neler yapıyorsunuz? geceniz nasıl geçiyor?

1. "yas gidecek yeri olmayan sevgidir"

babamı kaybedeli 5 yıl oldu hala hastanede geçirdiğimiz günler aklıma geliyor ağlatıyor beni. ışın tedavisine güle oynaya giderdi... bu süreç çok uzun ve zorlu süslüm ama senin iyi gittiğini söyleyebilirim okuduğum kadarıyla. ondan öğrendiklerin, sana yaşattıkları/hissettirdikleri, güldüğünüz ağladığınız şeyler yani kısacası annenle paylaştığın her şey sende oldukça annen de hep seninle gibi hissedeceksin. hiçbir zaman fazla uzaklaşamayacak yani... sana gönülden sabırlar diliyorum arkadaşım.

2. a1 ben de başlığı aslında öyle bir soru sorayım diye yazmıştım ama açıklamasını yazarken birden annemi anlatıverdim. çok teşekkür ederim.

a2 teşekkür ederim süslü <3 annemi çok ani kaybettim. hiç savaşma şansı olmadı, kanser tanısını ölünce aldı, yoğun bakıma girerken bile iyileşeceğini düşünüyordu. yapmak istedikleri, planları, hayalleri vardı. evimizin rengiymiş annem, sesiymiş, ölene kadar farkında değildim. sanki kolum kopmuş da koptuğu yer ağrıyormuş gibi hissediyorum. henüz erken ama dediğin gibi annem varmış gibi bahsediyorum ondan normal konuşmalarımda da.

3. Süslü Allah sabır versin ne desek boş ama sana güzellikler diliyorum. Kalbine ferahlık diliyorum

4. O duyguyu tanımak o kadar ağır ki ben de kolum bacağım gitmiş gibi hissediyordum. Bu kadar önemli bir varlığı kaybetmek bizde yarattıkları her türlü temsille, çok ağır. Hani zaten kalbinin bi parçası, zihninin bi parçası. Değişmez unutulamaz reddedilemez varlıklar bizim için... zamanla iyileşiyor biraz süslü ya da acıya alışır hale geliyorsun.

Yas tutan beyin adında bir kitap var okumanı öneririm uygun zamanında. Bol bol oku, bi şeyler izle süslü. Meşgul olmak iyi gelir.

5. Yas gidecek yeri olmayan sevgidir ne doğru bir sözmüş. Canım babaannemi kaybettim 7 ay oldu unuttum mu hayır peki alıştım mı maalesef evet. Hayat koşturma telaşlar biri bana o günlerde dese ki hayatına bakıp aklından bile çıktığı anlar olacak bu üzüntünün ben şok olurdum. İlk günler eve sığamadım ağladım ağladım ağladım hala hatırlasam ansam burnumun direği sızlar çok özlerim. Çok hastaydı kurtuldu o da bunu istiyordu hiç düşünmeden kurtulmak istiyordu zaten. Onu hep çok özleyeceğim hiçbir şey bu gerçeği değiştiremez güzel anılarımızı hep hatırlayacağım ama hayatımız da devam edecek. Hafifliyor süslü zaman ver insanız illa ki bununla baş etmeye programlı geliyoruz dünyaya. Bu acı hissi geçiyor sadece anılar göz dolduruyor o his geçmiyor geçmez de zaten 

6. cevaplarınız için çok teşekkür ederim, gözlerim dolu dolu okudum.

