evcil hayvanı terketmek

1. Senelerce evimin bahçesinde sokaktaki kedilere baktım bi tane kedinin seneler içersinde doğan onlarca yavrusuna baktım bir çoğu evimde doğdu.2bucuk sene evvel hiç aklımda yokken tamamen tesadüf eseri gördüğüm kimsesiz yavru kediyi sahiplendim yattığı yerde çok mutlu gözüküyordu çünkü henüz bebekti annesi bakmamış kardeşlerinede orada araba çarpmış.belkide kaderim budur dedim babamın kedilerden hazetmemesine karşın direndim aldım evimize hastalandı başında bekledim bi kaç kez fiziksel rahatsızlıklar geçirdi cebimdeki son kuruşa kadar veterinere harcadım.hiç bir zaman onu terketmeyi düşünmedim evde kalmadığım günlerde bensiz napmıştır diye düşünmeden edemiyorum.

hayvanlar sizin kendinizi avutucağınız şaçma sapan selfielerinize alet edeceğiniz oyuncaklar değiller.onları sahiplendiğinizde bu bir balık dahi olsa çok ciddi sorumluluk istiyor.bakamıcaksanız lütfen sahiplenmeyin sahiplenirken çok çok iyi düşünün.özellikle yazlık yerlerde bi heves uğruna sahiplenilen daha sonrada terkedilmiş kedi köpekle dolu.

çok çok üzülüyorum böyle hayvanlar gördükçe içim parçalanıyor.lütfen bi canlının sorumluluğunu üstünüze alamayacaksanız heves uğruna günahsız hayvanların vebalini taşımayın üstünüzde

2. Bir hayvanın, özelikle köpeklerin, en büyük korkusu terkedilmektir. Sahipleri evden ciktiktan sonra terkedildiklerini dusunup o kadar korkuyorlar ki. Ve terkedildikten sonra o travmayi atlatmalari cok zor.

Bakmayacaksaniz onlara bu zulmu yapmayin. Hakkiniz yok. Bir iki hava atip, ortamlarda bakin ben ne kadar duyarliyim, en duyarlı benim trendlerine katilip fotolar yuklendikten sonra bir hayvanin hayatini karartma ne kadar "i-na-nil-maz" siz dusunun.

3. Onlar için yapılabilecek en büyük kötülüklerden biri. Sanırım bir teoriydi, bebekken olan şeyleri hatırlayamamızın nedeni annemizin gözümüzün önünden her gidişinde bizi terketti düşüncesiyle yaşadığımız travmalarmış. Yani beyin kendisi siliyor. Ancak O güzelliklerin bu travmaları unuttuğunu pek sanmıyorum. :/

4. ankara batıkent'te oturuyorum. insanlar burada bakıldığı için, evler bahçeli olduğu için özellikle başka yerlerden gelip hayvanlarını bırakıyorlar. sahipsiz gezen cins bir köpek gördüğümde, yaralı (insan kaynaklı yaralardan bahsediyorum, burun üstünde sigara izi gibi) bir sokak köpeği vs gördüğümde, severken sadece içimden "seni üzen evlat acısı çeksin tatlım benim" diye geçiriyorum. umarım dileklerim adreslerini buluyordur. hiç acımam yok hayvancıklara zulüm yaşatan insanlara.

5. farklı dilleri konuşan ve birbirlerini sadece duygusal olarak anlayabilen iki varlık; insan ve hayvan.

bebekler ve yetişkinlerin ilişkisi de aynı şekilde.

bebeğinizden hevesinizi aldıktan sonra sokağa mı terkediyorsunuz?

"aa bebek bir heveslik iş mi ne saçmalıyorsun sen, onu ben doğurdum" dediğinizi duyar gibiyim.

o hayvanın da annesi vardı ve sen onu annesinden, kardeşinden, arkadaşlarından ayırdın sırf intagram selfie'lerine renk katsın diye...

#ootd #instamood hashtaglerinden sıkılıp yerine artık #petstagram #petlover #ILoveMyPet hashtagleri koymak için alet ettin.

kız tavlamak için sahil koşularında yanına eküri ettin.

çantana atıp sabahtan akşama kadar cadde'de yürümelerine alet ettin.

hevesini almıştın artık "yeter"di... bunun aşısı, boku, temizliği, maması, tatile çıkamaması, kontrolleri vardı. ama berke'ler idilsu'lar çeşme sezonunu açmıştı bile sen hala istanbul'daydın.

aa dur! oradan da mykonos'a geçeceklerdi, off! kaçıramazdın.

salıverdin evinden uzak bir yere bir başına.

hem nasıl olsa yenisini alırdın, artık golden cinsi herkeste vardı değil mi?

şimdi çin aslanı revaçtaydı. tatilden dönünce onu alırdın. sonra ondan da sıkılıp belki pitbull. hem daha vahşi. yanına daha çok yakışır... a aa! "yakışır" dedim değil mi!

