benim çocuğum mükemmel sendromu

1. şimdi saydırcam saydırcam da içimdeki tatlı şımarık tanrıça dur cubra etme cubra anne olunca anlarsın diyor :) genelde yeni evli çocuklu durumudur.

2. Yeni anne olanlarda sıkça görülen sendrom, sebebi de Allahın verdiği doğuştan gelen refleksleri, içgüdüsel davranışları bile çocuğunun bir üstünlüğü olarak görmeleridir. Hadi bu bir nebze normal, ilk kez bir canlı büyümesine tanık oluyorsun sonuçta. Ama şimdi anlatacağıma ne demeli :)

Benim yengem taşra sayılabilecek bir yerde öğretmen, sınıf ögretmeni.küçük yeğenim 4 yaşını doldurduktan sonra çocuğu yanında götürmeye başlıyor. Dayımın imkanları var, çocuğa her türlü oyuncak, tablet, oyun odalari bilmemneler sağlıyorlar. Yani çocuk uyarıcı zenginliği bol bir ortamda büyüyor. Yengem çocuğu yaninda götürüp getirirken bişey farkediyor kendince, kendi çocuğu o köy çocuklarından yaşça küçük olmasına rağmen her şeyi biliyomuş! Bu nasıl olurmuş, Bu durum kendinde kaygılara yol açmış, çocuğunun üstün zekalı olduğundan şüpheleniyomuş(gizlinot: ay allahım anlatırken bile gülme krizleri geliyor). Neyse bunlar dayımla birlikte üstün zekalı zannettikleri yeğenimi alıp ram'a(gizlinot: rehberlik araştırma merkezi) götürdüler. Çocuk orda çeşitli testlere tabi tutuldu. Sonucu tahmin edersiniz, herşey gayet normal ve olması gerektiği gibiydi.

O zaman ailecek bu duruma çok gülmüştük, elmayla karpuzu kıyaslamak gibi bir durum sonuçta. Hayır bir de bu durumu kendince abartıp komik duruma düşmek de söz konusu. Sanırım insan egosuyla alakalı bir durum. Benimki farklı, benimki mükemmel, benimki üstün zekali(gizlinot: swh)

Allahım bu kadar gülüyoruz bu insanlara, çocuk doğurunca bizi de bu triplere sokma nolur(gizlinot: Ddfsffssf)..

3. Cocugum yok ama her gun is arkadasimin kizinin ne kadar mukemmel oldugunu dinlemek zorundayim maalesef. Eminim herkesin cocugu kendine mukemmeldir zaten ama her gun "benim cocugum cok farkli, cok guzel dans ediyor, cok guzel resim yapiyor, ilerde cok guzel bir kiz olacak, cok guzel bir oyuncu olur..."

Birde bununla kalmayip sosyal medya da habire cocugunun resimlerini ve videolarini gun asiri paylasiyor.

Cok buyuk konusmayayim ama cocugum olunca asla boyle olacagimi sanmiyorum cunku bu kisinin egosuyla alakali, mesela ayni arkadasim her zaman kocasiylada ovunuyor.

4. acaba bunun psiko açıklaması nedir diye düşünmüyor değilim . ama şuradan belli ki kendi hayatlarında taktir görememiş , sürekli poh pohlanmayı bekleyen , kişisel alkışları üzerilerine çekmek isteyen anneler ; çocuklarının iyiliği içinden ziyade " gördün mü bak, nasıl güzel çocuk yetiştirilir benden gör ." kafasında . aksi olmasa , sosyal medyada böyle bir çığır olamazdı . kaldı ki bana göre tehlike arz eden yerler bu anlamda . ben bile tek başıma ne kadar falso bırakıyorum acaba diye düşünmeden edemiyorum sosyal medya üzerinde . hal böyleyken çocuğum olsa ne olurdu acaba . bunun dışında , daha öncede yazmışımdır mutlaka ; özde ve sözde çooook düşünceli anneler sadece kendilerini ve çocuklarını düşünüyor . neden mi ? annesinden - babasından uzakta pek çok çocuğun bu deli saçması olaylardan etkilenebileceğini düşünmüyorlar . annelerin bu sosyal medya çılgınlığına alet olarak , kendilerini ve çocuklarını okul ve diğer mecralarda bir skor öğesi gibi gösterme çabaları son bulmalı gerçekten .

