rüyamda aldatıldığımı gördükten sonra yaşadığım aydınlanma?
kızlar dün rüyamda bir sevgilim vardı ve beni aldattığını öğreniyordum. bağırıp çağırıp ayrılmak için koşa koşa yanına gidiyorken içime bir umutsuzluk çöktü. "geldin 30 yaşına, sayısız ilişkin-flörtün oldu, hepsi bundan daha küçük veya daha büyük sebeplerle bitti. dünyada seni koşulsuz sevecek, her konuda istediğini verebilecek, hiç aldatmayacak bir insanla karşılaşmanın garantisi yok, kaldı ki böyle bir insanın varlığının garantisi de yok. bu ilişki de biterse yeniden üzüntü, stalk, toparlanış, yeniden rezalet dating marketine giriş, şanslıysan üç aşağı beş yukarı ilgini çeken biriyle yeniden sevgili olmak, yüzeysel muhabbetler, hayal kırıklıkları, sıfırdan bağ kurmaya çalışmak ve o ilişkinin de bir gün bitecek olması... bunları tekrar yapmak istiyor muyum? hayır. yalnız kalmak istiyor muyum? hayır. buna gözümü kapatırsam yarın yine aynı güne uyanacağım, ilişkim hiçbir şey olmamış gibi devam edecek. ayrılırsam kendimi yine hayatta çok nadir gerçekleşen bir şeyin benim de başıma geleceği umuduyla oyalanarak, bu sebeple yalnız kalarak, herkes çiftken, ailesini kurmuşken, toplum tarafından küçümsendiğim, her açıdan beni zorlayan yalnız ve bekar hayatıma devam edeceğim. bunu gerçekten hiç istemiyorum. bazı şeylere göz yumacak olsam da yalnız kalmak istemiyorum ve düzenim bozulsun istemiyorum." diye düşünürken buldum. bunlar en derin korkularım sanırım. diğer yandan "aldatıldığını sağır sultan duyduğu halde ayrılmayan, 30 yıl aldatan eşine katlanıp sonra terkedilen ve keşke ilk seferinde ayrılsaydım diyip kafasını duvara vuran kadınlardan mı olacaksın?" dedim kendime. bu düşüncelerimin böyle su yüzüne çıkması beni çok rahatsız hissettirdi. içten içe ilişkilerin affederek, göz yumarak ilerlediğine inanmaya başladım galiba. bir insanla bir hayat geçirmenin başka yolu yok. iki insanın hiç hatasız, günahsız, affedilmesi gereken şeyler yapmadıkları bir ilişkinin bir ömür boyunca mümkün olabileceğine, bunun insansı bir şey olduğuna inanmıyorum artık. hatta geçmiş ilişkilerimi değerlendirdim ve şimdiki aklım olsa bir çoğunu bitirmek yerine düzeltmeye çalışırdım. hatta her ilişki sorumda kestirip atmalı öneriler veren ve sorunsuz ilişkilerin de olduğunu iddia eden arkadaşlarımın ne kadar rezil şeyler yaşadıkları halde sözde aşk veya aslında yalnızlık korkusuyla neleri affettiklerini hatta kanıksadıklarını zaman içinde gördüm. bir insanla asgari düzeyde uyum sağlamak ve karşılıklı sevilmek öyle zor ki. iki gündür bu konuda düşünüyorum süslüler. sizler neler düşünüyorsunuz? konuşalım.
