anneyi sevmemek

1. bana saygı duymayan,birey olduğumu kabul etmeyen,beni küçümseyen,hor gören bir anneye sahibim.yıllarca hep benim hatalı olduğumu düşündüm.hep onun isteyeceği gibi biri olamayacağımı düşündüm.beni öyle yetersizlik algısıyla yetiştirdi ki toplumda yalnız kaldığımda güçsüz,ezik bir insana dönüştüm.hep yaptıklarımda başkasının ilgisine,onayına muhtaç oldum.ve bunun sonucunda depresyona girdiğimde ne kadar zayıfsın diyerek suçu benim üzerime attı.ve çok geç algılıyorum ki o da beni sevmiyor ve sevmek istemiyor.yaptıkları herşeyin sebebi zaten beni sevmemesi ile ilgiliydi.onun yüzünden anne olmaya korkuyorum.annelik iç güdüm olmayacağından korkuyorum.

2. Doğurmak ve anne olmak arasında çok fark var. Bir kadın doğurmadan da anne olabilir. Vicdanıyla, merhametiyle, kocaman sevgisiyle. Bu gözler oğlunun gözüne çatal fırlatan, üstünde tepiklenen kadınlar –anne demiyorum– gördü. Bu şekilde büyütülen çocuktan sevgi bekleyemezsiniz. Nasıl ki ehliyet almadan trafiğe çıkıp araba kullanmıyorsak, anne/baba olmak içinde bir takım testlerden geçilmesi gerektiğini düşünüyorum. Her insan anne/baba olmasın. Sevgisizlik geri dönüşü zor olan yaralar açıyor.

3. vardır bir nedeni.

4. bu başlık neden açılmış kim ne yaşadı bilemem yargılamak işimiz değil ama anneniz siz doğduğunuzda koşulsuz sevdi,üstünüze titredi..büyüdünüz sınırlar koydu belki kızdı bağırdı ters düştünüz ama hissettiremedi belki, yapısında yoktur gösteremedi sevgisini ama yine içinden sevdi,sevmiyorum dese de sever anneçünkü.senin canın bir yansa onda yüz olur.başkasının söylediği en ağır söz ağırına gitmez de siz esef etseniz yüreğine oturur.önceleri anlamayız ama gerçekten bunu yaşamadan gerektiği kadar anlaşılması mümkün olmayan bir durumdur. ne yaparsanız yapın annenize onu çok sevdiğinizi göstermekten vazgeçmeyin derim. gün gelir dünyanın en büyük hatasını da yapsanız hayatta görmezden gelecek yegane kişidir.

5. annelik kavramının fazlaca abartıldığını düşünüyorum. Hele ki 9 ay karnında taşıdı, size baktı tarzı argümanları...taşımasaydı? bakmasaydı? çocuk yapmaya karar verdiğin anda bunları kabullenmiş oluyorsun zaten, o yüzden bunların bir lütuf gibi sunulmasını doğru bulmuyorum. Gayet bakmak, büyütmek ve en az 18 yaşına gelene kadar maddi imkan sağlamak zorundasın. yapmak zorunda olduğu şeyleri yaptığı için kimseye fazladan sempati duymak gibi bir zorunluluk olamaz. O yüzden anneyi sevmemek tarzı bir cümle kurulduğunda "hedehödehed nasıl sevmezsin, o senin annen" tarzı yaklaşımları oldukça sevimsiz buluyorum ve Herhangi bir şeyin kutsallaştırılmasından hiç hoşlanmıyorum. sevmeyenin de haklı bir nedeni olduğuna eminim

6. her kadın bedeninde taşıdığı çocuğu koşulsuz sever diyemeyiz. kendi çocuğunu ölüme terkeden, şiddet görmesine kayıtsız kalan, onu arayıp sormayan kadınlar bir yana temel ihtiyaçlarını karşılayıp bunu da her daim çocuğuna karşı kullananları var. önceki girdiye sonuna kadar katılıyorum. o çocuk dünyaya gelmeyi kendisi seçmedi. kadınların da zaman zaman seçme hakkı olmuyor elbette ama çocuğuna verebileceğiniz sevgi, güler yüz ve güven için başka herhangi bir şeye ihtiyacınız yok anne iseniz.

ve çocuğunuzun davranışları, sizin ona verdiğiniz eğitim, sevgi, saygı, görgü, ilginin bir sonucudur.(gizlinot: psikolojik rahatsızlıklar farklı olabilir) bir anne olarak fikrim budur. çocuk anneyi sevmiyorsa, anne ona sevgiyi hissettirememiştir.

