doğduktan sonra hatırlanan ilk şey

1. benim çocukluğuma dair hatırladığım en eski anıların %90'ı öfke duygusuyla dolu.

mesela şu var; yatağımda yatarken birisi gelip kafamı diğer tarafa çeviriyordu. aşırı derecede sinirlendiğimi hatırlıyorum. birkaç sene önce anneme sorduğumda 'nasıl hatırlıyorsun, hatırlaman mümkün değil. evet sürekli aynı tarafa yatardın kundaktayken ama biz gelir kafan yamuk olmasın diye diğer tarafa çevirirdik' dedi. sonrasında çocuk gelişiminden anlayan birileriyle konuşurken o kadar küçükken (1-2 yaş ve altı) olan şeyleri olduğu gibi hatırlamamın mümkün olmadığını, muhtemelen kafamda kurduğumu söyledi. gerçekten de anılarda kurgulama unsurunun çok yüksek olduğunu düşündükçe kendimden şüphe ediyorum ama birçok kanıtım da var.

örneğin bir diğeri, yürüme aparatımı hatırlıyorum (örümcek mi ne diyorlar ona galiba). onun önünde boru gibi bir şeye büyük boncuklar geçiriliydi rengarenk. boncukları sağa sola oynatabiliyordum ama dizilimlerini değiştiremiyordum. orada istediğim bazı renkler yan yana gelemiyor diye öfke nöbeti geçirdiğimi de hatırlıyorum. seneler sonra akrabalardan çıkan fotoğraflarımda gördüğüm örümcek tam da hatırladığım gibi.

bilen birileri varsa aydınlatsın lütfen. hepsini uyduracak kadar manyak olabilir miyim ki ben acaba gerçekten.

2. Ben 3.5 yaşlarında falanken, iskoçya'da yaşıyoduk ve annemle babam beni evimizin yakınında, içinde çok büyük bir top havuzu olan havuzlu bir yere götürüyolardı. Top havuzu kat kattı ve asla üst katlara çıkmayı başaramıyordum. Bir gün yine çıkmaya çalışırken düşmüştüm, babam gelip beni çıkarmıştı. Nasıl bir travma yaşamamışsam artık.s şimdi düşündüm de benim anıların çoğu bu dönemde başlıyor ama anlatılanların ve fotoğrafların etkisiyle kafamda kurmuş da olabilirim bazılarını. Ama bu olayda düştüğümü bilen bir ben varım, bu yüzden ilk gerçek anım

3. Bugs bunny izlerken sobanın yanına oturup yediğim salatalık turşusu (gizlinot: vay be)

4. Sobanın yanında mor pijamamla oturmam ve 1 yasındayken kayseriye gittiğimizde gördüğüm ikizler,nasıl şaşırmışsam baya baya hatırlıyorum

5. kaç yaşlarımda olduğumu hatırlamıyorum ama doğduktan sonra hatırladığım ilk şey bu; annemle bir giyim mağazasındaydık. üzerimde annemin ördüğü yeşilli beyazlı pantonlon kazak takımı vardı. annem bişey denemek için kabine girdi beni de yanında soktu kabine, çok küçük olduğum için dışarda bırakmak istemedi heralde. o da ne? bizim gibi birileri daha vardı içerde. hatta biraz ötemizdeki diğer küçük kızın da üstünde yeşil beyaz örgü takımı vardı. korkup annemin eteğine yapışmıştım. çekiniyorum da onlardan yaklaşamıyorum falan. tıpkı bana benzeyen, benim gibi giyinmiş başka bir çocuğun varlığı çok etkilemişti beni. onu da annesi alıp diğer taraftan götürmüştü... büyüyüp de aklım ermeye başladıktan sonra, yaklaşık 15 yıl falan :d , kabinlerde bir tarafın boydan boya ayna olabildiğini, o güne kadar o kadar büyük, çerçevesiz ayna görmemiş ben zavallının gördüğünün aslında kendi yansıması olduğunu anlayabildim.

6. kreşin ilk günü. uyku oyuncağım tavşanla(komet) uyku saatimiz tabi ki ben onunla uyuyorum. kreş öğretmenleri başımda onunla uyumasın, tüylü oyuncakları toplayın gibi şeyler söylüyor. ben uyuyor numarası yapıyorum ve tavşanım alındıktan sonra kalkıp konulduğu yerden yanıma geri alıyorum ve uykumuza devam ediyoruz.

7. iki yaşındayken annemi emdiğimi hatırlıyorum. iki buçuk yaşına girdiğimde bir gün annem gelip, "artık büyüdün emmeyi bırakman lazım" demişti bir de onu hatırlıyorum :D :D

8. Annem arkada bulaşık yıkarken mutfak penceresinden aşağı bakıyordum. Birden annemin korkuyla beni tutup çektiğini hatırlıyorum. Seneler sonra anneme bunu anlattığımda hatırladığıma inanamadı (3 yaşında falandım), tam aşağı düşmek üzereyken tutmuş beni.

9. 2buçık yaşındayken anneannemlerim kapının önünde kuzenimle. Oyun oynuyoduk merdiven dairesi kaının onu ve korkuluk koruma demirş yok birinci kat.nasıl yaptığımı da bılmıyorum arkama yaslanmamla düşmem bir oldu girişe .abimin dur demesi elimden tutup kurtarmaya çalışmasını unutamıyorum kendi de benden bir yaş büyük:)burnum kırıldı kafama dikiş atıldı ama ben hiç ağlamamişim annem öyle diyo hepsi şok olmuş.bu yüzden burnumda kemik eğriliği vardı yaş geçtikce kemik gelişimi devam ettikce daha çok eğrildi burun kemerim .öyle normal değil ama yana ggözüme dögruydu.16yaşımda artık dayanacak halım kalmasığından kenik ameliyatı oldum.çünkü başıma baskk yapıyodu artık hergün başım agrıyordu burnumun %99kapalıymış .ameliyatım dört saatte bitti .dr.um tekrar kemik gelişimin devam ettiği için ilerleyen senelerde bi kere daha ameliyat olman gerekebilir demişti .bır senedir yine tıkalı ara ara baş ağtım oluyo ama önceki kadar fazla değil şuan .bi sene sonra belki tekrar olurum şuan sıpacıklarım çok küçük korkarlar 10gün benden.

10. 2,5-3 yaşlarındayım, evden gizlice kaçıp bakkala sakız almaya gidiyorum(gizlinot: sakız aşkım o yaşlardan geliyor evet), üstümde kırmızı gömleğim var neden bilmiyorum ama bu detayı çok net hatırlıyorum, sonunda eve döndüğümde annem kırmızı pul biber sürüyor ağzıma.

bunu da nereden hatırlıyorum, çünkü 3 yaşından sonra bulunduğumuz yerden şimdiki yerimize taşındık ve eski evimize dair ilk net anım bu, pul biberin gücü adına diyorum ben buna.