1.
Genel kanının aksine ben sevmedim yeni albümlerini, bazı şeyler sadece kendi zamanlarında güzel. Halleri tavırları çok zorlama geldi, esprilere de gülemedim maalesef, espri anlayışımız değişti artık.
İsmail'in orijinalini, takmayacaksın tak açacaksın'ı vs hala dinlerim, nostalji yaşarım. Hatta yabancı arkadaşlarım ismail'e bayılmışlardı, gökhan semiz'i anlatmıştım onlara. beni oralarda rahat hissettiren Bir umut sarıkaya'nın kitapları vardı, bir de grup vitamin. (gizlinot: Şaka şaka, annem annem ben ne günler gördüm söylemişliğim bile vardır) (gizlinot: dramatik olsun diye öyle yazdım)
Neyse, bu albümü gereksiz buldum. Bir araya gelip nostaljik konserler verebilirlerdi, öyle daha şık olurdu.
2.
İsmail 2 klibiyle harika bir dönüş yapan efsane grup. Winter is coming ismail.
3.
Sanki kaldıkları yerden devam etmişler, inanılmaz eğlendim İsmail'i dinlerken. Çocukluğuma döndüm resmen. Gündem şarkılarına hafif göndermeler iyiydi. Gökhan'ı da unutmamışlar, bir buruk kalmış grup.
4.
Gökhan Semiz’in ölümüyle artık benim için bitmişti. Bütün şarkılarını hala ezbere bilirim. 90’lı yılların en iyi gruplarındandı. O zamanlar herşeyin bir anlamı vardı. Şarkıların, sözlerin şimdiki şarkılar gibi anlamsız melodilerden oluşmuyordu. Hem eğleniyordun dinlerken hem de düşünüyordun. Hala playlistimde grup vitamin şarkıları vardır. Playlistimin çoğu 90’lar zaten; günümüz şarkıları pek benlik değil sanırım.