boşanmak

31. evlilik kadar doğal olan eylem. sonuçta çiftlerin her gün kavga etmesinden, o kavganın çocuklara zarar vermesinden, çiftlerin psikolojik hasar görmesinden, onların psikolojisi yüzünden bu durumun çocuğa yansıması ve çocuğunda psikolojisinin etkilemesinden daha iyidir boşanmak. en azından aile bireyleri çocuk biraz büyüdüğünde onu karşılarına alıp ciddi bi şekilde konuşabilirler. ve tabi en önemli unsur ne anne babayı ne de baba anneyi çocuğa kötülememeli. çocuğu asla arada bırakmamalıdırlar.

32. Anlaşmalı olarak ise akış şu şekildedir;

Adliyeye gidip protokol*lu anlaşmalı boşanma dilekçesi verilmesi

Duruşma gün ve saatinin kararlaştırılması

Duruşma gün ve saatinde mahkeme salonunda bulunulması

Kararın 15 iş günü sonrasında eve tebliğ edilememesi durumunda mahkeme yazı işlerinden belgenin alınması.

Sonrası huzur.

*Protokol: kişilerin mal paylaşımı ve çocuğun valayetine ilişkin bilgilerin bulunduğu evrak

33. her ne kadar ikisinin de hayrına olacağını bilseniz de mahkeme salonunda izlerken içinizde birşeylerin kırıldığını hissettiren eylem.

34. Boşanmadım ama boşanmış bir ailenin çocuğuyum.

İki insan ömür boyu çok mutlu olacağına inanarak bir adım atarlar. Ne kadar süredir o kişiyi tanıyor olursanız olun aynı eve girmedikçe özünü tam olarak göremeyeceksiniz. Bu aşamada anlaşmazlıklar olarak aynı çatı altında idame ettiremezsiniz fakat ortada çocuk vardır boşanmamak için direnirsiniz ama çocuğa yansıtmadığınızı zannettiğiniz herşey ortadadır.

Boşandığınızda çocuğum ne olacak diye düşünmeyin şekil a da gördüğünüz gibi bende onlardan bir tanesiyim.

Şu aşamada size çocuk gözünden boşanan ailelerden küçük ricalarımı dile getirmek istiyorum. Özellikle anne olan süslülerden en büyük ricam boşanma sürecinde çocuğunuzun erken büyümesine sebep olacak cümleler kurmayın ki o çocuk kendi küçük omuzlarında ben büyümek zorundayım hissiyatını taşımasın ve çocukluğunu yaşasın. O sizin yol arkadaşınız değil çocuğunuz. Kendi anneminde yaptığı bir hatadır. Erken büyümeye mecbur kalmak , yaşının gerektirdiğininde üstünde bir saygı ve anlayış beklenilmesi vb gibi durumlar oluyor. Bunu hiç kimse isteyerek yapmıyor biliyorum eksileri görebiliyorum aşağıda ancak sorun değil bu tip kendim gibi çocukları gördüğüm zaman inanın çok üzülüyorum çünkü çok daha erken yıpranıyoruz şu anlamda söylüyorum erken olgunlaşmak zorunda bırakıldığımızdan dolayı yaş gruplarımızın zirzop yada yaşlarının getirdiği eğlence kavramını bazen algılayamıyoruz ve iletişim kopukluklarına sebep oluyor ve arkadaş seçimlerinde çok yoruluyoruz bizi anlayan kesim kendi yaş grubumuzdan edinme aşamasında.

Bu yüzden sizlerden rica ediyorum doğum kadar ölüm nasıl normal ise evlilik kadar boşanmalarda normal. Kimse boşanmak için evlenmez. Fakat çocuklarınıza bu durumu yük yüklemeden izah edin

Tabiki boşandığınızı anlatmanız gerekiyor ama bunu masallar ile değil biz hala aileyiz fakat farklı evlerde yaşayacağız ancak bu durum seni etkilemiyor biz hala senin ebeveynleriniz. Dediğiniz anda bunu gerçekleştirmelisiniz bireysel çocuk ile yapılan rutinlerinizi devam ettirin ki güvenli bir bağlanmanız oluşsun.

