zaman içinde çocukla ilgili fikirleri değişenleriniz oldu mu? keşke erken yaşta yapsaydım diyenleriniz var mı?
ben eskiden kesin istemiyor ve bunun için asla adım atmıyorken şimdiyse keşke yapsaydım diyorum. 39 yaşındayım, iki yıl önce 13 yıllık evliliğimden boşandım. kariyerime odaklanacagim hayatıma bakacağım dedim de ikisini de pek bı yapamadım. öyle üst düzey kariyer yapacak kapasitede değilmişim. ortalama bir şirkette öyle çalışıyorum. zaman içinde ordan oraya gezinmekten de hoşlanmadığımı anladım, pek yapmıyordum da. 20'li yaşlarımın başında her şey iyiyken keşke yapsaydım bı iki tane. biraz büyüdükten sonra şu an sahip olduklarıma ben yine sahip olurdum. küçük çocukları gerçi pek sevmem bana yük gibi gelir de yaşça büyük olanlar düşündüğüm gibi ailelerine yük değillermiş. şu an tatildeyim. eski iş arkadaşım da bulunduğum yerde ve 3 çocuğuyla beraber. yaşları 13-7 arası. gayet keyif alıyorlar, arkadaşlar birbirlerine. keşke kendi ailemi kurma konusunda daha bı düşünseymişim, geleceğin benimle anlaşması varmış da bana başarı getirecekmiş gibi bir inanca kapılmasaymışım. yanlış olmasın, bu sözlerim mutsuzluk pişmanlık gibi yoğun keyifsiz duygular içermiyor. tam tersi gayet keyifli ve mutluyum ama son zamanlarda bı eksiklik hissediyorum. biz 2 kardeşiz. çok şükür aramız da iyidir. tatil için yazlık bı beldede baba ocağında bir araya geldik. yaklaşık bı ay kalacağız. kardeşimin dünyalar tatlısı bı oğlu var, eşi de yanında. eskiden olsa hayata sadece kendi penceremden bakardım ama bir şey oldu ve anne babamın gözünden de dünyaya bakar oldum. 70 yaşında, etrafında onu seven çocukları ve torunları var. elimizden geldiğince elimizi uzatırız mesela bı hastalıktır bı rahatsızlıktır onların talebi olmaksızın yanlarında olmaya çalışırız. gün içinde farklı şehirlerde olsak da hal hatır sorarız, fırsat buldukça yanlarına gideriz. bu durumdan dolayı hep şükran içindiler. yeğenim top oynuyor diye bu sabah yanyana oturup tezahürat yapıyorlardı balkondan. torunlarının en ufak şeylerinde aşırı mutlu oluyorlar. ikiside emekli, sosyal hayatın içinde varolan insanlar ama şöyle bı baktığım zaman onları yaşlılıklarında mutlu eden sey çocuklarının ufak tefek başarıları, ilgisi vs oluyor. o yaşlarda beni ne mutlu edecek? kimden ilgi sevgi göreceğim? kimin varlığına şükür edip ufak tefek başarılarıyla gurur duyacağım, elimdekikeri paylaşmak isteyeceğim?? ben öyle duvarlı, asosyal, yalnızlık düşkünü de değilim üstelik. bilemiyorum ama benim için tren kaçtı gibi duruyor ve içten içe keşke diyorum son zamanlarda.
