süslüler siz küçükken doğru düzgün ana babalık yapmamış şimdi elden ayaktan düşünce sevgi bekleyen, bayramda ziyaret bekleyen ailenize ?

1. Büyük anneler ve dedem biz küçükken ne aradılar ne sordular, ne bir hediye aldılar. Maddi sıkıntıları yoktu, almanyadan çikolata getirirlerdi biz çok küçükken, koşardık poşetlere ama onlar size değil, misafire derlerdi. Şimdi de neden aramıyorsunuz, gelmiyorsunuz diye üzülüyorlar. Hiç içimden gelmiyor. İnsan küçükleri sevindirmek istemez mi ya? Yeğenim var ne zaman gelse oyuncak alırım, alamazsam bir dondurma yemeğe götürürüm. Annem torunu için neler neler yapıyor, bize yapmadıklarını torununa yapıyor. Gerçekten torun çok başka birşey. Normal olan annemin tutumu gibi geliyor. Benim annanemin saçımızı sevdiğini hatırlamam, şimdi ise arar sürekli ama benim aramaak içimden gelmiyor. Tüm kuzenler böyle düşünüyoruz bu arada. 

2. Ben büyükanne babalardan bahsetmiştim, siz anne/babalardan bahsetmişsiniz. Zamanında vermediğin sevgiyi istemek bencillik. Şimdi onların ihtiyacı olabilir ama küçükken çocukların daha çok ihtiyacı var. Kendi kendini yetiştirmiş, kendine anne-babalık yapmış çocuklardan ilgi istemeye kimsenin hakkı yok bence.

3. Babam ben 20-21 yaşıma gelene kadar tüm bayramları zehir etti bize. Sadece bayramlar da değil tabii ki. Evde mutlaka onun kurallarına uyulacaktı, onun dediği saatte yatıp kalkılacaktı, istediği saatte kahvaltısı öğle yemeği akşam yemeği hazır olacaktı, her şey önüne konulacaktı. Sonra anne baba ve kardeşlerine tek tek gidilip bayramlaşılacaktı mutlaka. Bunlar yapılmazsa kırıp dökerdi evde ne bulsa ya da evden atardı bizi. Şimdi 27 yaşındayım, ne doğum gününü kutluyorum ne bayramını, görmeye bile gidesim gelmiyor ama annemin hatrına gidiyorum. Giderken anneme hediyeler alıyorum, harçlık veriyorum, önceden gözünün kaldığı her şeyi alıyorum. Babama çöp bile almam. O kendi kabuğuna çekildi oturdu, artık eski gücü olmadığını da biliyor, artık bize zorla bir şey yaptıramayacağını da biliyor. Benim yaşayacak tek bir hayatım var, onda da mutlu etmek istediğim kişiler en başta kendim, annem, eşim, çocuğum. Başka da kimse için yaşamıyorum. Babama karşı asla merhamet duymuyorum ve vicdan azabı falan çekmiyorum. Ölse umrumda değil.

Siz de kendinize sık sık yaşayacak tek bir hayatınız olduğunu hatırlatın.

4. Daha elden ayaktan düşmüş sayılmaz benim annemle babam. Ama elden ayajtan düşen akrabalar var, babaannem mesela. Yıllar önce annemle babam boşandı ama ben bebeklikten bu yana onların yanında büyümedim. İkisi arasında gezen bir kardeşim var. Herkes bilir ki ben kardeşim için onların yaşadığı şehire giderim, bir gece bile kalmam. Aman ayıp falan demeden bayramda seyranda oradaki tüm akrabalara yeri geldiğinde lafı çarparım. Hadsiz bir amcam var. Evde misafir de varken benden çok sağlam aldı ağzının payını. Bir daha ben veya kardeşim hakkında yorum yaparsan tüm kirli çamaşırlarını dökerim deyip birkaç kirli çamaşırına üstü kapalı değindim. Babaannemin torun ayırmasını çok iyi hatırlıyorum. Ona gülerek laf ederim.

Babamla bir problemim yok. Kendisiyle yıllar sonda ilk görüşmemizde ağlayıp benim ona bağırıp çağıracağım ne varsa anlatıp ne yapsan haklısın demişti. Zaten onunla da anlaşma yaptım. Ailenin içine girmemi istiyorsan ağzımın ayarı olmadığını, öfkemin dinmediğini bil demiştim. Ne dersem diyeyim arkamda.

Annemse bu yaştan sonra beni kaybetmek istemediği için çok korkuyor benden. Onu alttan almayacağımı biliyor. Daha önce uzun bir süre engellemiştim onu. Yıllar sonra kızını bulup kaybetmesi sağlam bir tokat oldu ona.

Ben asla bayramlarda oraya gitmem. Kardeşim için bayram sonrasında günübirlik uğrarım. Çok sıkıntılı bir durumda kardeşim babamların yanındaysa. Üzerinde baskı kuracak olan amcamla halama düzenli olarak ayar verip, kardeşimle de zaman geçirip dönerim evime.

Eğer kardeşim olmasaydı birkaç ayda bir oraya gitmezdim. Yılda 1 kere falan gidersem gidip içlerine dert olup dönerdim diye düşünüyorum

5. elden ayaktan düşünce sadece sevgi bekliyorlarsa hadi neyse, bakım da bekleyebilirlerdi:d

6. A3 kardeşini niye yanına almıyorsun?