terapiye başladığımdan beri annemden nefret etmeye başladım ?bu normal mi?

1. İlk 7-8 aynı drdiginiz sebepten bana da oldu suslucugum. Sonra Geçti merak etmeyin

2. Ay üf çoğu insan öyle. Bunu durumu normalleştirmek için söylemiyorum ama yeni bir şey keşfetmiş, yeni bir dünyanın kapısı açılmış gibi tavırlara girmeye de gerek yok. Senin annen nasıl bir annenin elinde büyüdü? Onun annesi? Her davranışı bilinçli ve kasıtlı mıydı? İki terapi görünce götü başı dağıtıyorsunuz ya

3. Biraz sert olmus ama anonim 2 ye katiliyorum. Cogumuzun bircok travmasinin sebebi cocukluk dolayisiyla ebeveynlerimiz.bilmeyerek zarar verdiler belki ama kimsede mukemmel degil onlarda olmak zorunda degil. cok buyuk birsey degilse ne yani Abartmayin birseyi de yani. Yasiniz kucuk herhalde. 

4. Terapiye başlayan bi arkadaşımda bunu farketmistim surekli herseyde ailesini abarti sekilde sucluyordu, bana öyle olduğu için böyleyim boyle oldugum icin şoyleyim benim o konuda travmam var boyleyim. So? Ya hepimiz bi suru şeyin sonucunda oldugumuz kişiye donustuk, terapiye suçlayacak kişileri saptamak ve travmalarimiza yapisip onlari kendimize kimlik edinmek değil de bunun çözülecek kısmına odaklanmak gözüyle bakmaliyiz sanki biraz daha.

5. Taciz, tecavüz, dayak vs yoksa ben de bu çocukluk travması yüzünden aile suçlamayı şımarıkça buluyorum. Travmasız steril bir ortam dünyada mümkün değil. Bir de bu psikoterapideki kabullerin çoğu batı kökenli olduğu için her topluma uymadığıyla alakalı bir görüş okumuştum. Bir toplumda çok anormal karşılanan bir şey başka bir toplumun standardı olabiliyor.

6. Çok normal ss. Bazı şeyşerle yüzleştiğin için ilk başlarda olur, terapinin süreci budur. Öncr yüzleşir ve dağılırsın sonra toparlar ve düzelirsin. 

7. Ülkemizdeki bizim yaş grubumuzun (25-35) annelerini düşünürsek çoğu 19 20 yaşlarında evlenmiş, koca ve kaynana kahrı çekmiş, kendine çoğu konuda karar hakkı tanınmamış kadınlar. Onlar da o kadar biliyormuş öyle görmüş. Zinciri siz kırın madem sizin çocuğunuz öyle olmasın.

8. başlarda oluyor bu, zamanla her ebeveynin çocukta böyle hisler uyandırdığını ve sen ebeveyn olursan aynısının senin çocuğunla da yaşanacağını anlıyorsun. sert yorum yapanlara aldırma, onlar da demek ki kendilerine sürekli böyle yaklaşan ebeveynlerle büyümüş ahsjdj 

9. geçici bir şey.

biraz daha ileride onlara büyük bir şefkat duyuyorsunuz.

10. Süslü bende de çok sancılı ve 6 ay kadar bir süre oldu bu, kendisiyle de bu sürecin başlarında konuşmak sindirmek istedim bazı şeyleri, sadece suçlamak amaçlı konuştuğumu düşünerek saldırgan davrandı, konuşma denemelerini kestim ben de, kendisine de açıjladım şu şu şu sebeplerle şunu şunu konuşmaya ihtiyacım var, geride bırakmak ve sindirmek istiyorum, bunları görmezden gelerek seninle hiçbir şey yokmuş gibi olamam diye. O iştirak etmedi ben de kendi huzurun için minimuma indirdim, annem yani çok seviyorum o sebeple haftada bir 10 dakika hal hatır sordum aradım, baktım trip atıyor her zamanki gibi beni duçduzken bike pişmanlığa, vicdan azabına yöneltmeye ve furduk yerde özür diletmeye çalışıyor, tamamen kestim mesajla hal hatır sordum.

Bu sürecin sonu şöyle geldi, kendisi yumuşadı, ciddi olduğumu anladı, uzun uzun konuştuk, eteğimdekileri döktüm, bende nelere sebep olduğunu, bunların bendeki her alanda etkilerini, neler yapmasına tahammülümün olmadığını anlattım. Kendi kapasitesi dshilinde ekinden geleni yaptığını, kimsenin mükemmel olmadığını bildiğimi, tüm iyi etkileri ve çabası için, güzel tüm anılarım için müteşekkir olduğumu da söyledim, onu çok sevdiğimi de söyledim, fakat artık bir tane ömrümü sürekli bu hislerle geçiremeyeceğimi, eğer kendisi bana kötü söyler ve aşağı çeken, kendimi küçük görmeme sebep olan tavırlar ve manipülasyonları benimle hoş sohbet bir önre yeğliyorsa bunun da kendi tercihi olduğunu, ama eğer yirmi yıl sonra geri dönüp baktığında keşke kızımla iyi olsaydık da bıcır bıcır konuşup sohbetler etseydik, yanımda olsaydı deyip pişmanlık çekmeyecekse kararına saygı duyduğumu, kopukluğumuz için beni suçlayanayacağını söyledim. Ondan sonra gerçekten neredeyse bir gecede normale döndük, ona yumuşak gözlerle bakabilmeye, içimdeki duvar hiç olmamış gibi davranabilmeye başladım. Tabii onun beni tetikleyen davranışları hiç brklemediğim biçimde kesebilmesi de bunun sürekliliğini sağladı. Annemden asla beklemezdim, annemi görsen derdin ki hah asla bu kadın sana normal davranmaya geçemez. Ama o kopukluk sonrası oldu.