hayvan fobisi

1. fobi: bir şeye karşı duyulan korkunun, bireyin gündelik yaşamını olumsuz yönde etkilemesi hali

maalesef ki benim de hayvan fobim var. bütün hayvanları uzaktan seviyorum asla dokunamam ne kedi köpeğe ne tavşana kuşa.

kedi köpek olan odaya giremem zangır zangır titremeye başlarım korkudan. geçen gün otobüste arkamdaki koltuğa köpeği olan bir kadın oturdu hemen yerimi değiştirdim.küçükken koyun kovalamıştı beni ondan mı kaldı acaba bu travma (gizlinot: swh)

bazı insanlar kedi köpek olan eve giremiyor ya anlayış gösterin onlara be valla bak korkuyoruz elimizde değil.

ukte sahibi (yazar: skyfall)

2. küçüklükte yaşanılan travmaları dışarıda tutarak, ben bu fobinin en büyük kaynağının aileler olduğunu düşünüyorum. sokakta yürürken çocuğunu korkutma yöntemi olarak sokak köpeklerini gösterip " bak seni köpeğe vereceğim seni yiyecek" diyen aileler de gördüm. halbuki bilseniz o sokak hayvanlarının tek isteği sadece sevilmek, size yaklaşmaları da bu yüzden. inanın sizden kötü niyet görmediği sürece hiçbir hayvan size zarar vermeyecektir, bundan %100 emin olabilirsiniz. evet, buna o kocaman diye korkulan sokak köpekleri de dahil.

3. Annemde var olan fobi-idi. Di diyorum çünkü normalde kedi/köpek olan eve girmeyi bırakın karşı caddede bi hayvan varsa oraya bile geçemiyordu. (Bizimkisi biraz mecburiyetten alıştı; çatı katımıza kedi yavrulamış ve bir daha gelmeyince biz bakmak zorunda kaldık. Bırakın hayvanlara dokunamamayı, yanından geçemeyen kadın (gizlinot:lisede okulum tam gün olduğundan 3 saatte 1 besleyemiyordum ) yavrular ölmesin diye onları beslemeye başladı.) Yavaş yavaş alışıyor derken şimdi kızım diye sevip beraber uyuyorlar. (gizlinot: Yalnız evde hiç köpek beslemediğimizden köpeklere hala yaklaşamıyor)

Kısacası korkularınızı üzerine gittikçe yenersiniz. Bi hayvana daha bebekken (gizlinot: mümkünse yaklaşık aylık kadarken) dokunmaya başlar, alışmaya çalışırsanız çok daha kolay olur. İnanın hayvan sevmek bu dünyadaki en güzel şey olabilir.

4. (yazar: muffincasey)'a tamamen katılıyorum. saldırı gibi küçükken yaşanan travmalar dışında fobisi olan insanların yetiştiriliş şeklinde sorun olduğunu düşünüyorum. Söylenenlere ek olarak ; Hayvanlardan sebepsiz yere nefret eden insanların aileleri genelde eğitimsiz oluyor maalesef. Ne kadar sosyetik görünse de yanına yaklaşan masum bir kedi yavrusuna "ay iğrenç defol ıyy" diyen birisi ailesinin davranışını ele veriyor. Aşağılamak gibi olmasın ama genelde kente göçüp nasıl davranmasını kestiremeyen sonradan görme özenti ailelerin çocukları böyle oluyor. Hayvanla içli dışlı olmayı "köylülük" olarak görüp, onları dokunamamayı "hanımlık" olarak tanımayanları görmüşlüğüm var. Bir de her duyduğuna inanan cahil kesim var. Kendisi hariç tüm canlılar pis ve eve alınması günah diyen kesim... Yine cehalet... Ama biraz akıllı fikirli, kendiyle ve doğayla barışık, ister köylü ister şehirli ailelere baktığımızda çocuklarına hayvan bakıtarak sorumluluk duygusunu ve sevgisini aşıladığını görürüz.

Edit : elde olmayan korkuların da üzerine gidilince yenileceğini düşünüyorum. Mesela kuşlardan eskiden çok huylanırdım. Muhabbet kuşu ısırır diye hayatta elime alamazdım. Kafama konduğunda tüylerim diken diken olur. Ama bunun üstüne gidiyorum.

Aynı şekilde annem köpek görünce bayılacak gibi olurdu. En ufak bir havlamaya kendini kaybederdi. "bişey yapmaz" en nefret ettiği sözdü. Ama küçük bir köpeğe alışmasıyla fobisini attı. Artık uyuyan bişey yapmayan köpeklerin yanından sakince geçebiliyor. Sahipli köpekleri eliyle seviyor. Yavru köpekleri kucağına bile alıyor. Bu onun için çok büyük bir değişim. Benim annem değiştiyse herkes değişebilir. O yüzden elde olmayan korkunuzun üstüne gidin, hayatınız çok daha kolaylaşır.