7. Süslüm başın sağ olsun. Bir anda kaybetmek çok zor, hiç hazırlıklı olamıyorsun, ama hiçbir acı çekmeden gitmesi gidenin kendisi için iyi. Annemi bir gece yürüyerek götürdüğüm hastanede yoğun bakımda kaldırıldığında anlamıştım annesizliğin ne zor olduğunu. Dışarıda herkes annesine haber verirken, anneni arayamıyor olmak, sesini vs duyamıyor olmak, eve geldiğinde olmaması, bir şey danışacak olduğunda olmaması vs çok acı. Çamaşır makinesini nasıl çalıştırılacağını bile sormak için yanına gitmeyi bekliyordum o kadar bir tek başına kalmışlık. Acını anlıyorum, Rabbim sabır versin

8. çok zor. çocuk halime geri dönmüşüm gibi çaresizim. özellikle ilk günlerde hep hissim buydu. sokakta kaybolmuş gibiydim. içimden sürekli anneme sesleniyordum.

ben bir de yakınımda kimseyle hislerimi paylaşamıyorum bu konuda. duygularımdan bahsetmekte çok tutuk biri değilim ama annemin ölümü ve ona özlemimle ilgili eşime, babama, ablama, yakın arkadaşlarıma hiç dert yanamıyorum. sanırım evde yıkık bir hale gelmek istemiyorum çünkü çocuğumuz var, düzenimizi onun için korumaya çalışıyorum. babam zaten acı içinde ve çok zor dayanıyor, ona anlatırsam çok üzülür diye konuşamıyorum. ablam da çok üzgün, konuşup onu da üzmek istemiyorum. sanki annemin ölümünde biraz yalnız kaldım gibi. siz kayıplarınızda aile dinamiklerinizde böyle bir oynama yaşadınız mı? gerginlik oluyor mu kalanlar arasında sizde de?

9. Süslü Allah sabır versin. Ben de annemi 14 ay önce çok ani kaybettim. İlk zamanlar cehennemde yanıyor gibiydim. Keşke hiç var olmasaydım da bu acıyı yaşamasaydım dedim. Bir süre gerçekten çok çok zor oluyor. Geride ben babam ve kardeşim kaldık allahtan hepimiz yetişkiniz. Hayatımda hiç çocuğum olsun istemedim ama annemden sonra dedim ki keşke bi çocuğum olsaydı da hayata tutunmak için bir sebebim olsaydı. Ben bizimkilerin yanında pek ağlamadım zaten herkes çok yıkık bir de ben yük olmayayım diye. Derinden sarsıldığım çok belli olsa da tuttum kendimi. İyi olmak için kendini zorlama. Bu zor bir süreç. Ağla yas tut bunlar çok normal. Yasın bir süresi olduğuna da kesinlikle inanmıyorum. Herkesin hikayesi birbirinden çok farklıyken tuttuğumuz yaslar nasıl benzer olabilir ki? İlk 1 sene ağlamadığım tek bir gün bile olmadı. Hala çok üzgünüm. Anne yokluğu çok benzersiz. Tüm dünya bir araya gelse bile annenin yerini doldurmuyor. Arkanı yasladığın dağ yıkılıyor. Zorlanman depresyona girmen çok doğal. İlk zamanlar herkes bu acıyla yaşamayı öğreniyorsun alışıyorsun dediğinde çok kızıyordum ve çok korkuyordum. Bu acıyla yaşanılır mı saçmalamayın insan ölür böyle diye. Hakikaten de alışıyorsun enteresan şekilde. Süslü inançlıbirisi misin Müslüman mısın bilmiyorum ona göre bana iyi gelen şeyleri tavsiye etmek isterim. Şunu da unutma ki bunu yaşayan ne ilk ne de son kişi bizleriz. Ölüm kimsenin durduramadığı gücünün yetmediği bir gerçek. Bunu kabullenip sindirmek gerekiyor. Çok taze acın. Sana söz veriyorum hafifleyecek. Bu anneni unutacaksın demek değil. Aksine daha da sindirerek içinde yaşatacaksın onu. Bu süreç seni güçlendirerek büyütecek dik dur ve sakın düşme. Anneciğin senin hayat boyu mutlu olmanı isterdi yerlerde sürünmeni değil. Hemen olmaz mutlu olduğun zamanlarda kendini kötü hissetme diye yazıyorum bunları.