süslü sözlük günlük

1671. Yazın ve bu ara tatilde bir akrabamın küçük kızına İngilizce dersleri verdim, kız istediği vakit çantasını alıp geliyordu ben de onunla ilgileniyordum,bugün annesi beni gördü (yazdan beri görmemisti ) sana bir şey diyeceğim dedi teşekkür filan edecek sandım. Sen ne yapmıșsın kendine bu kilo ne kaç kilo oldun 80 i de geçmişsindir bence,șu haline bak diyip tüm kusurlarımı saydı. Hiçbir şey diyemedim öyle bomboş baktım konuyu değiştirdim. Yazdan beri çok degismedim aslında. Ama gerçekten çok yoruldum, kendimi bir anlığına sevmeyi bırak hiç sevemedim ama kabullenmeme bile izin vermiyor kimse. Zayıflayana kadar kimsenin gözüne görünmemem gerekiyor sanırım, işin acı tarafı zaten kilolu olduğumu bildiğim için yeterince "görünmemeye" çalışıyorum hayatımın her alanında.

1672. bu entry daha sonradan kendini imha edebilir emin değilim. bir insanla arkadaş oluyorsunuz -mütevazı olamayacağım- ona vizyon katıyorsunuz. belki sizinle tanışmasa hayatında yapmayacağı şeyleri beraber yapıyorsunuz. bu arkadaşlık ilişkisine emek veriyorsunuz sonra birden dank ediyor; bir bakmışsınız, hep vermişsiniz ama hiç almamışsınız. konuşuyorsunuz. ne yapıyorsun, nasılsın, seni merak ediyorum demekten aciz. hep kendini anlatıyor. bu kadar kolay insan silersem çevremde insan kalmaz diye düşünüyorsunuz ama bazen öyle bir an geliyor ki kendinizi bitirme tamam ama bitirmemenin sana ne faydası olacak derken buluyorsunuz.

1673. en yakın arkadaşımı, dostumu yavaş yavaş kaybettiğimi hissediyorum ya da idrak ediyorum desem daha doğru olacak sanırım. içim o kadar acıyor ki anlatamam.

sabahlara kadar dertleştiğim iyi kötü her zaman yanımda olan, sığındığım, güvendiğim tek insan ellerimden kayıp gidiyor sanki.

birlikte hayaller kurduğumuz seneler sonrasına planlar yaptığımız konuşmalarımız kafamda yankılanıyor. hayatımda yeri bambaşka olan arkadaşımı tanıyamıyorum artık, biz kardeşiz deyişleri aklıma geliyor son zamanlarda durup kalıyorum. kendimi o kadar yalnız hissediyorum ki..

babamın ölümünden kısa süre sonra senin de kaybın oldu ve ben senin acına tam ortak olamadım.. her sorunda birbirimizi tamamlayan biz ölüm gerçeğiyle yüzleşince başarılı olamadık.

onu ne kadar çok sevdiğini, zamansız gidişini, ölümüne alışamadığını biliyorum ama sadece biliyorum özür dilerim canım arkadaşım.

1674. Bazen sevdiklerimin neyin altında ezildiğimi hiç görmediklerini hissediyorum. Eşim önce burdan gitmekm için tutturdu şimdi burada bir sosyal ortamı var diye kalmak için tutturuyor. Bu tabi ki çok güzel ama yani ben ne yapacağımı şaşırdım. 27 yaşımdayım sevdiklerim için en çok da eşim için tüm hayatımı erteledim şimdi artık sıranın bana hiç gelmeyeceğini idrak ediyorum.

Herkes beni çok seviyor lafta ama herkes de verdiği ya da verme ihtimali olan şeylerin şeceresini tutuyor. Kimseyi mutlu da edemiyorum. Arada kaybettiğim bir hayat var ve hesap sorabileceğim kimse yok. Kızıl haç gibi geziyorum ortada.

Çok yalnızım çok mutsuzum.