5. :( yüzüme yüzüme vurmayın yav dediğim fobiler.kedi hariç tüm hayvanlara (gizlinot: kuşlar dahil ) karşı büyük bir fobim var.mesela evde daha önce 4 yada 5 kuş beslendi ama onlar odada serbestken ben kendi odama kaçardım.kafeslerine döndüklerinde ancak gelirdim.özellikle uçan hayvanlara karşı ekstra bir durum söz konusu yani.

yolda köpekleri görünce en az bir 5 metre uzağına kaçarım sürekli arkama bakarım geliyorlar mı diye gerçi bu biraz manyaklığa giriyor ama neyse.

Hayatımı zorlayan fobiler kısaca.ben de hayvanları sevebilmek istiyorum,gideyim onlara su vereyim yiyecek bir şeyler vereyim ama olmuyor çünkü delicesine korkuyorum süslüler.eve bir minnoş yavru köpek alalım diyoruz şimdilerde ama bakalım

6. Ben de zamanında hayvanları sadece uzaktan seven tiplerdendim. Asla zarar vermezdim ama bi hayvan için çaba da göstermezdim. Aç, susuz, üşüyo olduğunu düşünmezdim. Ben üniversitedeyken babamın işyerinde baktığı 2 tane muhabbet kuşu vardı, tadilat yüzünden eve getirdi. Başkasının evindeki kuş ortalıkta gezerken çığlık çığlığa ay bana gelmesin, ay kafama konmasın diye dolaşan ben bu kuşlara biraz ilgi göstermeye başladım. Ben seslendikçe bana cevap vermeye, kafama konmaya, elimde uyumaya başladılar. Yenmeye başladım mı fobimi, oh ne güzel. Sonra onların da bebekler gibi yaşama hakkı olan en masum canlılar olduğunu düşünmeye başladım. Elimden geldiğince hayvanları beslemeye, sevgi göstermeye başladım. Yolda yürürken koca koca sokak köpeklerinin başını okşamaya, eğilip sevmeye başladım. Bazen diyorum ulan manyak mısın ya elini kolunu kapsa napacaksın ama inanın hiçbirinden zerre zarar görmedim, o an bu bana zarar verirse diye düşünemiyorum zaten.

Sokaktaki bi hayvanı beslemek, onu mutlu ettiğinizi görmek korkunuzu yavaş yavaş azaltabilir ama asıl kökten çözüm denildiği gibi bi hayvan sahiplenmek sanırım. Özellikle yavruyken de sahiplenirseniz sizi zor durumda bırakacak alışkanlıkları olmaz, siz şekillendirirsiniz davranışlarını.

Ama nolur hayvan fobiniz varsa tamam uzak durun sevmeyin ama ayağınızla, şemsiyenizle(gizlinot: anladınız siz onu ) dürtüp hayvana zarar vermeyin.

7. Nefretle karıştırılmaması gereken durumdur.

Tramva,eğitim vb ilgili olabilir. Ya da ciddi bir alerjik durum söz konusu olabilir.

Yaşadığım yerden gözlemlerimi aktaracak olursam burada bildiğin nefret var. Çocuklara aileleri (hepsi değil) küçükken taş atmayı öğretiyor. (Neyse başka bir girdi de...)

Fobi bambaşka bir ruh hali arkadaslar. Hemen etiketlemeyelim hayvanlardan uzak durmak isteyen insanları.

8. Hayvanları seviyorum ama dokunamıyorum. Böyle kalp atışlarını duyunca bir tuhaf hissediyorum.şimdiye kadar yalnızca 1 kediye dokunabildim onda da arkadaşım sıkı tuttu ben sırtını sevdim sadece. İleride kedi beslemek istiyorum ama nasıl olacak bilmiyorum süslüler

edit: 7 aydır bir kedimiz var evimizde. Hiç bu kadar hızlı gelişeceğini düşünmemiştim.(gizlinot: Swh)

9. Hiç bir hayvana karşı fobim yokken küçükken çalıların arasında dolaşırken bir anda bacağımı arı sokmasıyla sahip olduğum fobidir.

Sokaktaki köpeğin başını okşarım, hiç tekin gözükmeyen hırlarayan,cırlayan kedileri severim, hatta üstüne birde kuduz aşısı olurum ama sevme huyumdan vazgeçmem. Ama arıya karşı istemeden bir fobi oluştu bende. arı gördüğüm an resmen o bacağımdaki acıyı tekrar yaşıyorum. Bu yüzden mümkün olduğunca uzak duruyorum arılardan. Ve inatla peşimi bırakmadan beni takip ediyorlar. Fobimin olduğunu biliyorlar sanırım.