çocuğun yürümeye başladı artık tüm evi dağıtıyor ya da gece bi rahat uyutmadı diye ormana mı bırakıyorsun?

hayır.

o zaman o hayvanı da bırakmayacaksın! sahiplendikten sonra onun annesi babası sensin!

hayvanı annesinden ayırıp önce kendine alıştırdın, sonra attın boşluğa. yaşadığı travmayı nasıl atlatabilir?

sevgilin seni terkedince aylarca atlatamıyorsun ama? ormanda bir başına terkedilmiş gibi olmuyor musun? nasıl alıştırmıştı oysa kendini sana değil mi... yokluğunda boşlukta hissetmiyor musun kendini? her gece ağlamıyor musun?

o da ağlar, o da terkedildi çünkü.

empati kurmak için karşındakinin insan olması şart değil. anlatabildim mi?

seni ailen küçükken sokağa atsaydı, bugün onları, yaptıklarını, çektiğin acıları unutmuş olur muydun?

o da unutmaz işte.

allah hidayet versin.

6. Bunu yapan insandan her türlü şey beklenir diye düşünüyorum. Çok elzem bi durum olmadıkça affedilecek ve mantıklı sayılabilecek bir durum da değildir. Bir köpeğin sadece başını okşadığınızda sizi ömrü boyunca sevdiğini düşünürsek bunu yapan duygusuzdur, kalpsizdir diye düşünüyorum.

7. Evcil hayvanı modası geçmiş kazakla bir tutan insan modeli. Öncelikle o sizin dostunuzdur, hasta olduğunuzda size yoldaşlık edendir. Üzgün olduğunuzu hissedip dizinize yatar. insanlar gibi arkanızdan iş çevirmez sadece sizi sever hatta çok sever. En fazla onunla ilgilenmediğiniz için size sırtını döner. Okşadığınız, sevdiğiniz anda da dayanamayıp size hemen sevgi gösterir. Şunu da belirtmek istiyorum: bir dost sahiplenmek 1-2 senelik bir süreç değildir. Geleceğinizi planlamanız gerekir. Zorlukları göze almanız gerekir. Mama saatlerine hayatınızın uyup uymayacağını, maddi durumuzun onun bakımına yetip yetmeyeceğini, yazın tatile giderken sadece evcil hayvan dostu otellere bakacağınızı, siz yürümeye üşenseniz bile onun ihtiyacı olduğunu ve en önemlisi ona açabilecek bir kalbinizin olup olmadığını bilmeniz gerekir. Eğer ki zor gelir mi? tüyü rahatsız eder mi? Gibi korkularınız varsa bilin ki henüz hazır değilsiniz. Ayrıca her ne kadar iğrenç bir davranış olsa da diyelim onu bırakacaksanız güvenilir ona bakabilecek onu sevebilecek birine sahiplendirin. Sokağa atmayın, barınağa bırakmayın. Bizim çok değerli vatandaşlarımız alışveriş yapmaya o kadar alışmış ki hayvanın bile ticaretini yapıyor. Barınak onların aklına bile gelmiyor.

8. şu dünyada en çok sevdiğim şeylerden biri hayvanlar... küçüklüğümde kuş beslemiştim uzun yıllar baktıktan sonra öldü. o zamandan beri evde hayvan bakmadım.

şimdi kendi evime çıktım. yalnız yaşıyorum. çok ama çok istiyorum bir köpeğim olsun evde onunla vakit geçireyim ama tutuyorum kendimi. onu sokağa atmayacak olsam bile sabahın köründe çıkıp çoğu zaman gece geç saatlerde eve gelen birisi için, onu bütün gün eve hapsetmek hemde onun yanında olamadan, ona zulüm etmekten başka bir işe yaramayacak biliyorum. ama insanların laf olsun diye çıktıkları insanlara bile hediye amaçlı hayvan aldıklarını gördüğümde çıldırıyorum. o ilişki bitiyor, sanki suçlu o hayvanmış gibi sokağa atılıyor. ağlayasım geliyor böyle şeyler gördüğümde... ne yalan söyleyeyim ağız dolu küfür edesim geliyor.

insana bile değer verilmeyen bir ülkede hayvan olmak bile çok zor...

9. Bizim köpeğimizi bizden önceki her sahibi terketmiş.her yaz yazlığa taşınırken ve kışlığa dönerken araba kapısını açık yakaladığında her tarafı yıkarcasına koşup arabanın içine geçiyor.her seferinde içim burkulur.

10. Bi de evcil hayvanı terk etsin diye akıl verenler vardır. Onları daha tehlikeli buluyorum.Yok efendim demiş ki bakamıyorsan başkasına ver demiş. Eşya mı bu ? Bak, verme, madem aldın bakacaksın, o senin sorumluluğun ! Böyle de, canımı ye.