etrafında dönüyomuş gibi davranır ama bir kere bile nasılsın demez dünyamdan haberi yok. kendi kendime içime kapanık büyüdüm. çocukken ve ergenken çok zorlansam da yirmilerin başlarında aşmaya başladım özellikle manevi ihtiyaç kısmını. şuan yirmiler bitmek üzere ama yalnız hissettiğim bi dönem geçiriyorum bu aralar, keşke ailem olsaydı dediğim bir döneme girdim psikolojik olarak. arkadaşlarımın ailelerine özellikle anneleriyle ilişkilerine falan bakıp üzülmeye başladım. mesela hayatımda birisi var şuan diyelim ki evlenmeye karar verdik aile diyebileceğim kimse olmayacak yanımda. bundan önceki erkek arkadaşımın ailesi sırf aile durumum yüzünden beni pek istemediler çünkü "sorunlu" olabilirmişim :) bu aralar özellikle yaştan dolayı mı bilmiyorum yalnız hissediyorum. benim gibi olan süslüler napıyosunuz nasıl başa çıkıyosunuz bu duyguyla? belki dinlemek de yalnız olmadığımı hissettirir diye dertleşme postu açtım