5. Yukarıda da bahsedildiği üzere; Çocuğunun yaptığı, yaramazlıkları, (gizlinot: zaman zaman, salaklıkları) aşırı zekaya yormak (gizlinot: haaa aynen aynen, çocuğun uyku numarası falan yapıyo) (gizlinot: küçük einstein. ) bu sendromun getirileridir. (yazar: Beautycrush) gibi benim de en büyük korkularımdan biri, bu sendroma yakalanmaktır. (gizlinot: Ay çok alay ediyorum :( )

6. 20 aylık annelik deneyimimde hep şüphelendim oğlumdan, acaba gelişim geriliği var mı vb.

içimdeki sevgi dolayısıyla etrafta hiçbir çocuk onun kadar güzel gelmiyor bana, yaptıklarını mutlulukla anlatıyorum.mükemmel olduğunu sanmıyorum, üstün zekalı olduğunu hiç hiç sanmıyorum.tabiki geri de değil.

dedim ya, her zaman emsallerine bakıp niye konuşmuyor, boyu kısa mı vb endişelerim oluyor.

abartmadan çocuğun mükemmel olduğuna inanmanın zararı olmaz bence, ama abartmadan!

fakat şöyle bir gerçek var her ne kadar bizler yeni nesil anne babalar çocukların zihinsel gelişimi için kendi ebeveynlerimize göre daha çok çabalasak dahi hala eksiklerimiz var.

tatilde rus bebelerinin hal ve hareketlerini görünce bir yerlerde yanlış yaptığımı anladım, yanlış değilse de eksik.

7. Biraz normal olduğunu düşündüğüm durum.Bende 9 ay bir şeyi taşısam acısını cefasını çeksem onu 3-5 yaşına kadar sağlıklı ve mutlu bir çocuk olarak getirsem bende övünürüm djshsdjh bir annenin kendi çocuğunu eksik ya da yeterli bulamaması imkansız,'benim oğlum değil mi mühendis olacak çok zeki maşallah ablasııı' 'bak bak görüyor musun kızım nasıl güzel eyfel kulesi çiziyor,geçen filmde gördü hemen aklında tutmuş ayy akıllı kızım benim' herkes biraz mükemmel bulur.Ama sınırı da vardır yani!

Hemen teyzemden örnek vereyim;kendisinin ilk çocuğu bir kız ve 8-9 yaşlarında aynı yaşlarda bir de akrabanın kızı var -ki kuzenin kızıdır kendisi- teyzem akraba kızına önceden ayar olmuş belli diyor ki;"ne kadar değişik bir çocuk görüyor musun? Şimdi gökçe olsa öyle mi yapardı? Bildiğin cimri yani hep kavga falan ediyor,gökçe hayatta yapmaz öyle hep paylaşır" Gökçe bu arada kendi kızı kuzenim temsili bir isim verdim.Dedim siktir,demedim tabii ki.Gökçe öyle mükemmel biri değil,herkesi delirtiyor hep ağlayan şımarık bir çocuk.Asla laf anlatamıyorsun ve kesinlikle çok paylaşan,uysal biri değil.Biri senin kuzenin 9 yaşındaki kızı öbürü kendi 8 yaşındaki kızın,tamam çocuğunun mükemmel olduğuna inanıyorsun da değil işte.Ve gülüp yüzüne haykırmamak için kendimi tuttum.

8. (yazar: hsc) çok güzel bir noktaya değinmiş. bu çocuklar ilerde mutlaka o sendromun altında eziliyorlar. daha dün yengem dertleşti, kız açık açık "sen hep benimle övündün orda burda" diye şikayet etmiş. bu tarz pohpohlamalar sanıldığı gibi motive etmiyor çocukları. o çocuklar başka bir konuda -ki genelde bu konular insan ilişkileri ile ilgili oluyor- başarısız olduğu anda "ee ne b*kuma yarıyor bu yetenek/zeka/vs." düşüncesiyle iyice bunalıma giriyor. üstelik bir de o pohpohların o omuzlara yüklediği sorumluluk da var. "benim çocuğum çok başarılı benim çocuğum çok yetenekli" diyerek o çocuğa hayatı boyunca başarılı ve yetenekli olma zorunluluğu yaratıyorsunuz. o sıfatları kaybetmemek uğruna hata yapma lüksünü kaybediyor. o yeteneklerin dış dünyada daha doğrusu bu ülkede değer görmediğini de görünce sürekli geçmişe takılıp sizi suçlamaya başlıyor.

