ölümden, ölüm fikrinden ve de yaşlılıktan, ele ayaha düşmekten çok çok korkuyorum. bu durumla nasıl barışılır?

1. Ss bir çözümüm yok ama yalnız değilsin demeye geldim. Çok sevdiğim birini ummadığım anda kanserden kaybettim o günden beri içimde korkular var anksiyete yaşıyorum. Kendimi sürekli dinlerken buluyorum. Kalbim mi hızlı atıyor, midem kötü, ya uyurken kalp krizi geçirirsem diye diye acayip sağlıklı bir hayata geçiş yaptım. Abur cubur yerken vicdanım çok rahatsız kilo alıyorum diye üzülürdüm eskiden şimdi vücuduma yağ depoluyorum kalp damarlarım tıkanıyor diye aklıma gelip cips falan yemiyorum. Kafeini baya azalttım falan böyle çeki düzen vermeme sebep oldu o ölüm. Sonra ailemi düşünüyorum yaş alıyorlar. Onların hasta olduğunu falan hayal edemiyorum uzaklardayım. Dört beş aydır bu düşüncelerle baş etmeye çalışıyorum daha da ilerlerse yardım alacağım ama asla antidepresan kullanmak istemiyorum mesela korkuyorum o haplardan. Kötü bir haldeyim anlayacağın :(

2. Of süslüler ya ikinize de katılıyorum aynı duygular içindeyim son 1 yıldır. 30 yaş sonrası mı geliyor bu durum anlamadım. Hep kaygılıyım, ara ara ölümü düşünüyorum. Ailemi düşünüyorum. Çok depresifim. Farklı meşgale bulup unutayım diyorum olmuyor. Yalnız değilsiniz demeye geldim.

3. 30 yaşındayım ben de :(( 2024ün son ayları öyle kötü geçti ki basit basit ama hep sağlık problemleriyle uğraştım aklımda öyle kaldı o son çeyrek ne yapılabilir bilmiyorum ölüm beni de çok korkutuyor hasta olmak çok korkutuyor 

4. A1 benim düşündüklerim aynısını yazmışsın ve ben de ailemden uzaktayım onların sağlığını çok düşünüyorum aklıma gelip duruyor senin de söylediğin gibi çok kötü hissediyorum öyle ihtimaller düşünüp :/ ben de 30 yaşındayım ölüm fikri beni acayip germeye ve rahatsız etmeye başladı malesef nasıl geçer bilmiyorum.. 

5. Çok boş zamanınız var bence. Dini inancınız varsa vesvese kavramını da biraz araştırabilirsiniz(varsa dedim bak, altta gelip carlamayın hemen)

6. A4 aslında benim çok boş zamanım yok oldukça yoğun çalıştığım bi işim var ama ailemden uzak olmam ve çevremde birilerini kaybetmiş olmak sanırım farkındalık ve böyle düşüncelere yol açtı bende malesef 

7. Bende de bu korkular var. Ama bu korkulardan daha farklı bir gerçek ve biraz da beni ilk fark ettiğimde güldüren şey şu oldu. Kafamda plan yapıyordum ilk işime girerken işte bu kadar çalışır para biriktirir çıkarım sonra kendi stüdyomu kurarım falan. Geçen gün bu fikir geldi aklıma dedim ki e 2 buçuk yıl oldu azıcık birikim yaptık ama pek de parlak değil durum demek ki biraz daha çalışmak lazım, 2 sene daha para biriktireyim. Sonra bi ışık mı yandı ne olduysa süslüler beni bir gülme aldı. Hayırdır ya dedim nerden biliyorum ben yarına çıkacağımı. Bana bak ama diyorum kendi kendime kıkırdarken hayırdır bu ne özgüven kim sana 2 yıl daha para biriktirip sonra hayallerin için çabalama zamanı tanıdı? Hayatın akışında bunu unutuyorum bazen ben. Ölüm var evet ama sanki yaşam daha çok zamanımı alacakmış gibi. Kendime bunu hatırlatmaya çalışıyorum hep. Her günü son günün gibi yaşa falan demeyeceğim. Ailemin başına bir şey gelmesini düşününce bile kalbim hızlanıyor kaygıdan. Ama bir yandan da ölümlü olma haliyle barışıp yaşamın kıymetini bilmem gereken tarafa çeviriyorum kafamı. Sanırım sizin sorduğunuz ve söylediğiniz şeylerden alakasız oldu söylediklerim. Biraz aklıma ne gelirse yazıyorum bu konuyu düşününce. Bir de Seneca okumaya çalışıyorum bol bol. Benim için kendisi bir filozof değil de kahin gibi :) en ufak derdimden en büyüğüne hepsini yüzyıllar önce düşünmüş birinin varlığı güç veriyor. Size de öneririm. 

8. Ben de eskiden çok korkardım hem kendi ölümümden hem de ailemin. Nasıl oldu emin değilim ama Babamı kaybettikten sonra bu fikre alıştım sanırım. O günden sonra yarına çıkacağım ne belli modundayım. Kalp kırmamaya ve bazı şeyleri içimde biriktirmemeye çalışıyorum. Ben ölünce bikaç ay(belki o kadar bile değil) ağlayıp herkes hayatına bakacak çünkü. Olan bana olacak yani zamanımın kıymetini bilmeye çalışıyorum sonuç itibariyle. Ben de babamın arkasından çok ağladım hala bunu yazarken ağlıyorum ama noldu kalktım işe gittim sonra iştahım yerine geldi sonra gezmeye bile gittim derken bi baktım hayatın akışına dönmüşüm. Eskiden biri bana bunları söylese çok kızardım. Ama şu anın kıymetini bilin. Çok klasik olacak ama anda kalın. Allah hayırlı ölüm versin.