motivasyonsuzluğum ve basiretsizliğim yüzünden okulumu uzattım dertleşesim var?

tıp okuyorum. okulu 2 sene uzattım. 6 senelik okul oldu 8 sene. yaşıtlarım 18’de girip 24’te mezun olmuş çalışıyorken ben 26’da mezun olacağım. yazın eve geliyorum aile evinde (özellikle babam) sürekli karşılaştırma yapılıyor ve “lisedeki sınıf arkadaşların zamanında mezun oldu, atandı, şimdi en az 110-120 bin lira maaş alıyorlar, sen hala daha okuyorsun, bi okulu bitiremedin, ne olacak 30’unda mı doktor olacaksın, bizim ömrümüz senin okulu bitirdiğini görebilecek mi?” gibi laflarla geçiyor. en küçük tartışmada sürekli okulumdan vuruluyorum. arkadaşlarla bir araya gelip buluşmaya çıktığımda biraz gecikeyim bu yüzüme vuruluyor. onlar çalışıyor deniyor. üstüme başıma bir şey alayım, para harcayayım, hemen annem yüzüme vuruyor onun parasını kullandığım için, burnumdan geliyor. ben stajlardan kaldıkça sınıf düşüyorum benden sonra gelen kişiler benden önce mezun oluyor. cidden çok moralim bozuluyor bayramda seyranda akraba içine girmekten kaçınıyorum kimseyle muhabbet etmeyeye çalışıyorum “okulu ne yaptın? bitti mi? sen şimdi kaçıncı sınıftın, maaşa geçtin mi?” gibi sorular gelecek ve açıklama yapacağım diye. başarısızlık psikolojisine öyle büründüm ki zaten her sözlü sabahı anksiyete krizine giriyorum son 3 senedir hayatımda değişmeyen tek gerçeği oldu. saçmalayacağım rezil olacağım düşünceleri peşimi bırakmıyor özgüvenim sıfır. sözlüye girmemek için kaçmışlığım ve kaç kez ertelemişliğim var yaz bütüne bırakayım o zaman halledeyim diye diye. yani ne kadar mantıksız ve saçma hareket ettiğimi anlatmak için bu örneği verdim. yazarken bile utandım. dertleşmek istedim.

1. çok isteyerek yazmadım bu arada.

istediğim okul ve bölüm çok farklıyken "puanın boşa gitmesin,garanti meslek, biz sana diğer mesleklerde sermaye de sağlayamayız tanıdık da bulamayız işsiz kalırsın, doktor ol kurtul" denile denile yazıldı. kayıt yaptırmaya gittiğimde ağlıyordum. okulu dondurmak veya bir sene daha çalışmak gibi şeylerle dalga geçiliyordu çünkü mezuna kalmanın başarısızlık ve beceriksizlik olarak görüldüğü saçma sapan bir algının içindeydik. özellikle annem ilk sene neresi tutarsa oraya gitmek zorundasın baskısı yapıyordu peşimden kardeşim de sınava hazırlanacağı için aynı zamana denk gelmesini istemediğini söylüyordu. "senin başarısızlığın yüzünden sınava yeniden girme lüksün yok, kardeşinin sınavını da etkileme hakkın da yok bu yüzden" falan deniyordu. offf bunaldım yazarken:)

okulu okuduğum şehre de uzun bir süre alışamadım sevmediğim için yurttan çıkmıyordum ilk sene devamsızlıktan falan kaldım zaten. iyice içime kapandım,25 yaşındayım ama başarısız ve son derece değersiz biri gibi hissediyorum. sanki okul ve etiket dışında hiçbir önemim yokmuş gibi. bomboş.