35. sarısiyah yazılanlara artı bir de benden.

Ayrıca sakın çocuğa yansıtmadığınızı düşünmeyin, zira ben daha bana söylemediklerinde, hatta kendileri bile tam karar vermediklerinde evden çıktığımda ağlayarak arkadaşıma annemler boşanacak dediğimi hatırlıyorum. Hatta annemin arkadaşı bana saçmalama neden boşansınlar gibi bir sürü şey söylemişti.

Üstelik lütfen, ama lütfen çocuğa yük yüklemeyin. Gereğinden fazla olgun düşünmek zorunda bırakmayın. Ben 1 sene psikoloğa gitmiştim, o bile kurtarmamıştı. Yani evet, 10 yaşındaydım başta tepki gösterdim. Ama sonra çok çok fazla olgun düşünmeye başladım. Ve şu anda bile bana "barışsalar ya" dediklerinde demediğimi bırakmıyorum. Çünkü annemin o süreci nasıl atlattığını en iyi ben biliyorum. Kendisinin bile farketmediği şeyleri ben farkediyordum bir süre sonra.

Ha keşke mutlu ve 3 kişilik bir ailede olsaydım demiyor muyum, diyorum. Ama iyi ki boşanmışlar da diyorum. Çünkü yıpratıp, yıpranıyorlardı. Eğer mutlu değilseniz, bir şeyleri değiştiremeyeceğinizi anladıysanız lütfen boşanın. Tabi bunu ben boşanmış bir çiftin çocuğu olarak söylüyorum, gerisini bilemem...

Edit: düzeltme

36. bunlar çok doğal şeyler, evlenmek kadar hayatın gerekliliği' diyeni bana getirin bide benden dinlesin boşanmayı bakalım doğalmıymış.

boşanmayı düşünen ve çocuğu için boşanmayan kim varsa söylüyorum bahane bulmayın. o çocuk mutsuz, kavga eden, birbirinin yüzüne bakmayan, acaba bugün yine ne olucak diye düşünen bir ortamda mi yetişmeli??

biz 4 kardeşiz ve ablayım. ben yurt dışına okumaya gittim tabiki ben giderken annem babam ayrı yatıyordu, birbirlerinin yüzüne bakmıyordu. ben gidince evler ayrılmış. dönmek zorunda kaldım. birdaha sınava girdim, ergenliği yaşayamadan direk yaşlı bir insana döndüm, kardeşlerime birşey belli etmiycem diye kendimi yırttım, uzar gider. mal kavgası , şu kavgası, bu kavgası diye diye boşandılar ama ben üstünden 7 yıl geçmesine rağmen hala korkuyorum. yana yana gelince kaos çıkıyor çünkü.

belki evlenmeme sebebim bu bilmiyorum ama kardeşimin hayatında biri var.ben nasıl ikisini bir araya getiricem diye kara kara düşünüyorum. sadece ikisiyle de bitmiyor ki dedem, teyzem,halam oda bir kaos.

sonuç su boşanacaksanız çocuklar illaki yıpranacak ama onlara sorumluluk yüklemeyin. çocuğu arada pinpon topu gibi oynatmayın. o sizin karşı taraftan kaçırdığınız bir madde değil. duyguları var. benim kardeşim 12 yasındaydı yansıtmadım, en rahat atlatan oydu ama şuanda konuştuğumuzda oda aynı sadece benim kadar vahim değil.

sunu da diyebilirsiniz niye yaptın annen baban yapsaydı, çok basit bir sebebi var umurlarında olmadı. ebevyn için söylüyorum bunu illa geçiyor o acı, sadece başlatması zor

37. o kadar çok boşanmak istiyorum ki 3 yıldır hergün hayalini kuruyorum. Benim için işler çok karışık ve yurtdışında olduğumm ve çocuğum olduğu için extra karışık. Allahım ne olur yardım et kurtulayim su adamdan. Ne olur bana enerji yollayın, karma yapın (ben hergün yapıyorum) hayatımızdan çıksın, kızımla Türkiye'ye döneyim.