Eşime dün 1 gün plan yapmak istemediğimi söyledim ve rica ettim bugünü sen planlar mısın. Bugün bir şey düşünmek istemiyorum. Yok abi beceremedi ya en kötü hava soğuk evde sıcak şarap yapalım dersin be adam ya. Bütçe bende, plan bende, bakım bende. Zihnimi susturup uyuyamıyorum artık. Sevdiğim şeylerden de uzaklaştım böyle böyle.

Artık sırtımı yaslayıp dinlenmek istiyorum. Onca yıllık beraberlikte ilk kez kendimi keşke şöyle şöyle bir adamla birlikte olsaydım derken yakaladım. Bu onu sevmemekten değil, yorgunluktan.

1675. Çok sevdiğim adamın aslında bir yalancı olduğunu öğrendiğim ve aşırı toksikleşen ilişkimi çok zorlansam da bitirdim. Bana hiç iyi gelmese de alışkanlık mı bağlılık mı bilmiyorum ama bitirmek çok zor oldu. Hayatımı yeniden düzene oturtuyorum. Reformer pilatese başladım, yeniden işe başladım, 1 ay sonra tur ile Fas'a gezmeye gideceğim. Kendimi çok ferah hissediyorum. Kafesten kurtulmuş kuş gibiyim sanki. Hem huzurluyum hem arada o'nu özlesem de dönüşü olmadığını bilmenin rahatlığını yaşıyorum. 

1676. bugün doğum günüme uzun bir aradan sonra tek girdim. ve tek bir hediye almadım. normalde birbirimize ortak hediye aldığımız bir arkadaş grubum var, ben bir süredir onlara hediye alamıyordum çalışmadığım için. bu doğum günümde de artık onlara almadığımdan olsa gerek onlar da bana bir şey almadılar. barınma krizi nedeniyle istanbul'dan küçük bir şehire taşındım, nasıl olsa uzaktan çalışıyorum, daha rahat yaşarım diye düşündüm. bu şehirde kendi başıma küçük bir ev tuttum, evi güzelleştime hayallerim varken işten çıkarıldım. 2 ay sonra işsiz kalacağım ve yaşadığım şehirde de pek iş imkanı yok. artık geri de dönemem. birsürü bilinmezin ortasında kaldım burada, ne olacak bilmiyorum. işsizlik stresi olmasaydı evimi dekore etmek için güzel eşyalar alacaktım, şimdi bir tabak bile alamıyorum. doğum günümü kutlamak için kendime özel bir şey bile alamadım. yataktan çıkmak istemiyorum.

1677. bugün anneannemin doğum günü. artık arayıp kutlayamamak ya da işi gücü ayarlayıp yanına gidememek ne kötü. yeni yaşına cennette giriyor çünkü.

1678. benim için inanılmaz zor bir süreçten geçiyorum. önümde seçmesi aslında çok kolay ama düşününce duygusal olarak beni çok zorlayan iki seçenek var. 3 gündür sürekli bir ağlama hali yaşıyorum o yüzden de. yollardan biri benim emeklerimin karşılığını çok üst seviyeye çıkaracak, maddi olarak beni çok rahatlatacak ve insanın hayatında belki bir bilemedin iki kez gelebilecek bir fırsat. ikincisi ise alıştığım düzen. hep aynı şeyleri yaptığım, hep aynı insanlarla uğraşıp çabalamaktan bile vazgeçmeme sebep olan bir düzen. ancak onun avantajı da karışanım görüşenimin olmaması ve aileme daha fazla zaman ayırabilmem. ilerisini düşünüyorum. olduğum yerde haklarım yenmeye devam edecek ve ben şikayet etmeye devam edeceğim aslında. yeni yerde ise daha fazla hesap verirken kendimi geliştirme imkanım çok artacak. üstüne isim yapma imkanı da elde edeceğim. bunun bedeli ise ailemle kısmen daha az vakit geçirmek olacak. türkiye'nin mevcut durumu geleceğimi ve ailemin geleceğini güvence altına almam gerektiği hissini sonuna dek zorluyor içimde. ve ben bu fırsatı kaçırmaktan ve bu yüzden gelecekte pişman olmaktan da çok korkuyorum. anksiyete krizlerim bitmedi kaç gündür. ancak bir yandan da her durumda yanımda destekçim olacağını söyleyen bir eşe sahip olmak çok kıymetli benim için. belki seçtiğim yeni durum için pişman olacağım ama onun için bile hataysa benim hatam deme hakkını elimden almayan bir eşe sahip olmak çok güzel. öyle işte günlük. korku dolu bir karar beni bekliyor. ya tamam ya devam.

