süslü sözlük itiraf

25711. The big bang theory dizisini tekrar izlemeye başladım. Kadın karakterler başta olmak üzere bütün karakterlerin giydiklerine bakınca içimi dev bir hüzün kapladı. Affedersiniz sik gibi oversize blazerlerin, aşırı "cool" ama renk yoksunu birbirinden ruhsuz kıyafetlerin içine girmeyi biz ne zaman kabul ettik ya? Bakıyorum penny olsun bernadette olsun hatta amy olsun ilk sezonlar rengarenk ve üstlerinden her an dökülecekmiş gibi durmayan şeyler giyiniyorlarmış. Şu an sokaktaki herkes dizideki cambridge mezunu aşırı kurumsal avukat priya gibi. Dizide Kimsenin üzerinde aşırı havalı minimal gold aksesuarlar, çük kadar el çantaları, ancak araban varsa rahatça üzerinde taşıyabileceğin kıyafetler yok, içerisinde gerçekten rahatça yaşayabileceğin şeyler var. Eskiden de çok renkli giyinmeyen ben bile bazen çevreme bakınca abartmış gibi hissediyorum. Halbuki bir tane desenli bir şey oluyor üstümde. 2000'ler/2010'lar modası geri dönse keşke. 

25713. Giyimine fazla özen gösteren erkekler beni tedirgin ediyor. Yani baştan aşağı modaya uygun giyinen bir kadın gördüğümde gayet normal karşılarken, böyle dergiden fırlamış gibi son moda kıyafetlerle donanmış erkek görürsem rahatsız edici buluyorum, bana hiç güven vermiyor. Yani erkekler çizgili tişörtlü kahvehane dayısı gibi olsun demiyorum da bilindik tarzdaki erkekler güven veriyor sanırım :')

25714. baya büyük bir evde, beş kişi yaşıyoruz. iki çift, bir de ben. çiftlerden birinin ayrılmaya varacak derecede bağırışlı ve küfürlü kavgalarından hemen ertesi gün instagram'da "canım aşkım bir tanem" dediğini görüyorum. çoğu şeyin gerçek olmadığını biliyorum. bir arkadaşın annesi amleliyat hemşiresi, babası genel cerrah. çok çok iyi bir okulda okudu (öyle ki okulu söylesem kızı tanıyanların çıkacağı kadar iyi bir okul), abd'de çalışmaya başlayacak ve muhteşem bir sosyal çevresi var. ama onu tanıyorum. anoreksiya ile mücadele etti, hiç geçmeyen bir depresyonu var. dışarıdan görsen aşırı cool bir kız ama depresyonda mı, evet. 

beni bunlar üzmez. bu yaşa geldikten sonra fark edebildim maalesef: hayat herkese eşit davranmıyor. tek kıskandığım şey, dün evdeki çiftlerden birinin ayağı kaydı ve düştü, sevgilisi hemen onu kucağına alıp kanepeye taşıdı, kontrol etmeye başladı (intörn doktor).

kaç yaşında insanım. bir kere bile kucakta taşınmadım. içimin derinden cız ettiği tek an bu oldu. ev arkadaşlarıma dair. 

ama geçiyor. tabii ki hayata karşı yaptıklarımız ve sorumluluklarımızın yanı sıra beklentilerimiz de oluyor ama olabildiğince az olursa insanın hayata karşı küskünlüğü de azalıyor. olay instagram'dan nerelere geldi ama içimi dökmem lazımmış. 

bu itirafı da gündem'deki "instagram sizi yetersiz hissettiriyor mu" sorusuna binaen yazıp son anda buraya geçirmeye karar verdim, o yüzden instagram üstüne kuruluymuş gibi hissedilebilir ama yazıyı tümden okuyunca sadece başka hayatlara takılmamak gerektiği yoksa çok mutsuz olunacağı gerçeğini anlatan bir kuple. 

25715. Ne mobbing ne narsist erkek arkadaş, insanın en büyük sınavı toksik ve anlayışsız aile bireyleridir

25716. Annemle aramın açıldığını babam bana ekstra iyi davranınca anlıyorum

25717. savaştan korkuyorum. dünya nereye gidiyor böyle?...