abla olmak

1. annemle babam hep tek çocuk düşünmüşler. kendimi yerden yere atarak oyuncak bebekleri kardeşim o benim diyip şizofrenik tavırlar sergileyerek bi tane kardeş yaptırttım kendime :) şimdi bakıyorum da aslında daha 9 yaşındaymışım ama o 9 yaşımdaki halimle epey bakıyordum kardeşime. şimdi diyorum bi bebeğim olsa gayet bakarım. bebek büyütmenin püf noktalarını tecrübe ederek öğrenmiştim o zamanlar. annem de hiç ay sen küçüksün bırak demezdi. kardeşim akranlarına göre daha kilolu bir bebekti. o zamanlar 5. katta oturuyorduk ve asansör yoktu. 9 yaşımdaki halimle o dombiliyi 5 kat aşağı indirip oynatıp 5 kat yukarı çıkarırdım. yürümeyi, konuşmayı ben öğrettim kardeşime. hayattaki en değerli varlığım en sevdiğim insan. yanında hiç utanmadığım çekinmediğim bazen de onun bana ablalık yaptığı yegane insan ve biliyorsun ki allah ömür verdikçe her zaman yanında destekçin olacak bir dost. bazen onun bana sevgisinden korkarım ben ya bana bir şey olursa çok üzülür diye :( şimdi 19 yaşında ve biz bu 19 yıl içinde 1 kez bile kavga etmedik, tartışmadık birbirimize sesimizi yükseltmedik. bu ilişkiyi de benim böyle şekillendirdiğime inanıyorum çünkü sevmediğim şeylerden biri de kardeşlerin kavga etmesi, birbirlerine argo, kırıcı konuşmasıdır.

keşke benim de ablam olsaydı

2. onun için yaptıklarımı düşündükçe keşke benim de ablam olsa diyorum.

ya da ben fazla şımarttım bilemiyorum aramızda 12 yaş var.

3. bazen annenden çok hatta annene karşı bile sahiplenmektir.

küçükken biri bana ne zaman değişik bir çikolata verse boğazımdan geçmez, bir tane daha isteyemediğimden gizlice cebime koyup eve götürür,onunla paylaşırdım. kavgalı da olsak kendime yiyecek hazırladığımda ona da hazırlar, kızdığım için ödevine yardım etmediğimde bütün gece uyuyamaz sabah ondan önce kalkıp ödevini kontrol edip düzeltirdim.

aldığım, yediğim, içtiğim her şeyde iki tane alma nedenimdir. onu üzen, zarar veren kim olursa olsun karşıma alma, gerektiğinde kavga etme sebebimdir. deli yattığını bildiğinden geceleri sürekli kalkıp üzerini örtmektir.

şu ana kadar yaşadığım en güzel duyguydu abla olmak.

4. başlıktaki tüm girdileri okuyup duygulandım, gözlerim dolmaya yer arıyor sanırım ama kardeş hemen özlenen bir şey. ergenlikte abla olmaktan hiç ama hiç hoşlanmıyordum ama şu an abla olmak başlığını okuyup ağlayabiliyorum.

kardeş bu dünyadaki en güzel şeydir yeri gelir annen baban olur kardeş, yeri gelir arkadaşın. bu yüzden abla olmak da anne yarısı olmaktan daha fazladır.

çok özel bir şeydir anlayacağınız.

5. 2 erkek kardeşim var küçüğümüz inanılmaz kıskanç. sırf bu yüzden bile iyi ki ablasıymışım diyorum bide abim olsaymış yanmıştım ^_^