1679. Bu aralar üzerimde acayip bir mallık var

Evlenmeye kalktık nikah için sağlık raporu almaya gittim aile hekimine, kendi doktorum yokmuş neyse başkasına yönlendirdiler. Randevu saatimden 25 dk sonra aldılar kan saati kaçtı, doktor keşke daha erken gelseydin diyor, aslında 9:45teydi randevum ama olsun sıkıntı değil yarın yine gelirim diyorum. Emin misin diyor, evet diyorum göstereyim ve gösteremiyorum cünkü telefonumu evde unutmuşum aldksjsj neyse geri dönüp telefonumu aldım bir de ne göreyim randevum 2 gün sonraymış hahaha neyse yine de halloldu. 

Sabah sonuçlar çıkmış hemogramı bir görüyorum tansiyonum düşüyor. Tamam diyorum götüyle inatlaşan donuna sıçarmış ben artık dahiliye ne derse nereye gönderirse gidicem baktırıcam. Bir üzül bir üzül. Sonra arkadaşım diyo ki kızım bunlar 26 eylül. Eski sonuçlara bakmışım lolll ay ben bir sevin bir sevin. 

Neyse sonra yeni hemogram cıkmış. Sonuçlar Eskisinden daha da kötü. Ben anlamadım damarlarımda kan yerine bok mu var ne var. Gram da hasta değilim ne bir kilo kaybı(asla fkkfkf) ne bir halsizlik. En ufak bir boğaz ağrısı bile yaşamıyorum yıllardır. 

Neyse ben yine bir üzül bir üzül bir ağla. Ulan zaten önceki de kötüydü o zaman umursamadın, hep de kötüydü hiçbir zaman umursamadın şimdi ne ağlıyon. E şimdi durum farklı tabi masraf yaptık o kadar ölürüm mölürüm allah korusun hiç sırası değil akdjahaj

Neyse şimdi doktor ya bana derse sana sağlık raporu veremem cünkü sağlıklı değilsin?? Kafamda bunu kurup yine ağlıyorum şimdi acayip canımı sıktı. Yarın gidicem ama gitmeye de hazır değilim. Değişik bir klinik vaka gibi bir şeyim kendimi türk doktorlarına adıyorum alın üstümde naparsanız yapın varlığım bilime armağan olsun lol. Araştırmaktan çapanın gururu dr ayşem gibi oldum. Chatgpt allah sana da sabır versin kardeşim senin de imtahanın benmişim

1680. Bas bas bağırmak istiyorum. Yeter artık durun diye.

Ss olduğu için minimal dipnot, 6 yıldır annemle görüşmüyorum birkaç istisna hariç. Bu arada evlendim. Babamı çok tanımıyordum efsane bir omurgasız olduğunu gördüm tanıyınca. Ben annemi babamı yanımda istemezken sizin konuşma hakkınız yok dediğim için, annemin ailesi benimle görüşmeyi kesti, ama aslında hayatta kalan son ananemden sonra miras kavgasına da hazırlık yaptıklarına eminim. Ah iki taraf da korkunç paraya aşık insanlar ve babamın çok parası var dediğim için de tomboyun bize ihtiyacı yok demeye de getirdiler. Problem şu 12 yıl oldu, kimseden tek kuruş almayalı. Neyse.

Ananemin zor bir hayatı olmuş anlıyorum ama ben hayatımda bu kadar mide bulandırıcı çok az insan gördüm. Annemin 20 yıllık bir ilişkisi vardı. Onun da çocukları vardı ve evlenmemeyi tercih ettiler. Bu yüzden annemin ilişkisi olmamalıydı. Adamın büyük kusurları vardı, annemle görüşmeme sebeplerinden biri de o ama konumuz bu değil. Cuma günü vefat etti bu adam. Ani bir kalp krizi ile.

