1.
etrafımda bir sürü evli ve çocuklu insan var. ben de evliyim. bu insanların tamamı çocuk sahibi ve devamlı şunu yapamıyorum, bunu yapamıyorum, kuaföre gidemiyorum tuvalete bile gidemiyorum diyorlar. hiç durmadan ne kadar zor olduğunu söyleyip söyleniyorlar. gerçekten durmuyorlar ama. e ikinciyi neden yaptınız o zaman diyorum anlayamazsın sen diyorlar.
o halleri zaten düşünmediğim çocuk olayından daha da soğuttu. ailelerden ricam bu kadar güzel bir duyguysa söylenmeyin. bu kadar zorsa da yapmayın.
2.
anneme özelikle iş yaparken soru sorduğumda sıklıkla başıma gelendir (gizlinot: soru sormadan kafama göre iş yapsam yine söylenir, bu da başka bir mesele)
olay şöyle gelişir, anneme cevabı evet/hayır basitliğinde bir soru sorarım.
+anne tencereyi dolaba koyayım mı?
- sözde yardım ediyorsunuz, işimi mi yapayım size mi bakayım.
+kem küm belki daha lazımdır diye sordum.
- lazım tabii, o kadar yemek nerde pişecek. siz boylesiniz tabii, hic düşünmeyin.......
böyle sonsuza kadar gidecek bir monolog başlar. burada dikkati çekmesi gereken nokta, annemle benim aramda geçen konuşmanın bir anda annem ve diğerleri haline gelmesi. artık olay tencerenin yeri değil annem vs dünyadır. sonrası welcome to hell (gizlinot: swh)
curl
everywhere