anne ile babanın boşanması

1. Medenice yapılıyorsa, çocuğun psikolojisi bozulacak şekilde gerçekleşmiyorsa normal olan durumdur.

Ama bazı anne babalar o kadar bencil ki, çocuğu aralarında kılıç kalkan gibi kullanıyorlar. Dolduran mı dersin, karşı tarafla ilgili akla hayale sığmayacak şeyler söyleyen mi dersin, çocuğu annesiyle ya da babasıyla görüştürmeyen mi dersin... ondan sonra o çocuk tabii ki sevgiye aşka inanmaz, kimseye güvenmez, sağlıklı ilişki kuramaz.

Ne olursa olsun çocuğa yansıtılmamalı.

Ukte: (yazar: skyfall)

2. Babası mesaiye kalan küçük yeğenim az önce önce der ki, ben babamın kokusuyla uyumak istiyordum.. anne yok, baba yok.. herkes evlenmesin lutfen ya, lütfen..

3. Hayatımda başıma gelmiş en iyi olay olabilir.

4. bir de boşanmaması, boşanamaması vardır ki asıl zulüm o'dur zaten.

5. çocuklarınızdan değil, eşinizden boşanıyorsunuz farkına varılamayan şey bu. anne babalık ömür boyu süren bir şey ebeveynler bunu bilerek boşanın lütfen. çocuğa nafaka ödüyor olmak demek, iyi anne ya da baba olmak demek değil mesela. parayla, hediyelerle çocuğunuzu yaşı kaç olursa olsun mutlu edemiyorsunuz çünkü.

6. hayatımın en güzel olaylarından biri. 12-13 yaşlarındaydım.

eşimin anne babası da ayrıydı. sonra biz de ayrıldık.

evliliği onaylıyor ve her insanın, kadın-erkek hayatında bir kez başından geçmesi gerektiğini düşünüyorum. kendini, karşındakini en yalın şekilde tanıyabilmek adına muazzam bir ayna çünkü. ancak bunun akıllı insan işi olmadığından da bir o kadar eminim.

7. Annemle babam yıllarca anlaşamadı hep kavga saygısızlık dizboyu çok şükür boşandılar geçen sene biz kardeşimle beraber babamla yaşıyoruz keyfimiz yerinde

8. Ben 1.5 yaşındayken annemle babam boşanmışlar. O zamanları doğal olarak hatırlamadığımdan dolayı benim için travmatik olaylar zinciri aklım yetmeye başladıktan sonra başladı. Ben ne babamla ne de baba tarafımla görüşmüyorum. Babamı hayatımda 2 kere gördüm. İlki 7 yaşında arkadaşlarımın babalarını yanlarında görüp kıskanıp ağladığım ve annemin de zor bela numarasını bulup beni görmeye gelmesi için ikna ettiği zamandı. İkinci ve son görüşüm de 14 yaşındayken görüp tanımak istediğim içindi. Daha sonrasında karısının isteğiyle benimle iletişimi kesti. Karısı annemin ve benim babamdan “para koparacağımızı” (ki çok şükür asla öyle bir ihtiyacımız yok ve o zaman da yoktu) düşünerek telefonda bana türlü hakaretler yağdırarak yaptığı konuşmadan sonra, babam da ailesinin dağılmasını istemediğini ve benimle görüşmeye devam edemeyeceğini söyledi.  Bende o günden sonra sildim. Benim için kimliğimde baba adı kısmında ki isimden ibaret bir insan sadece. 

25 yaşındayım ve gerçekten kafama takmıyorum bu konuyu. Önceden çok üzülürdüm, babalarıyla iyi anlaşan arkadaşlarımı görünce çok kıskanırdım yalan yok. Şimdi düşünüyorum da babam hayatımızda olsaydı annemle sürekli kavga edeceklerdi ve ben öyle bir ortamda büyümeyi asla isteyecek biri değilim. İyi ki boşanmışlar diyorum. İnsan ailesini seçemiyor tabi ki ama hayat bir yerden alıyor bir yerden veriyor. Annem bana hem anne oldu hem baba. Maddi manevi eksikliğini asla hissettirmedi. 

Şimdi evliyim. Mutlu bir yuvam var çok şükür. 

Yani demem o ki anne ile babanın boşanmış olması o an için belki insanı/çocuğu üzebiliyor, eksik hissettirebiliyor ama mutlu olmaya engel olmuyor. 

9. 4 yaşındayken başıma gelen olay. kendimi bildim bileli baba tarafında kalıyorum. ve bu durum benim hayatımda pek bir değişiklik yapmadı çünkü babaannem kardeşim ve bana annelik yaptı. sevgisizlik hissettirmedi sağolsun.