9. Birde çocuğun açısından düşünmek lazım bu durumu. Anne ve babalardaki 'benim çocuğum mükemmel' bakış açısı çocuğu da etkiliyor. Çocukluk çağı hiç hafife alınmaması gereken bir çağ. Eğer bir çocuğa 'sen mükemmelsin'i empoze ederseniz,o da kendisini mükemmel olarak görecektir. Empoze etmeniz için bunu direkt kendisine söylemeniz gerekmiyor,yanında çevresinde konuşulsun yeterli. Çocukluk çağı kişilik temellerinin atıldığı çağdır. Sizce çocuklara mükemmel olduğu empoze edilerek iyi mi yapılıyor bu çağda? Kesinlikle hayır!

Okula gidiyor,yeni çocuklarla tanışıyor,farkediyor ve düşünüyor ki,"herkes benim gibi","herkes mükemmel".

İlkokula başlıyor, henüz belirgin olmasa da "eğer herkes mükemmelse, mükemmeliğin değeri nedir?" bunu sorguluyor

Ortaokula başladığında ise mükemmel olmadığını farkediyor ama 'olması gerektiğini' ve 'fark yaratması' gerektiğini düşünüyor.Ya bir insan ve öğrenci olarak 'başarılı olma' yolunu (ki burada ebeveynlerin başarısı rol oynuyor aslında) ya da aykırı davranarak diğerlerinden ayrılmayı seçiyor.

Ortaokulun sonlarında özellikle de liselere giriş sınavında beklediği daha doğrusu beklenen başarıyı sağlayamadıysa "ben mükemmel değilim" "hiç bir şey değilim" "kendime bir kimlik bulmam lazım" cümlelerini kuruyor kendisine. Eğer aile halen çocuklarına sadece 'sen mükemmelsin"i vermekle yetiniyorsa gerisini zaten yazmak istemiyorum, bu, Türkiye gerçeği dediğimiz durum. Egosu; becerileri,yetenekleri ve en önemlisi insanlığına nazaran yüksek bireyler,sorgulama araştırma yeteneği düşük bireyler,kavgacı ve sürekli depresif ruh halinde bireyler...

Ben anne değilim, çocuk gelişimi de okumadım ama bunlar malesef her gün her yerde karşılaştığımız manzaralar. Bir yerde yanlışlıklar var ve ailelerin başta "benim çocuğum mükemmel" olmak üzere "benim oğlumdan/kızımdan bir halt olmaz" düşüncelerini bir kenara bırakmaları lazım bana kalırsa.

10. insanin mükemmel olabileceği gibi akilci olmayan bir düşünceye sahip ebeveyn sendromu. Buna son zamanlarda sed (sosyoekonomikduzey) i yüksek ailelerin, "benim çocuğum üstün" sendromu eşlik ediyor. Eline test raporu alan geliyor. Bu zeka testleri yüksek ücretlere birçok yerde yaptirilabiliyor. Test egitimleri yine birçok yerde parayla veriliyor ve çok çok kötü uygulayicilar yetisiyor. E aileler bunu bilmiyor ve çocuğuna şak diye üstün etiketini yapıştırıyor, çocuk kendini once özel saniyor sonra başkaları ile kıyaslama yaptıkça o kadar da özel olmadığını farkediyor sonra gelsin yıkımlar...

Mükemmelige odaklanmak herkes açısından çok yorucu oysa. Bataklikta debelenmek, karada yüzmeye çalışmak, ankarada deniz olduğunu sanmak gibi.. Minicik çocuklar bunun ağır yükünü taşıyarak adam olmaya çalışıyorlar, her geçen gün o yükün üstüne yenisini eklemeyi öğreniyorlar. Umarim aileler bu yoldan gitmeyi seçmez, mükemmel degil de uyum yeteneği farkındalığı yüksek bireyler yetistirmeyi önemserler.