Ananemin bana söylediği tek şey, amaaaan geldi gitti bu da, önümüze bakalım artık. Bu kadın şu anda anneme destek olan tek kişi, çok acıdım. Uzun uzun benim annem mi, onunki mi daha kötü diye düşündüm. Henüz net bir cevabım da yok.

Sonra birkaç günlüğüne ortalıktan yok oldum. Eşim, psikoloğum ve yakın arkadaşım dışında kimseyle konuşmadım. Bu sessizlik nasıl bozuldu biliyor musunuz?

Etrafını dolandırdığını bildiğim biri, elime biraz toplu bir para geçtiğini biliyordu. O aradı. Nasıl oldun diye. Dedim bu konuları konuşmak istemiyorum. İyice konuşmaya zorladı, konuşmadan geçmez diye. Dedim psikologum var, bu aralar sık sık görüşüyorum. Tamam dedi, konuyu değiştirelim hadi. Para lazım bana, sende var mı? Yok dedim. Yarım saat sonra bir mesaj, kredi çeksen olmaz mı?

Şimdi sabah sabah yatakta TikTok kaydırırken, bütün feedim almancı tc kızı kavgası ile dolmuş.

Bu arada ben hiç bir almancı ile tanışmamıştım. Nesillerdir görece rahat yaşayan bir ailem var. Dolayısıyla ne yurt dışına çalışmaya giden oldu, ne de çevremizde bu deneyime sahip aileler var fazla. Hatta bu arada, iş sebebiyle tanışmadığım ilk mavi yaka eşimin babasıydı. Herhalde bu daha iyi anlatır benim durumumu.

Eşimin bir kuzeni var, onunla birkaç yıl önce tanıştım ve oradaki türkler hakkında sadece ben çok arkadaşlık edemiyorum buradakilerle dediğini duydum. Onun yerine başka milletlerden insanlarla takılıyor. Abisinin eşi bile dışlıyor bu kızı. Beğenmiyorlar. Kendisi şu an masterını bitiriyor. Yaptığı işi dünyaya bir şey kazandırmıyor diye değiştirmek istiyor. Ve özetle, decent human being.

Sosyoloji dersimde biraz işlemiştik ama tarihsel açıdan idi o. Bunun dışında bu almancı türkler hakkında duyduğum tek şey bu kuzenin bir cümlesi idi. Oysa nasıl bir nefret biriktirmişler. Ne kadar sığ kalmış o cümle.

Gündemden bahsetmek bile istemiyorum bu arada. Ama dünya nefretten şişmiş ve daha fazla taşıyamıyor gibi hissediyorum. İnsanların bencillikleri, çirkinlikleri sadece yüzlerine de vurmuyor artık. Toplumsal patlamalara sebep oluyor. Ölümlere, özellikle duygusal çok bir bağım yoksa, bu dünyadan kurtuldu diye bakıyorum. Ve bana en garip gelen, sartreın abarttığını düşündüğüm o fiziksel bulantıyı her daim hissediyorum.

Zamanı gelmeden ölen insanlar, hayvanları düşünüyorum. Ben çiçek yerinde güzeldir diyerek büyütüldüm. Çok özel günler dışında buket alınmazdı o yüzden. Ki bir punduna getirilirse ölmeyecek bir şey alınırdı. Şu an o kesme çiçekler rastgele bir tüketim ürünü. Canlı deyince onların adı geçmiyor. Ağaçları korumak siyasi bir eylem, hatta toprağı ekip biçmek de yerine göre öyle. İnsanlığımızı çoktan yitirdik, makineleştik. Ona rağmen teknolojik gelişmelerden korkuyoruz gibi geliyor. Saçma, insan olan korkmalı. Kaybedecek neyimiz kaldı sanki?

Sanırım biraz daldan dala oldu ama günlük bu, kimse kusura bakmasın. Misafirsiniz bu entryde.