6. çocukluk uktem. 4-5 yaşlarındayken annemlere benim de kardeşim olsun diye yalvardığımı net hatırlıyorum. annemin aktardığına göre kafa boşaltmaya kardeşime gidiyorum diyen anneme git tabi senin kardeşin var ben kime gidicem diye duygu sömürüsü yapmışım.(gizlinot: abim var bu arada ama o abi kardeş değil (:)diğer kız kuzenlerimin kardeşleri olmuştu o yıllarda. muhtemelen onun da etkisi olmuştur ama evde bir bebek olsun onunla oynayayım mıncırayım istediğimi hatırlıyorum. ama benim doğumum bile annemin sağlığı açısından sakıncalı görüldüğü için bir üçüncü çocuğu yapmadılar tabi. şimdi siz ablalar da burda özendirici sevgi dolu girdiler yazdıkça 4-5 yaşlarıma geri döndüm. çok şey kaçırdığımı yüzüme vurmayaydınız iyiydi.(gizlinot: anne bizde niye yoook)(gizlinot: swh)

7. Ya kardeşimi özlettiniz bana. Benim de 5 yaş küçük bi erkek kardeşim var. Şu hayattaki em sevdiğim kişi o olmasa ne yapardım bilmiyorum. Annem babam çalıştığı için hep ben baktım ona o yüzden sanki benim çocuğum gibi hissediyorum bazen. Dana kadar oldu yine seviyorum mıncırıyorum keretayı. Yurtta şimdi gelemedi de çok özledim ya

8. Benim gibi dağılmış ailenin tek çocuğu ama babanızın yeni eşinden doğan bir kardeşiniz varsa ve şartlar normal seyir ediyorsa ki benim ailem fazla moderndir bu konularda. Kardeşim doğduğunda en büyük korkum çocuğu az göreceğim için benden bir başkasını abla olarak benimserse olmuştu. En büyük korkum her hafta gittiğimde ya beni hatırlamazsa tanımazsa yada ya beni sevmezse ya beni kabullenmezse gibi düşüncelerim vardı. Ben o kadar şanslıydım ki bu konularda ne bana nede kardeşime, annem babam ve eşi ikimiz içinde ufacık bile psikolojimizi bozacak bir davranışa yönelmediler bile. Sonuç mu kardeşim 11 yaşında ben 21 ve benim nefes aldığım tek yer onun yanı onun canı sıkıldığında ilk aradığı insan ablası.Dilerim allah herkese benim durumumdakilere özellikle bu aile ilişkisini nasip etsin

9. Abla degilim ama fazlaca ablaya sahibim bu yuzden iki sey soylicem. Benim icin ablaliklari hic bir sey ifade etmiyor. Kendi kendilerinden sogutan, iteleyen, seviyosa da asla gostermeyen hatta ihanet edip hor gorup asagilayan ablalara sahibim. He, biri haric onu ayri tutuyorum ama digerleri oyle. Benim size tavsiyem karsiliksiz sevgi verin kardeslerinize sonra biz cok uzuluyoruz ve asla insanlarla iyi iliskiler gelistiremiyoruz.

10. Bence kesinlikle sorumluluk duygusunu öne çıkaran ve bu yüzden bir hayli yorucu olabilen bir şey abla olmak. Ayrıca eğer çok şanslı azınlıktan değilseniz, ebeveynlerinizin de daima daha çok şey beklediği, örnek olmasını istediği kızısınızdır.

Örneğin sizin 20 yaşında bir dolu görev üstlendirilip yerine getirmiş olmanız, kardeşinizin de o yaşa geldiğinde o görevleri devralacağı, yerine getireceği anlamını taşımaz, ondan pek beklenmez bu. Yine sizden beklenir ve bunun değişeceği yoktur. "Sen büyüksün"dür, çünküsü budur. Bu açıklamaya mavi ekran vermekle geçer ömrünüz de yine de bazen hakkınızı aramaktan geri duramazsınız. Fakat aramak ki ne aramak tabii.(gizlinot: :p)

Güzel yanları olsa da(gizlinot: hep şikayet etmişim ya hu(:) eğer tercih hakkım olsaydı ben de bir ağabeyim olsun isterdim, ablalığı pek tercih etmezdim doğrusu. Ne de olsa bizde olmayan daha güzeldir her zaman.(gizlinot: swh)