1 kasım 2015 itibariyle hayatta kalma rehberi

1. %49 oy için 1 haziran'dan itibaren kaç kişinin öldürüldüğünü bilmiyorum. bilmek istemiyorum. ankara patlaması, onlarca şehit... bu ülkenin insanlarının sağ partilere olan kara sevdasının farkındayız artık ve şaşırıp kızarıp bozarmanın, küfürler etmenin zamanı geçti bence. bir şeyler yapmalıyız ve yapabilmeliyiz. her birimiz küçük şeylerle başlayabilmeliyiz. başlığa lütfen siz de önerilerinizi yazın. birincisi benden: benim gibi chp seçmenleri için en yakındaki chp merkezine gidip üye olup çalışmaya başlamak iyi bir başlangıç olabilir. kemal k. şahsen çok sevdiğim bir adam ancak bu ülke medeni, sakin yaratılışlı insanlara yönetim için kredi vermiyor. chp'nin ve solun türkiye'de taze kana ihtiyacı var, kadınlara ihtiyacı var. en azından bulunduğunuz ilde partiniz neler yapabilir, nelere ihtiyacı var bunları öğrenin. diğer üyelerle köyleri, kasabaları gezin, muhafazakar seçmen neyi istiyor onu öğrenin, partide forumlar, tartışmalar, toplantılar organize edin. hani erkekler futbol maçı izlerken tuttukları takımın oyuncularına kızarlar ya nasıl x hareketi yapmıyosun diye, oysa gel sen yap o hareketi, gel sen top kaçırma hadi desen bi şey mi yapabilicek sanki. biz de seçim günü aynı durumdayız aslında, zemin düşündüğümüzden de sert arkadaşlar ve futboldakinin aksine biz sahaya inip yardım edebiliriz. mucize mi bekliyorum, polyannacılık mı oynuyorum? hayır. sadece söylenmek yerine yapmak, pasif kalmaktan ziyade aktifleşmek gerektiğine inanıyorum.

2. derin derin nefes alıp sakinleşmeye çalışmak iyi gelebilir :/

3. benim de (yazar: qo) adlı arkadaşımıza katıldığım hayatta kalma rehberidir. hepimiz bir şeylerden korkuyoruz, çekiniyoruz. pasif kalarak sonuçlardan memnuniyetsizliğimizi dile getiriyoruz. toplum baskısı hepimizi etkiliyor en başta. en canlı örneği de benim mesela. hdp yi desteklememe rağmen tekirdağa gelin geldim ve eşimin ailesi vatan partili, hatta kayınbabam ilçe teşkilatı kurucu başkanı. benim hdpli olduğumu bilseler sonuçları ne olur bilemiyorum, korkuyorum, çekiniyorum. tekirdağ gibi bir yerde hdp %5 bile zor alırken benim bu şartlarda aktif siyaset yürütmem, kendimi eşimin ailesine kabullendirmem ne kadar kolay olabilir? ama bir yandan da düşününce biz örgütlenmezsek chp örgütlenmezse nasıl bitecek bu acılar, ölümler, baskılar? kendi adıma vicdan azabı çekiyorum ben insanlık için oy vermekten başka ne yapıyorum diye, suruçta ölen, ankarada ölen arkadaşlarım için ne yapıyorum? onyıllardır bize dayatılan bu rejime, bu ölümlere, işkencelere, en azından ölenlerimizin rahat uyuyabilmesi için artık biz gençlerin elini taşın altına koyması lazım. eğer bu durumdan şikayetçiysek, yaşadığımız hayattan memnun değilsek, iki gün sonra ölen ya biz ya da sevdiklerimiz olabilir endişesi yaşıyorsak artık bir şeyler yapmamız lazım.

edit: hep bu yüzde elli nerede acaba diye düşünürken beğenildiği kadar da eksilenen entrym nerede olduklarını gösterdi, teşekkür ederim.

4. Yazacak bir sey bulamadim. Yazdim sildim hep. Gencecik cocuklar oldu ama suructa ama ankarada ama askerde. Bunun icindi demek. Paranoyaklastim metroya binemiyorum! Avrupa amerika hepsi farkinda, biz farkindayiz isid tehlikesinin iktidarin iside yakinliginin. Nereden tutsan elinde kaliyor her yerde erkek siddeti. Iktidar taniminda geciyor zaten 'erk'. Kadinlar translar cocuklar erkekler oluyor bu ulkede bazen sirf kar topu oynadiklari icin oluyorlar. Tum bunlara trajedik bir bicimde sahit olurken ve maktulun en yakin zamanda biz olacagimizin farkindayken hala nasil diye soruyor insan? 23 yasindayim az cok okurum siyaset teorilerini bilirim sosyoloji dersleri aldim ekonomi dersleri aldim ama su an hicbir teori hicbir analiz bu durumu anlamama yetmiyor. Ofkeliyim uzgunum ama elimden bir sey gelmiyor bunu da biliyorum. Kacip gidelim bu ulkeden diye dusunuyorsun o da olmuyor annen baban sevdiklerin hayatin burda ama istemiyorum her an olum korkusu her an tecavuz korkusu . Deniz deger ozgecan cizre Suruç ankara nuh koklu berkin elvan roboski bunlar 2 yil icinde oldu. Hepsinin adini yazamam zaten agir geliyor.yatacak yerleri yok ama hala iktidarin sehvetiyle yanip tutusuyorlar. Hayatta kalmak falan degil derdimiz artik rehber falan hikaye . Oluyoruz her gun her birimiz. Calip cirptiklari uikop doktukleri betonlari cadi kazanlari onlarin olsun . Bizi biraksinlar kendi halimize sarariz yaralarimizi ama ölüyoruz iste. Umudumuzu yok ediyorlar. Boyle bir distopyanin icinde bunun farkinda olarak yasamak cok buyuk iskence.

5. tek çare örgütlenmek. cahile, hırsıza, katile karşı örgütlenmek.

ülkeden kaçalım, gidelim geyiklerini görüyorum. ne demek kaçalım ya? asıl direniş şimdi başlıyor. biz bu ülkeyi; bu adamlara, bu vatandaşlara rağmen koruyacağız. ülkeyi, ülkeye rağmen koruyacağız, direneceğiz. başka çare yok. biz gezi'de nedir ki iki ağaç(!) için neler yapmış insanlarız, kimse yıkamaz bu direnci. umutsuz olmak yok. umut'suz olunmaz.

6. belli bir kesim tanıdığım daha çok bağırmayı, örgütlenmeyi, mücadeleyi filan öğütlüyor. diğer bir kesim tası tarağı toplayıp ilk fırsatta kaçmamız gerektiğini, işlerin daha da kötüleşeceğini söylüyor. Bense Akdeniz/Ege dolaylarında bir mağara bulup, bu mağarayı cüzi bir ücret karşılığında satın alıp hayatımı burada organik yiyecek ve bol kitapla geçirmeyi düşünüyorum. politika dediğiniz kanalizasyon hattında boğulabilirsiniz. ben kafa dinlemek istiyorum artık. gelen olmak isterse naçizane mağaramın kapısı misafire daima açıktır.