1. rastgele karşıma çıkan bu başlığı görünce içimi sızlatan bir hikaye aklıma geldi.
üniversite hazırlık sınıfındayım. ilk sevgilimle çıkıyorum.lise üçten beri beraberiz. ancak hazırlığın ikinci dönemi aramız bozuldu onun yüzünden. bir aydır aramıyordu.bir gün yurdun etüd salonunda ders çalışıyordum. tanımadığım bir numara aradı.açtım.sevgilimin amcasıymış. 'm...'e ulaşamıyorum. senin haberin var mı?' dedi. 'hayır.' dedim. 'siz sevgili değil misiniz.nasıl haberin olmaz?' diyip konuya daldı.
neyse, konuştu konuştu. 'biz m...'nin zengin bir kızla evlenmesini düşünüyoruz.' dedi. ayrılmamız için bana baskı yaptı.
yeğeninin zengin bir kızla evlenmesini düşünüyormuş.ben de o an kendime baktım.18 yaşındayım. çulsuz bir öğrenciydim. param yoktu tabi ki. babam tek maaşla beni ve kardeşimi okutuyordu.kıt kanaat geçinip giderdik.
diğer taraftan, ben zaten o karaktersiz çocuğa bayılmıyordum.
o çocuk ilkokul mezunu idi. ben üniversiteye gidiyordum. hiçbir zaman problem etmedim bunu. etmem de. adam olsun da gerisi çok da önemli değil derdim.
üniversiteyi kazandığımı öğrendiğimiz gün beni tebrik etmedi. Resmen morarmıştı.
o lafı bana söyleyen 65 yaşında yaşında bir adamdı. ben 18 yaşında çocuktum. o zaman kendimi çok çaresiz ve kötü hissetmiştim. kendimi ezik hissetmiştim.
yıllar sonra anladım ki kendini kötü hissetmesi gereken ben değildim.
boşuna dememişler, insan var, bir de insancık var....
imza: üzgün yazar ay gotum
edit: hikayenin sonunu soran süslücanlar için; o çocuk bu konuşmadan üç ay sonra mail atarak benden ayrıldı. kendisi zaten şten çıkarıldığı için durumları kötüydü ve kaldıkları evin kiralarını da ödemeden başka yere taşınmışlar. şuan bilgisayar tamir yeri açmış kendisinin. bu olay 2010 yılında olmuştu.
ay gotum