7. Sevmeyenin bir sebebi illa ki vardır çünkü bir çocuk annesinden şiddet gördüğünde bile "anne" diye ağlayıp ona sarılmak ister bu sizin elinizde olmadan gelişen bir sevgi ve bağlılıktır. Doğurmasaydı bakmak zorunda diyenler falan olmuş da bunların hiç kimsenin anne olmadan kurmaması gereken cümleler olduğunu düşünüyorum. Evet siz her şeyiyle hazır olduğunuzu düşünüyorsunuz fakat düşündüğünüzle karşınıza çıkan o kadar farklı şeyler ki... Anne olunca anlarsın dedikleri her şeyi anne olunca anladım, anlamaya da devam ediyorum. Allah hiçbir bebeği anne baba sevgisinden mahrum bırakmasın

8. Sevmemek değilde çok sevdiğin için hayal kırıklığı ile öfke olur nefret olur bu duygular sevgiden kaynaklanır. İyi ayırmak lazım hisleri. Dünya hali her şey olmuş olabilir ben mesela hep çalıştığı için beni ihmal ettiğini düşünüyorum asla ilgisini yeterli bulmadım ama bu sayede sırtımı kimseye yaslamadan yaşamayada alıştım güçlüyüm arkamda annem var diyemiyorum çünkü yok hemde hala! hem iyi hem kötü şimdi bende anneyim onu çok iyi anlıyorum ama kendim bu hataya özellikle düşmek istemiyorum. 

9. anneyi sevmemek ya da sevememek insanın ruhunda boşluk bırakır. Bu dünyada koşulsuz seven insandır anne ve ona bile sahip olamamak çok acıdır. Bir çocuğun başına gelebilecek en kötü şey; doğduğu aile içinde sevilmemesi ya da ailesini sevmemesidir. Çok acı bir durum, bu hayatta annesine bile güvenemeyen bir insanın hayatı zordur dostlar zor. 

Bir bebek ana özellik olarak sevgi dolu doğuyor, anneyi, babayı sevmeye programlı doğuyor. Eğer annenizi sevmiyorsanız yeterli sevgi, ilgi göremediğinizden kaynaklıdır ve bu sizin suçunuz değildir. 

Ayrıca lütfen bir bedende canlının büyümesi gibi mucizevi hissettiren bir olayı küçümsemeyin. Çünkü zaten bu tarz şeylere değer veren insanlar değerli çocuklar yetiştiriyorlar. Kendi bedeninde büyüttüğü çocuğu seven, ona değer veren, bu sıfatları kutsallaştıran insanlar güzel çocuk büyütüyorlar. 

Çocuğunu sevmeyen, istemeyen bir annenin zaten hamileliği önemseyip, kutsal gördüğünü hiç sanmıyorum ya da iyi beslensin, gelişimi desteklensin diye kendini paraladığını. Evet, bir insan hamile kalıyorsa sorumluluğunu almalı ama almayan insan dolu etrafta. O yüzden bile iyi bir ailede doğmak ve ailenizin sizi sevmesi gerçekten çok büyük şans. Lütfen küçümsemeyin. 

10. bazı kavramlar sizin onlara atfettiğiniz değer kadar güçlü değil. 9 ay karnında taşımak, yedirmek, içirmek, büyütmek de annenin çocuğuna bir lütfu değil.

eğer normal şartlar altında dünyaya gelmişse bir çocuk, bu saydıklarım ebeveyninin çocuğuna karşı mutlak sorumluluğudur. hanginize 'bu dünyaya gelmek ister misin?' diye soruldu? hanginize 'gözlerini açacaksın ama seni şu şu şu şartlar bekliyor' dendi? tercih imkanınız var mıydı? hayır diyebildiniz mi?

dünya üzerinde gerçekten elleri öpülesi anneler var, sorumluluğunun dışında, doğurduğu canlıyı sahiplenen, merhamet dolu, en zor koşullarda dahi çocuğunun üstün yararını düşünen, düşünmek isteyen, çalışan, çabalayan, saf sevgiye inanan ve sevkeden.

öyle de anneler var, çocuğuna seçme şansı vermeyip dünyaya getiren, sonra koskoca hayatta tek başına bırakıp giden, kendi aldığı aksiyonun bedelini evladına ödeten, sonra dünyaya getirdiği 'çocuğun' çocuk olamadan yetişkinliğe evrilişini izleyen.

kimin hangi dünyaya, kimin hangi anneye, kimin hangi aileye doğduğunu bilmeden kutsal yargılarınızı karşınızdakine empoze etmeye çalışmayın rica ediyorum.